گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس ـ فرشته حاجی‌زاده؛ نیمه ی ماه رمضان مدینه شاهد روزهای شادی و سرور است و برای ائمه چه شیرین می‌گذرد این روزها، علی (ع) و زهرا (س) غرق شادی و لبخند و منتظر به دنیا آمدن اولین فرزندشان هستند.
کریم‌اهل‌بیت، بزرگ مرد تاریخ اسلام و اولین پسر علی و فاطمه پای به زمین می‌نهد تا در نیمه ی بهترین ماه خدا بهترین هدیه ی الهی باشد به بهترین خانواده ی آسمانی.
امام حسن(ع) کرامتی خدا گونه دارد آنقدر که حتی دشمنان هم از کریمی و عظمت و بزرگی او می‌گویند.
«سیوطی» دانشمند اهل سنّت عرب، در تاریخ خود مینویسد:«حسن بن علی علیه السلام دارای امتیازات اخلاقی و فضایل انسانی فراوان بود. او شخصیتی بزرگوار، بردبار، باوقار، متین، سخی و بخشنده و مورد ستایش مردم بود.»
امام حسن مجتبی (ع) در طول زندگی ده ساله خود در مدینه مانند پدر و جدّ بزرگوارش، طبیب و معلمی دلسوز و پناهگاهی مطمئن برای مردم مدینه و مظلومان عالم بود و خورشید گونه بر همه زوایای تاریک عالم اسلام می تابید و در مقابل جبهه کفر تأویلی و همه اندیشه های شیطانی آنان در راستای مبارزه با باطل، راست قامتانه ایستادگی کرد و به نور الهی درخششی دیگر داد.
ایشان در طول عمر شریفشان، سه بار، همه ی آن چه از مال دنیا داشت، بین خود و خدای خویش به دو نیم کرد و به نیازمندان بخشید.
در تمام دوران زندگی و امامتش هیچکسی به یاد ندارد که از درب خانه «کریم‌اهل‌بیت» ناامید رفته باشد.
رمضان این روزها معطر شده از عطر نفس های این مولود که به حق اولین میوه پیوند میان رسالت و امامت است.
میلاد حسن علیه السلام، مُهر ناامیدی بر پیشانی شب زده و راه روشن «صراط المستقیم» را به همگان نشان داده است.
اگر امام مجتبی علیه السلام را کریم‌اهل‌بیت میخوانند، بدان جهت نیست که دیگر امامان معصوم از این صفت برخوردار نیستند، بلکه از آن است که این صفت در وی به تمامیت و کمال رسیده است و امام حسن علیه السلام در ظهور و بروز کرامت، پیشی گرفته است؛ به زبان دیگر، امام، در تجلی صفت کرامت و بزرگواری خداوند آنچنان آیینه داری میکند که سزاواری این اسم اعظم را یافته است.
یکی از ویژگیهای امام، داشتن قدرت اعجاز برای اثبات امامت خویش است. در تعریف اعجاز آمده است: مدعی منصب و مقام الهی - مانند نبوت و امامت - کاری را که بر خلاف نظام طبیعی عالم است، انجام می‌دهد، به طوری که دیگران از انجام دادن آن عاجز باشند و آن کار به منظور اثبات ادعای امامت خویش باشد.
حدیث «حبابه» دختر جعفر والبیه گواه مطلب فوق است که میگوید: بعد از شهادت علی بن ابیطالب علیهالسلام خدمت امام مجتبی علیهالسلام رسیدم، در حالی که مردم نیز حضور داشتند، سنگ ریزههایی را که از زمان پدرش جهت اثبات امامت داشتم، در اختیارش گذاشتم. انگشتر خود را بر روی یکی از سنگها گذاشت، سنگ همانند خمیر و گل متأثر شد و آثار انگشتر بر آن سنگ نقش بست.
حبابه میگوید: این اعجاز امام، دلیل دیگری بر امامت وی بود، چرا که رسول خدا صلی الله علیه و آله و علی علیهالسلام پیش از آن بر این حقیقت تصریح کرده بودند.
برای حسن بن علی علیهالسلام معجزات و کرامات فراوانی نقل شده که به برخی از آنها در ذیل اشاره می گردد:
حسین بن عبدالوهاب با سلسله سند خویش از امام صادق علیهالسلام نقل میکند: امام مجتبی علیهالسلام در یکی از سفرها با مردی از فرزندان زبیر - که معتقد به امامت زبیر بود - همسفر شد. آنان شتری را نیز کرایه کرده بودند. در میان راه به آبگاهی رسیدند و جهت استراحت توقف نمودند و فرشی را برای نشستن امام مجتبی علیهالسلام در زیر نخل خرمای خشک گستردند و آن مرد زبیری در زیر نخل دیگر پارچهای را انداخت و نشست. وقتی چشم آن مرد زبیری به درخت خرمای خشک افتاد گفت: اگر خرمایی داشت از آن میخوردیم. امام مجتبی علیهالسلام خطاب به او فرمود: خرما میخواهی؟ جواب داد: آری. حضرت دست به سوی آسمان بلند نمود و دعایی کرد، این جا بود که درخت خرما سبز شد و برگ درآورد و خرمای بسیار مطبوعی داد. ساروان چون این صحنه را دید، گفت: این کار، چیزی جز سحر نیست! امام مجتبی علیهالسلام فرمود: «لیس هذا بسحر، ولیکن دعوة أولاد الأنبیاء مستجابة؛ این کار سحر نیست، بلکه دعای فرزندان پیامبران مستجاب است» در آن حال یکی از آنان از درخت خرما بالا رفت و آنچه خرما میل داشتند چید و همگی خوردند.
کرامات و معجزات اینچنینی در زندگی امام دوم شیعیان بسیار زیاد است که ما تنها به ذکر مواردی از آنها پرداختیم و امیدواریم که بصیرتی خداگونه پیدا کنیم تا بتوانیم این کرامات و بزرگواری های ائمه را در زندگی امان درک کنیم ان شالله.
پی نوشت ها:
اصول کافی، ج 1، ص 346
بحار الانوار، ج 37، ص 212
کتاب « چهل داستان و چهل حدیث از امام حسن مجتبى علیه السلام»، عبداللّه صالحى
کتاب « حقایق پنهان »، احمد زمانی، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم
