سروده علی انسانی درباره فضیلت گریستن بر اباعبدالله الحسین (ع)
یکی از شاعران پیشکسوت آئینی در سروده‌ای به فضیلت گریستن بر مصائب اهل بیت (ع) پرداخته است.
به گزارش گروه سایر رسانه های
دفاع پرس، عاشورا گنجینه‌ای از معارف است که در ابعاد مختلف ظهور یافته است؛ از اندیشه و معرفت گرفته تا وجوه مختلف هنری. شعر نخستین هنری است که با تأثیرپذیری از این واقعه، مجال بروز یافت و توانست مصیبت اهل بیت (ع) را با واژگانی ساده اما با محتوایی پرمغز به مخاطب و مستمع منتقل کند.
در سال‌های پس از انقلاب، شعر آئینی به ویژه شعر عاشورایی هم از نظر کیفی و هم از حیث کمی رشد داشته است؛ به طوری که به اعتقاد برخی از کارشناسان در آینده نه چندان دور به روزهای طلایی خود خواهد رسید. در سال‌های اخیر موضوعات گوناگونی به حوزه شعر عاشورایی وارد شده‌اند؛ از این جهت تنوع مضمون و موضوع در سروده‌های عاشورایی در سال‌های اخیر یکی از وجوه مثبت شعر عاشورایی به شمار می‌آید. پرداختن به اربعین حسینی و راهپیمایی هزاران عاشق در این ایام برای رسیدن به کربلای معلا، مدافعان حرم، اهمیت نمادهای عزاداری و... از جمله موضوعاتی است که در سال‌های اخیر وارد شعر عاشورایی شده‌اند.
سروده ذیل از علی انسانی درباره اهمیت گریستن بر مصائب آل‌الله از جمله این اشعار است که به یکی از نشانه‌های عزاداری بر اباعبدالله الحسین (ع) می‌پردازد. این سروده که یادآور «أنا قتیل العبرات» است، اخیراً منتشر شده است:
اشک بر پرواز دل پر می‌نهد
ریشه در آب است اگر بر می‌دهد
اشک جامی از شراب خانگی است
گرد دل پروانه پروانگی است
این گهر را دوست سنگین می‌خرد
آب‌شور چشم، شیرین می‌خرد
اشک نانی از تنور سینه‌هاست
شیشه دل، وز بلور سینه‌هاست
اشک راه قرب پیدا کردن است
ناله را با آه سودا کردن است
اشک عین انعکاس عاطفه است
شبنم گلبرگ یاس عاطفه است
اشک یعنی فطرت پاک و زلال
مایه دل، نقد بازار وصال
اشک یعنی اوج، عزت، اعتبار
با حضور یار در دربار یار
اشک یعنی شاهراه ارتباط
خوان غم را آه، آهی در بساط
اشک یعنی ارمغان عاشقان
حرف آخر از زبان عاشقان
اشک یعنی جای مرهم، نیشتر
در حرم دل، در محرم بیشتر
اشک یعنی مذهب شیداییان
اشک یعنی دین عاشوراییان
تر کن از این باده و این می لبی
ای حسینی باش اینجا زینبی...
