گروه فرهنگ و هنر دفاع پرس- رسول شادمانی؛ جانبازی و شهادت حضرت اباعبدالله الحسین (ع) سرچشمه تاریخ و حوادث بزرگ اسلام و جهان است. قرآن و روش پیامبر (ص)، یک نهضت عمومی و همه جانبه در محیط بشری پدید آورد که هر عصری نمودی تازه دارد و با هر وضعی در جهان پدید آید، تعلیمات مناسبی به بار آرد. شهادت امام مظلوم هم که روشی از قرآن و سنت است درس‌های عمیق و پرمعنا دارد که در هر قرن به شرحی روح جامعه بشری را پرورش داده و محیط را به جنبش آورده و با آنکه صد‌ها سال است که گفته‌اند و شنفته‌اند و نوشته‌اند و گذشته‌اند، هنوز در اول وصف آن مانده‌اند؛ نه کهنه شده و نه رموز و اسرار آن به پایان رسیده است، امام مظلوم برای برقرای نظمِ قرآن و زنده کرده روش پیامبران، نهضت کرد و از یک عدالت و دادگستری عمومی طرفداری کرد و با خون پاکِ خود، تخت و تاج یزید را که از امپراطوران سرکش و ستمگران بشرکُش یادگار بود غرقه نمود و درس مفیدی به طرفداران عدالت و حافظان حقوق انسانیت داد و ثابت کرد که در تنگترین حلقه‌های زنجیروار ظلم و بیدادی، مبارزه، امری است ممکن و لازم و آنجا که نتوان خون دشمن حق و عدالت را ریخت، باید خون پاک عدالت خواه خود را در سر راه او ریخت و او را در لغزشگاهی قرار داد که پیاپی به زانو درآید تا جانش برآید. (1)
چه سِری است در این رمز آفریش، چه گذشت در این برهه از زمان و قطعه از مکان؟ غروب عاشورای سال 61 هجری، پیکر‌های پاک شهیدان، مثل زورق‌های شکسته در ساحل دریای خون برخاک افتاده بود. خیمه‌های سوخته آوار شده بود، ماه می‌تابید. گویی همه تاریخ، همه هستی در آن صحرا خلاصه شده بود. حقیقتِ هستی در تلآلو ماه می‌درخشید. نگاه زینب (س) بر شهیدان بود و نیز بر ماه، و چه کسی می‌دانست، سپیده دمان که آفتاب برآید رستاخیزی عظیم گواه تاریخ خواهد بود تا انتهای دنیا. چه کسی می‌دانست خون حسین (ع) خواهد جوشید تا گستره‌ی عالم و تا سالیان دور و تا این برهه از تاریخ.
عاشورا، دانشگاهی جامع است متشکل از دانشکده‌هایی متعدد که آموزه‌ها و اسرار هستی برمدار تعالیمِ آن می‌گردد و استاد اعظم این دانشگاه جامع انسان ساز، حسین بن علی (ع) است که خود از بهانه‌های آفرینش است؛ و این خون حسین (ع) است که درس آموز عالمیان شده است.
درس، آن شهیدى مى شود که شهادت او و مظلومیت او را نسل هاى معاصر و آینده‌ی او بدانند و بشنوند. درس و اسوه آن شهیدى مى شود که خون او بجوشد و در تاریخ سرازیر شود، مظلومیت یک ملت وقتى مى تواند زخم پیکر ستم کشیده‌ی شلاق خورده‌ی ملت ها را شفا دهد و مرهم گذارد که این مظلومیت فریاد شود، این مظلومیت به گوش انسان هاى دیگر برسد، براى همین است که امروز ابرقدرت ها صدا در صدا انداختند که صداى ما بلند نشود، براى همین است که حاضرند پول هاى گزاف خرج کنند تا دنیا نفهمد که جنگ تحمیلى چرا به وجود آمد، با چه انگیزه اى، با دست که، با تحریک که. آن روز هم دستگاه هاى استکبارى حاضر بودند هر چه دارند خرج کنند به قیمت این که نام و یاد حسین (ع) و خون حسین (ع) و شهادت عاشورا مثل درس در مردم آن زمان و ملت هاى بعد باقى نماند و شناخته نشود.
در اواسط دوران بنى عباس حتى قبر حسین بن على (ع) را ویران کردند، آب انداختند، خواستند از او هیچ اثرى باقى نماند. نقش یاد و خاطره شهیدان و شهادت این است، شهادت بدون خاطره، بدون یاد، بدون جوشش خون شهید، اثر خودش را نمى بخشد و اربعین آن روزى است که برافراشته شدن پرچم پیام شهادت کربلا در آن روز آغاز شد و روز بازماندگان شهداست. (2)
اربعین، گواه تاریخ است به عظمت خودِ عاشورا؛ و اربعین یعنی ظلم ستیزی و قیامِ امام مظلوم درس شده است و پیام شهادت او، همچو خون پاکش که در مکتب تاریخ جاری شده است، از همان زمان تاکنون شنیده شده و این فریاد تا ظهور حضرت موعود در تارک هستی تنیده خواهد شد؛ و چه زیباست رستاخیز اربعین و این جوشش و خروش انسانی که این روز‌ها دلدادگان و شاگردان مکتبش از انواع بشر با پای پیاده درپی وصل به حضرتش عمود می‌شمارند و عشق بازی می‌کنند، و این آغاز را پایانی نیست. این آغاز را پایانی نیست تا پایان ظلم ظالمان بر مظلومان عالم، و این آغاز را پایانی نیست پایان هستی.
1) در کربلا چه گذشت؟ ترجمه نفس المهموم – شیخ عباس قمی
2) سخنرانى حضرت آیتالله خامنهاى در دیدار با خانواده شهدا – 22 آبان 1363
انتهای پیام/ 130
