گروه استان‌های دفاع پرس، اعتکاف سنت حسنه
و یادگاری است ارزشمند برای آنها که قدم در راه این وادی نهاده و راه پیموده‌اند،
باید پا در این عرصه بگذاری تا اثر و تاثیرش را در روح و روان و اندیشه‌ات احساس کنی تا بینی چگونه سبکبال می شوی و از اسارت نفس آزاد می شوی.
می توانی اوج بگیری و از روح خاکی و دنیایی هر چند کوتاه پرواز کنی، چند روزی که در مسجد خانه خدا خلوت کرده ای جدا می شوی، مزه شیرین عبادت و بندگی را در می‌یابی، از تعلقاتی که برایت غل و زنجیر شده رهایی می یابی و آزادانه در جمعی از بندگانت خوب خدا در مسجد در کنار یکدیگر عبادت و بندگی می کنی.
دوستانت در این اعتکاف مرتب به سوی خیر و انجام عبادات بیشتر تشویق و سوق می دهند، گویا در روی زمین در قطعه ای از بهشت به سر می بری.
همه یکدیگر را به سوی خوبی‌ها و بهتر شدن کمک می دهند، فکر می‌کنی «مدینه فاضله» که می گویند همین جا در مسجد در خانه خدا در اعتکاف شکل گرفته است.
براستی اعتکاف نیاز همیشگی انسان به عبادت و بندگی را یادآوری می کند و در این روزگار پرهیاهو و مشغله که انسان‌ها کمتر فرصت خودسازی و بندگی با فراغ بال و خیال را دارند، فرصت ناب و به یادماندنی است.
دوستانی در اعتکاف پیدا می‌کنی که هرگز دیگر رهایشان نخواهی کرد، دوستان واقعی که خدا در خانه اش هدیه و ارزانی‌ات کرده است.
مقدرات و دعاهایی برای همه دوستان هم نوعان و بهتر همه بشریت می‌کنی که در جای دیگر به ذهنت نمی رسد، آنها که حقی از تو ضایع کرده‌اند را می بخشی، امور زندگی‌ات را تمام کمال به خدا با تمام اعتقاد می سپاری، اندیشه و افق دید و نگاهت از حد دنیای مادی گذر می‌کند.
احساس رشد و کمال را داری می فهمی که در زندگی ببخشی، بگذری، نبینی، نشنوی، دنبال عیب و خطاهای دیگران نباشی، نه اشتباه نکن نمی گویم بی خیال جامعه و اطرافیانت می شوی، نه می خواهم بگوییم ببیشتر از گذشته کمی ها و کاستی های خودت را می بینی و اگر عیب در دوستانت دیدی آیینه تمام نمای دوستان خواهی شد، عیب و مشکلاتشان را برملا نخواهی ساخت و آبرویشان را نخواهی برد. بلکه اگر می توانی کمکشان می کنی و اگر در حد توانت نیست راهنمایی شان می کنی تا از افراد کارشناس آشنا به مسئله‌ای که مشکل پیش آمده راه حلی برای مشکلش بیابد.
می دانی اعتکاف بار دیگر جلوه‌ای زیبا و تمام عیار از عظمت دین اسلام را به نمایش می گذارد، نمادی از وحدت، همدلی و زندگی سعادتمند اجتماعی را نمودار می‌کند، می دانی راه حل بسیاری از کارها و مشکلات تنهایی و انزوا طلبی‌ها در اعتکاف خشکانده می شود، می دانی انسانه‌ای عاشق و سبکبالی را نظاره می‌کنی که دیدار خود عبادت است.
از هر سن و سال که بگویم در اعتکاف می بینی از جوانانی که تازه به سن تکلیف رسیده اند یا هنوز نرسیده اند و آن‌هایی که سالها است مکلف شده اند. برخی بسیار جوان و پیر، عده ای با فرزندان و نوهایشان آمده‌اند، به ویژه در این میان مادران شهدا و خانوادهای‌شان یپیشتاز هستند.
آرامش و توکل را می بینی و تمرین می کنی و برای یک سال خود توشه و بهره‌ای ذخیره می کنی. در آخرین روز اعتکاف حسرت و آهی از تمام وجود به سراغت می‌آید که «فرصت از دست رفت». نمی خواهی از مسجد و دوستان معتکفت جدا شوی، همه یکدیگر را می بوسند خداحافظی گرم انگار سالها باهم بودند نه فقط سه روز احساس پاکی و سبکبالی از بار گناهان و معاصی می‌کنی و آرزو داری این حال برایت همیشگی شود، آرزو می کنی ای کاش امروز اولین روز اعتکافت باشد اما نمی شود به امید سال دیگر و اعتکافی دیگر از خانه خدا خارج می شوی.
انتهای پیام/191
