به گزارش دفاع پرس از مشهد، در آستانه فرارسیدن سالروز شهادت حضرت علی بن موسی الرضا(ع) فرصتی شد تا به زندگینامه شهدای منتصب به آستان قدس رضوی اشاره ای داشته باشیم.
شهید راه حقیقت
محمود حقیقت در چهارم فروردین 1339 در خوسف بیرجند به دنیا آمد و کودکی را در زادگاهش گذراند، اما در ادامه با هجرت خانواده به مشهد مقدس به خدمت سربازی رفت و سپس در کارخانه قند آبکوه مشغول فعالیت شد و با داشتن همسر و فرزند، خود را برای سربلندی در آزمونی دیگر آماده کرد و به جبهه رفت. او در 24 اردیبهشت 1362 در عملیات والفجریک، به درجه رفیع شهادت نائل آمد و مفقودالاثر شد. پیکر پاکش بعد از 10 سال به آغوش خانواده بازگشت و پس از تشیع باشکوهی به خاک سپرده شد.
فرازی از وصیت نامه ی شهید:
... جنگ را هیچگاه فراموش نکرده و مشتاقانه به سوی جبهه های حق بشتابید و از کمک های مالی و جانی و هر گونه کمک دیگر کوتاهی نکنید و از دعای همیشگی که بر زبان امت اسلام، فراموش نفرمایید و در سر نمازها امام امت را دعا کنید...
پرورش جسم در کنار خودسازی روحی خصوصیت بارز شهید حسینپور
علی عباس حسین پور در سوم شهریورماه1345 در خانواده ای مذهبی در خرم آباد به دنیا آمد. در ایام تبعید آیت الله مدنی به خرم آباد، مکبر نمازهای جماعت این شهید شهید محراب بود. حضور در جلسات این شهید گران قدر، باعث شد هر چه بیشتر با مسائل دینی و مبارزات مردمی علیه رژیم ستمشاهی آشنا شود.
او یک ورزشکار حرفه ای بود و در دوران دبیرستان موفق به کسب مقام نایب قهرمانی در رشته ی دومیدانی شد. در همین دوران به جبهه رفت و در اولین حضور خود مجروح شد. سپس به عنوان مربی آموزش مسیر خود را ادامه داد، اما روحیه مبارزش دوباره او را به خط مقدم کشاند و مجدداً مجروح شد. در این فاصله، در دانشگاه علوم اسلامی رضوی پذیرفته شد، اما باز هم به جبهه رفت و مسئولیت های متعددی نظیر مسئول آموزش عقیدتی بسیج خرم آباد، مسئول گروهان شناسایی اطلاعات عملیات لشکر 7 ولیعصر(عج) و معاونت اطلاعات عملیات قرارگاه نجف را بر عهده داشت. او سرانجام در 23 بهمن ماه 1364 در عملیات والفجر 8 در منطقه فاو به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
فرازی از یادداشت های شهید:
خدایا تو را به احدیتت، به عزتت، به جلالت قسم ما را در آتش عشق بسوزان تا شاید راه وصل و قربت بر روی بینوایان و مظلومان و بیچارگان بازگردد. خدایا من به جبهه آمده ام تا جانم را بفروشم. امیدوارم خریدار جان من تو باشی نه کس دیگر...
از کفشداری حرم امام رئوف تا شهادت در قدمگاه حضرت رضا(ع)
رمضان علی پیشگیر در هفتم آبانماه 1340 در روستای آق کاریز از توابع قوچان دیده به جهان گشود. همزمان با کار به تحصیل علم پرداخت و موفق شد تا مقطع اول متوسطه ادامه تحصیل دهد. به دلیل علاقه وافر به اهلبیت عصمت و طهارت علیها السلام راهی مشهد شد و افتخار کفشداری امام رئوف نصیبش شد. رسیدن به این آرزوی همیشگی اش، مانع صعود او به اوج قله های کمال نشد و با عزمی راسخ تر در مسیر اسلام و قرآن گام برداشت. او اندکی پس از ازدواج، به جبهه های نبرد شتافت و در این راه چندین مرتبه مجروح شد. سرانجام وی در 26 دی ماه1365 در عملیات کربلای 5 در منطقه عملیاتی شلمچه به شهادت رسید و در جوار حضرت حق آرام گرفت.
فرازی از وصیت نامه شهید:
برادران! استغفار و دعا را از یاد نبرید که بهترین درمان ها برای تسکین دردهاست و همواره به یاد خدا باشید و در راه او قدم بردارید.
... همسر عزیز و گرامی ام! البته مرا عفو نمایید که شما را تنها گذاشتم، چون وظیفه ای بزرگ برگردن داشتم که باید انجام می دادم و آن هم تنها نگذاشتن امام و پاسداری از مرزوبوم میهن و دفاع از نوامیس اسلامی بود.
شهیدی از خاندان فقه و فقاهت
مهدی اثنی عشری در اول دی ماه1341 در شیراز متولد شد. او که خواهرزاده آیت الله مکارم شیرازی بود از کودکی دارای روحیه ای کنجکاو و استعدادی سرشار بود. در نوجوانی به حفظ آیات و مفاهیم قرآن کریم روی آورد و درس را با جدیت ادامه داد.
با رتبه 126 در دانشگاه قبول و وارد دانشگاه علوم اسلامی رضوی شد. مقالات متعددی به زبان عربی نگاشت و در زمینه های مختلفی چون داستان، شعر، مقاله و نمایشنامه آثاری از خود به جای گذاشت. در دوران دانشجویی به جبهه رفت و سرانجام در 27 دی ماه1365 در عملیات کربلای5 و در منطقه عملیاتی شلمچه به آرزوی دیرینه اش یعنی شهادت رسید.
فرازی از وصیت نامه شهید:
نمی خواهم در آنجا که می شود زنده ماند، بمیرم و نه در آنجا که می شود خوب مُرد زنده بمانم. نه به خاطر اینگونه با احتیاط از شهادت نام می برم که بدان باور ندارم، بلکه آنگاه که حسین و حمزه علیها السلام را شهید خطاب کنند، می ترسم که خویشتن را بدین اسم و عبارت بنامم... اما حداقل مردن را و رفتن را می توانم بر خود باور کنم، چون انتها و آغاز هر ذی شعوری است.
مُبلغ شهیدی از سنگر دانشگاه علوم اسلامی رضوی
تولد معجزه آسای محمد بذرافکن در 15 بهمن ماه1344 در بیرجند اتفاق افتاد و خانواده از آمدنش غرق در شور و شادی شدند. کودکی پر جنب و جوش و فعالی داشت و در دوران دبیرستان نیز که مصادف با سال های اول پیروزی انقلاب بود، در پایگاه های بسیج حضوری فعال داشت. سال1362 مسئولیت تبلیغات اتحادیه انجمن های اسلامی دانش آموزان شهرستان بیرجند را بر عهده گرفت.
او برای اولین بار در دبیرستان و قبل از اینکه برادرش غلامعلی در عملیات خیبر مفقود شود، در جبهه نبرد حق علیه باطل حضور یافت. در سال1363 وارد دانشگاه علم اسلامی رضوی شد. بعد از مدتی تحصیل در این دانشگاه به عنوان مسئول تبلیغی گروه تخریب تیپ ویژه شهدارا پذیرفت و نهایتاً در عملیات کربلای 2 در 12 شهریور ماه 1365 در منطقه حاج عمران، شهید و مفقودالاثر شد.
فرازی از وصیتنامه شهید:
من راه مولایم حسین بن علی(ع) را در پیش گرفتم و اگر شهادت نصیبم شد مرا حلال کنید... زینب وار باشید، حجاب را حفظ کنید و به دیگران هم یاد دهید.
تجلی تولی و تبری در وجود شهید رضاییون
اباصلت افخمی رضاییون، متولد روستای کوشک مشهد بود. او در 29 اردیبهشت ماه1320 چشم به دنیا گشود. از کودکی رنج و سختی کار را به جان خرید و کمک حال خانواده ی خود شد و تا مقطع چهارم ابتدایی تحصیل کرد. روحیهای ظلم ستیز و علاقه زیادی به اهلبیت داشت.
او در کارخانه قند آبکوه آستان قدس رضوی مشغول به کار بود. در حالی که متأهل و دارای 5 فرزند بود، چندین نوبت به جبهه اعزام شد و سرانجام در دوم بهمن ماه1365 در عملیات کربلای 5 به فیض شهادت نائل شد.
فرازی از وصیت نامه شهید:
این وصیت نامه را در حالی می نویسم که دلم مملو از خوشحالی است، چون هر لحظه ممکن است به دشمن برسیم. اگر چنان چه در این راه مقدس به فیض شهادت نائل آمدم، هیچ گونه ناراحتی نکنید چون وظیفه ی هر مسلمان است که در این راه قدم بگذارد...
شهید اویسی ثانی شهادت، مزد انسش با قرآن شد
روستای بحرودی نیشابور در ششم دی ماه 1341 زادگاه محمدرضا شد. او دوران دبستان را در آن همین روستا گذراند. محمدرضا اویسی ثانی سپس همراه بردار بزرگتر خود راهی نیشابور شد. بعد از اتمام دوره متوسطه برای خدمت سربازی به تربت حیدریه رفت و از آنجا برای اولین بار به جبهه های نبرد عزیمت کرد. او بعد از گذراندن دوران متوسطه در دانشگاه علوم اسلامی رضوی پذیرفته شد و برای حضور در جبهه از طریق دانشگاه اعزام شد.
او که شفا یافته ی حضرت رضا(ع)، حافظ قرآن و سخنوری توانا بود، پس از چندین مرتبه اعزام به جبهه سرانجام در کربلای 5 در 26 دی ماه1365 به فیض شهادت نائل آمد.
فرازی از وصیت نامه شهید:
برادران، هنگامی که تاریخ را ورق می زنیم مظلومیت حسین(ع) را به وضوح مشاهده می کنیم، با خود می گویم ای کاش ما هم در کربلا بودیم و اماممان را یاری می کردیم. اکنون آن زمان فرارسیده، این شما و این حسین زمان، خمینی کبیر...
شهیدی که شفیع والدینش در قیامت خواهد شد
علی اصغر حسین پورازغدی حاجت مرادی والدینش بود و با هزار نذر و نیاز قسمتشان شده بود. رفتارش با خیلی ها فرق می کرد. از بچگی با تقوا و مراقب بود تا با حرفش کسی را آزاد ندهد.
در کارهای انقلابی اش نوجوان بسیار فعالی بود. در آن سن و سال تمام فکر و ذکرش خدمت به خلق بود. با رفقایش انجمن اسلامی را تأسیس کرد و پیگیر کارهایش بود و همزمان در دفتر نماینده امام خمینی(ره) و تولیت آستان قدس رضوی خدمت می کرد.
علی اصغر در مدت حضورش در جبهه رابط مورد اعتماد فرماندهان ارشد بود.
در عملیات کربلای 5 مجروح شد و کتفش آسیب شدیدی دیده بود و عملاً کارایی چندانی نداشت، اما با این وجود او و رفقایش برای پیشبرد این عملیات وارد عمل شدند و در نهایت در 27 دی ماه 1365 در شلمچه آسمانی شد.
فرازی از یادداشت های شهید:
خدایا! دردمندم، روحم از شدت دردمندی می سوزد! قلبم می جوشد! احساسم شعله می کشد و بند بند وجودم از شدت درد صیحه می زند!
تلاشگران راه حق را خداوند هدایت می کند و این هدایت نه فقط نشان داده راه است و بس، بلکه گاهی فراتر و حتی والاتر! وصول به مطلوب و معشوق است.
انتهای پیام/
