به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، علیرضا پورانوری متولد سال 1344 و اهل شهرستان دزفول بود. دوران جوانی اش همراه با اعتراضات و تظاهرات های مردمی علیه رژیم شاه بود. علیرضا با وجود سن کم همراه خواهرش عصمت در فعالیت های انقلاب شرکت می کرد.
پس از اینکه صدام به خاک کشور حمله کرد علیرضا و عصمت هر دو در صف اول دفاع، انجام وظیفه می کردند. عصمت مدتی بعد با دوست علیرضا ازدواج کرد اما تنها چندماه بعد از ازدواجش در جریان موشک باران شهر دزفول به شهادت رسید. چندماه بعد از شهادت عصمت برادرش علیرضا برای عملیات به جبهه رفت و در جریان عملیات به شهادت رسید اما هیچ گاه پیکرش به خانه بازنگشت. نوشته زیر متن نامه شهید علیرضا پورانوری به مادرش است.
«بسم الله الرحمن الرحیم
سلام علیکم و رحمه الله و برکاته
خدمت مادر عزیز و گرامی و زهرائیم
سلام گرم و خالصانه مرا در این شب که فقط خود خدا در این سنگرم بپذیر. ای مادری که جدا نمی توانم با هیچ قلمی تو را وصف کنم. مار باور کن آن چیزی که باعث می شود که من این چند سطر را پر کنم نه قلم است و نه چیز دیگری، بلکه دوست دارم بعد از شهادتم این نامه را لااقل تو از فرزندت داشته باشی. دوست ندارم با خواندن این نامه در انظار گریه کنی. وصیتی که می خواستم به تو بکنم این بود که واقعا از تو تشکر کنم و همین الان به تو می گویم خیلی ممنون که مرا اینگونه تربیت کردی و تا این سن و رشد فکری رساندی. نمی دانم با چه زبانی اکنون از تو تشکر کنم. مادر یادم می آیدکه چه ناراحتی هایی که کشیدی و چه دردسرهایی که خود داشتی، باز آن موقع از ما دریغ نمی کردی.
مادر یادم هست که در زمان انقلاب وقتی به تظاهرات می رفتم چقدر دلت برای من شور می زد و چقدر مریض بودی و در اوایل جنگ چه دل تپش هایی که نداشتی و موقع جبهه رفتن من نیز در چند عملیات اخیر موقع شهادت خواهرم (عصمت). مادر شیرت را حلالم کن. مادر برایم دعا کن چون می دانم بهشت زیر پای توست و دعای تو مستجاب می شود. چون تو مادری نمونه هستی و حضرت زهرا (س) تو را دوست دارد.
مادر خوش به حالت که تو پسرت را به اسلام هدیه می کنی. مادر دوست ندارم که از شهادتم غصه بخوری و یا شب ها را به بی خوابی بگذرانی چون خدا را خوش نمی آید. زیرا فرزندت راهش را آگاهانه انتخاب کرده و به هدف خود رسیده.
می دانم اکنون که می خوانی و یا می شنوی چه حالتی دای. راضی به رضای خدا هستم. هرچه آمد خوش آمد. شکرش الحمدالله، نوبت به همه انشالله می رسد. هرکس سعادتی دارد، خوش به حال آن کس که در چنین جایی جان دهد.
مادر خوشا به حالت بار هم خوشا به حالت که تو داری دینت را برای اسلام ادا می کنی. تو مادر دو شهید هستی که راهشان را آگاهانه انتخاب مرده اند. سعی کن بر اعصاب خود مسلط باشی من که کوچکتر از آنم که بخواهم به تو سفارش کنم.
سعی کن امر به معروف و نهی از منکرت را که تا حالا داشته ای بهتر انجام دهی. همچنین خودت نیز سعی کن بیشتر قلبت را به نور قرآن آشنایی ده و بیشتر به خواندن و تفکر آن بپرداز. سعی کن در کارهایت توکل به خداوند داشته باشی و تا می توانی در همه حالات به یاد خدا باش و قیامت و مرگ و شب اول قبر را در نظر داشته باش تا بتوانی خداگونه باشی و راه همه شهیدان را ادامه بدهی. از خداوند مهربان طلب مغفرت و سعادت همه مسلمین و مومنین مخصوصا شما را خواستارم.»
انتهای پیام/ 141
