خبرگزاری دفاع مقدس: پس از پیروزی قاطع جمهوری اسلامی ایران در عملیات کربلای پنج و کربلای هشت در منطقه ی عمومی شلمچه و شرق بصره، شورای امنیت سازمان ملل متحد مسأله ی جنگ را به طور جدی در دستور کار خویش قرار داد تا شاید بتواند کمی از آبروی رفته ی نظام سلطه را به جوی باز گرداند؛ بر همین اساس، پس از مذاکراتی فشرده و گرفتن نظر تمام اعضای دائم شورا و لحاظ نمودن نظرات برخی اعضای غیر دائم در تاریخ 29 تیرماه 1366 (20 جولای 1987) قطعنامه ی 598 را به اتفاق آراء تصویب نمود.
قطعنامه ی 598 شورای امنیت سازمان ملل متحد تنها قطعنامه ای بود که نیم نگاهی به اصول جمهوری اسلامی ایران برای خاتمه ی مخاصمه میان دو کشور داشت و این نیم نگاه ظاهراً مثبت شورای امنیت در نتیجه ی پیروزی های قاطع جمهوری اسلامی در عرصه ی نظامی به تصویب رسید؛ زیرا تا پیش از تصویب قطعنامه ی مذکور، شورای امنیت تنها به آتش بس در قطعنامه های خود بسنده می کرد و رویکرد عمومی شورا هم بیشتر در جهت حمایت از رژیم متجاوز بعثی صدام بود.
رژیم بعثی عراق دو روز پس از تصویب این قطعنامه در جلسه ای با حضور صدام حسین مسئله ی قطعنامه را مورد بررسی قرار داد و نسبت به پذیرش قطعنامه مشروط بر پذیرش بی قید و شرط قطعنامه از سوی ایران تمایل خود را نشان داد و وزیر خارجه ی این کشور در دیدار خود با دبیر کل سازمان ملل متحد، وی را از تصمیم دولت متبوعش مطلع ساخت.
سرانجام رژیم بعثی عراق، در تاریخ 23 مرداد ماه 1366 به صورت رسمی پذیرش قطعنامه ی 598 را از سوی کشور عراق اعلام نمود.
در این شرایط، جمهوری اسلامی ایران قطعنامه را رد نکرد، ولی از پذیرش فوری آن نیز به دلیل معلوم نبودن متجاوز و به تبع آن پرداخت غرامت جنگی امتناع ورزید.
سرانجام پس از یک سال بحث و بررسی جدی قطعنامه در کشور، با توجه به وضعیت جدیدی که در جبهه های جنگ ایجاد شده بود که از آن جمله به دادن مجوز محرمانه ی استفاده از سلاحهای ضعیف شده ی هسته ای به رژیم متجاوز صدام از سوی ابرقدرتها می توان اشاره نمود، مسأله ی پذیرش قطعنامه با حضرت امام خمینی (ره) مطرح شد و ایشان با در نظر گرفتن مصالح نظام اسلامی و اصل حاکمیت ایران بر سرزمین خود با پذیرش قطعنامه موافقت نمودند؛ ولی ایشان در پیامی که به پیام استقامت معروف است، به صراحت اعلام نمودند که پذیرش قطعنامه را از زهر کشنده بدتر می دانند، ولی برای رضای خدای متعال این جرعه ی زهر را می نوشند.
