به گزارش فضای مجازی دفاع پرس، معصومه سپهری از نویسندگان نام آشنای حوزه دفاع مقدس در یادداشتی نوشت:
من دوستان زیادی دارم. درجات دوستی مان فرق دارد ولی به همه شان محبت و ارادت دارم. اما یک دایره نازنین دربین دوستانم دارم که عنوان کلی شان «همسر شهید» است. آنها ویژه ویژه اند.
اولین همسر شهیدی را که در جستجویش بودم ( به خاطر رویای زیبایی که از همسر شهیدش دیده بودم و حالا بعد از ۲۲ سال هنوز آن را به روشنی به یاد دارم) در کنگره سرداران شهید آذربایجان در سال ۷۴ پیدا کردم و خوشحالم که هنوز انس و آشنایی مان ادامه دارد. او نسیبه خانم عزیزم، همسر شهید دلاور و گمنام شهید علی تجلایی بود.
حس احترام و ارادت به همسران شهدا، متناسب با بیشتر شدن شناختم از شهدا و بیشتر هم شد.
رنج های بی شماری که جامعه و فرهنگ بر آنها تحمیل کرده اند، مصیبتی است که شرمندگی اش برای تاریخ خواهد ماند به شرط این که به صدای این نیمه های پنهان شهادت، اجازه شنیده شدن بدهند.
امیدوارم روزی فرا برسد که بدون نگرانی، از راهی که طی کرده اند بگویند. شاید تلنگری بر وجدان جامعه مخصوصا متولیان امر باشد.
شاید روح و جان سایر انسانها را بزرگ تر کند.
دایره این دوستان بزرگ و بزرگتر می شود. همسران شهدای جنگ تحمیلی، شهدای جانباز، شهدای اقتدار موشکی، شهدای مدافع حرم دارند بیشتر هم می شوند. دستان پرمهرشان را به گرمی می فشارم و بهترین تحیات و برکات الهی را برایشان مسئلت می کنم.
برای دوستانم که مطمئنم روسفیدان روز حشرند.
در طول این سال ها تنها از منش عده انگشت شماری از همسران شهدا جا خورده ام. آنها هم حق دارند به انتخاب راه خودشان بعد از شهادت همسرشان بپردازند.
هر روز و همه جا قدردان شهدا و خانواده هایشان باشیم.
یادداشتهای من از زندگی کمی متفاوتم
معصومه سپهری
