دلهره‌ی اسلام‌ستیزان از فزونی جمعیت مسلمانان/ چرا اقدامی برای مسلمانان میانمار صورت نمی‌گیرد؟

به گزارش گروه اجتماعی دفاع پرس، سازمان بسیج اساتید دانشگاه‌ها، مراکز آموزش عالی و پژوهشی کشور در بیانیه ای تحلیلی به موضوع نسل کشی در میانمار و سکوت مجامع بین المللی در مقابل این جنایت پرداخت.

 

متن این بیانیه به شرح زیر است:

بسم الله الرحمن الرحیم

وَ مَا لَکُمً لَا تُقَاتِلونَ فُی سَبیلِ أللَّهِ وَ ألًمُستَضٌعَفِینَ مِنَ ألِرّجَالِ وَ ألنِّسَاءِ وَ الوِلدانِ ألَّذِینَ یَقُولُونَ رَبَّنَا أخرِجنَا مِن هَذِهِ ألقَریَهِ ألظَّالِمِ اَهلُهَا وَ أجعَل لَّنَا مِن لَّدُنکَ وَلِیّا وَأجعَل لَّنَا مِن لَّدُنکَ نَصِیرا  (سوره نساء آیه 75)

بنگاه های خبری نظام سلطه چنین القاء می کنند که فاجعه بشری میانمار صرفاً چالشی قومی است و ریشه در اختلافات نژادی و مذهبی در محیط میانمار دارد. ریشه بنیادین این فاجعه انسانی اما بنا به تحقیق برخی جمعیت شناسان به دلهرۀ اسلام ستیزان از فزونی جمعیت مسلمانان در جغرافیای جهانی بازگشت دارد، این ملاحظه راهبردی، برخی از مراکز تصمیم سازی جهانی از جمله CFR (شورای روابط خارجی) را بر آن داشت تا با طراحی هایی بلندمدت در این اندیشه باشند که چگونه می توان جمعیت مسلمانان را کاهش داد؟ از این رو یکی از راهبردهای بنیادین مدیریت نظام سلطه که امروز به عنوان یک سیاست کلی در حال وقوع است کشتار جمعیِ هوشمندِ مسلمانان می باشد که نه تنها در میانمار بلکه در سوریه، عراق، یمن، بحرین، عربستان، سودان، نیجریه، کشمیر، پاکستان، فلسطین و افغانستان و ... در حال تدارک است.

فاجعه میانمار یک پدیده ویژه است که صرف نظر از ملاحظه راهبردی یاد شده می تواند در قالب های حقوق بین المللی مثل جنایت علیه بشریت، نقض سیستماتیک حقوق بشر، اجبار و آواره کردن مردم بدلیل مهندسی ژئوپلتیکی جمعیت مسلمان، نقض فراگیر حقوق بشر و نیز کنوانسیونهای چهارگانه، هدف پیگیری جدی قرار گیرد؛ چنانکه جنایتهایی همانند کامبوج، رواندا و بوسنی و ... در این زمره اند.

مع‌الاسف کشورهای مسلمان چنانکه شئون کرامت انسانی و نیز ضرورتهای دادرسی جامعه جهانی مسلمانان اقتضاء دارد راهکارهای لازم در مقابل سیاست های استیلاجویی نظام سلطه را در دستور کار خود قرار ندادند، ثلمه ای که به دلیل عظمت آن از حیث ادراکی هنوز منجر به درکی عمیق از آن نشده و یا کشتار وحشیانه و زنده زنده سوزاندن زن و مرد و پیرو جوان و کودک برای کارگزاران و دیپلماسی کشورهای عضو OIC(سازمان همکاری های اسلامی) اهمیت چندانی نداشته است.

به راستی آیا این کشتار فجیع و اقدام علیه بشریت حتی در حّد یک حادثه طبیعی همانند سیل یا زلزله هم نبود که در پیوستاری واحد در این کشورها، عزای عمومی اعلان شده و بلافاصله رؤسای کشورها، نخبگان و جامعه دانشگاهیان جهان اسلام به یکدیگر تسلیت گفته تا ره آموز بسیج عمومی جامعه جهانی علیه این اقدامات ضدبشری شوند؟

چرا پس از گذشت چندین روز از این کشتار سیستماتیک و بحران عمیق انسانی، اقدامی از سوی کشورهای مسلمان صورت نمی گیرد؟! در حالیکه می توان تشکیل اجلاس اضطراری وزرای خارجی کشورهای مسلمان و یا گردهمایی فوری کارشناسان کشورهای جنبش عدم تعهد را خواستار شد و بر اعزام گروه های تحقیق یا فرستادگان ویژه از سوی دبیر کل سازمان ملل و دیگر تشکل های مدنیِ مستقل به منطقه پافشاری کرد؛ اقدامی که اگر دولت میانمار از پذیرش آن خودداری می کرد؛ درخواست تشکیل جلسه شورای امنیت سازمان ملل برای اقدام در قالب فصل هفتم منشور ملل متحد کمترین پیامد و هزینه آن به شمار می آمد؛ جای تأمّل و شگفتی است که آزمایش موشکی کرۀشمالی به تشکیل جلسه شورای امنیت و تصویب قطعنامه تحریمی علیه این کشور منجر می شود در حالیکه صرفنظر از درستی یا نادرستی آن، آزمایش این عملیات از حیث حقوقی و طبق قواعد حقوق بین‌الملل، جنایت محسوب نمی شود.

البته وفق مبانی قرآنی و آموزه های اسلامی و نیز مهارت های متخّذه از معارف انقلاب اسلامی نمی توان از شورای امنیت انتظار داشت تا برای مهار جنایت علیه مسلمانان تشکیل جلسه داده و اقدامی عملی کند زیرا این نهاد، خود بخشی از همان ساختار جهانی است که چگونگی کنترل و کاهش جمعیت مسلمانان در اندیشکده‌های اقماری اش، موضوعی قابل توجه است.

اما روی سخن با کشورهای اسلامی است که چرا دیر از خواب بیدار شده و حداکثر با چند بیانیه و نامه تشریفاتی از کنار این بحران کم سابقه بین المللی گذشت نموده یا حداکثر در حاشیه جلسه فناوری OIC در قزاقستان به صدور یک بیانیه اکتفا کردند؟

بدیهی است کارگزاران و متفکرین کشورهای مسلمان می توانستند طبق اساس نامه ICG (دادگاه بین المللی کیفری) از دادستان آن بخواهند فوراً نسبت به اعزام یک گروه تحقیق به میانمار اقدام نموده تا معلوم شود که اگر دولت میانمار آن گونه که ادعا می کند فاقد توانایی در جلوگیری از این فاجعه انسانی است، مراجع بین الملل در مهار این جنایت دخالت کنند و اگر سران دولت و ارتش میانمار، خود مستقیما در این جنایت دخالت دارند طبق اساسنامه ICC و وفق رویة حقوقی رسیدگی به جنایات جنگی در رواندا و بوسنی و ... این افراد به دادگاه فراخوانده شوند.

انتظار می رود وزارت محترم خارجه با تمامی امکانات سازمانی و نیز با بهره گیری از دیپلماسی عمومی، فقدان مشروعیت نظام اعطای جوایز صلح نوبل از جمله یکی از دریافت کنندگان این جایزه که اینک جزو همکاران این نسل کشی است را برای مجامع علمی و فرهنگی جهان رمز گشایی کند. آیا اگر این جنایت در یکی از کشورهای اروپایی و آمریکا حادث می شد باز هم سکوت و خفقان بر صحنه بین المللی تداوم می یافت؟!

همچنین طبق فرمایشات رهبر فرزانه انقلاب اسلامی ضروری است دولت و مجلس محترم با استفاده از ظرفیت عظیم کنونی در کنگرۀ جهانی حج، دولت ساکت عربستان در قبال این جنایت بشری را مورد پرسش و مذمّت قرار دهند تا از سرمایة اجتماعی- بین المللی حاصله از همبستگی های جهانی حج علیه مجریان و آمران این جنایت استمداد شود.

از طرفی شایسته است ستاد حقوق بشر قوۀ محترم قضاییه با استناد به سکوت سازمان های جهانی در قبال این جنایت ضمن بهره‌مندی از یک پیوست جامع فرهنگی و رسانه ای، بطلان بیانیه های حقوق بشری علیه جمهوری اسلامی ایران را به این نهادها، متفکرین و تشکل های مستقل و آزادی‌خواه گوشزد نماید.

در همین راستا سازمان بسیج اساتید دانشگاه ها، موسسات آموزش عالی و پژوهشی کشور انتظار دارد مسئولین دیپلماسی کشور، سازمان ها، نهادهای حقوقی، احزاب، تشکل های عدالت خواه صاحب نظران و متفکرین از تمام ظرفیت های ملّی و منطقه ای خود در حمایت عملی از این جمعیت مظلوم و بی پناه از هیچ کوششی فروگزار ننمایند.

شورای راهبردی سازمان بسیج اساتید

22.6.1396

 

انتهای پیام/231