خبرگزاری دفاع مقدس: تجاوز رژیم بعث عراق در آخرین روزهای شهریور سال 1359 که هدف آن تجزیه ایران و در نهایت ساقط کردن جمهوری اسلامی بود از مدتها قبل ساماندهی شده و آمریکا و شوروی نیز به خوبی در جریان آن قرار گرفته بودند. اگر چه جنگ ابتدا به نفع رژیم تجاوزگر بعث عراق در جریان بود ولی روند حوادث به نحوی جلو رفت که این رژیم را با شکست های متوالی مواجه ساخت و به باتلاقی برای رژیم عراق و حامیانش تبدیل شد.
در مورد سینمای دفاع مقدس ذکر این نکته ضروری است که این سینما با یاری افرادی که محتوی اسلامی و انقلابی جنگ را درک نکرده اند و به آن اعتقاد ندارند ساخته نخواهد شد. این جنگ همچون شعری است که سراینده ادبیات آن رزمندگان دست از جان شسته ای هستند که یک قلب پراز عشق در سینه دارند و شوق دیدار معبود در سر.
فیلمساز دفاع مقدس می بایست پیام این شعر را در قالب فیلم برای تماشاگر باز گوید و شاعر و اشعارش را مورد تحلیل و بسی قرار دهد و افکار این شاعر جنگ را به ذهن بیننده القا کند. اگراین فیلمساز شاعران این جنگ را به خوبی نشناسد و درک نکند و زمزمه مناجاتشان را در دل تاریکی صحرا با گوش جان نشنیده باشد چگونه می خواهد آنها را در فیلمش ترسیم و تحلیل کند؟
فیلمساز ناآشنا به فرهنگ دفاع مقدس که احیانا به زبان تصویر و سینما نیز تسلط کافی ندارد با انتخاب فیلم هایی از آرشیو و کمک از ذهن و تخیل خود و استفاده از شعارهای شبه مذهبی و آبکی و هیجانهای کاذب و غیر واقعی مجموعه ای از حادترین مسائل جامعه ما را در قالب فیلم عرضه می کند که اصولا با اصل موضوع تفاوت فراوان دارد و حتی دیده شده که همچون یک روشنفکر اروپایی جنگ را مورد نکوهش قرار می دهد.
چرا دفاع مقدس در سینمای ما مهجور مانده است؟ آیا درسرنوشت صدها هزار هم وطنی که در خطرناکترین زمین های جهان به نبردی تا پای جان ایستاده اند هیچ نکته ای، هیچ گره به اصطلاح دراماتیکی، هیچ هیجان و اتفاقی وجود ندارد که به تصویر کشیده شود؟ آیا انتظارهمسران و فرزندان هزاران رزمنده ای که مفقودالاثر شده اند ویا حمله های هوایی با آن گستردگی، آزاد سازی خرمشهر و چند شهرو روستای دیگر، بمباران و موشک باران شهرها و روستاها، جنایات عراق در شهرهای اشغالی، جنگ نفت کش ها در خلیج فارس، عملیات مختلف پشتیبانی مردم در پشت جبهه ها ونقش سازمانهای جهانی و غیره هیچ تلنگری به ذهن آن فیلمسازان و نویسندگان نمی زند تا تصویرگر این حماسه تاریخی باشند؟
در نگاهی به تاریخ سینمای جنگ دنیا می بینیم که غالب فیلم های حماسی جنگی مانند پل رودخانه کوای (1957) توپهای ناواران (1961) فاتحین (1962) طولانی ترین روز(1962) برای پیروزی (1965) آیا پاریس می سوزد؟ (1965) ژنرال پاتون (1969) پلی در دور دست (1977) که همگی پیام آورفرهنگ و اندیشه استکبار برای مردم جهان است با چه تردستی های زیرکانه ای توانستند در سطح بین اللملی معروف خاص و عام شوند و غالبا به خاطر تبلیغات و بازیگران معروفی که داشتند از گیشه موفقی نیز برخوردار شوند.
چرا ازهشت سال دفاع مقدس نباید فیلمی قوی و در خور داشته باشیم تا به دنیا صادر کنیم و این زمینه مهم تبلیغ جهانی را به دست دشمن بسپاریم که با بیشترین امکانات و بودجه از جنگ فیلم میسازد و به دنیاصادر می کند؟ چرا سفارتخانه های جمهوری اسلامی در خارج از کشور در مقاطع خاصی چون سالگرد انقلاب و سالگرد جنگ تحمیلی و مناسبت های دیگر اکران یک فیلم سینمایی مناسب را جزو برنامه هایشان قرار نمی دهند؟
با توجه به تاسیس سازمان سینمایی وهنرهای نمایشی دفاع مقدس، توسط بنیاد حفظ آثار و ارزشهای دفاع مقدس امیدواریم مشکلات فرهنگی هنری عرصه دفاع مقدس برطرف شود و هنر دفاع مقدس جایگاه رفیع خود را باز یابد.
