به گزارش دفاع‌پرس از کردستان، در کشاکش دنیای نامتقارن و در عرصه تقابل خوبی ها و بدی ها و در عصر هجوم ناملایمات روزگار تقدیر الهی است که ملموس و محسوس می شود.
کلمه‌ها و جمله‌ها در مورد مادران شهید تاب تحمل ندارند، مادرانی که غرس کننده نهال شهیدان هستند و همسران آنها بارور کنندگان این نهال.
دیار بیجار گروس مهد 450 شهید والامقام است که نوشتن در خصوص آنها مدت های زیادی وقت لازم دارد. در یک روز سر پاییزی برای دیدن پدر و مادر شهید وارد منزلشان شدم، استقبال گرم پدر شهید با 74 سال سن حکایت از مهمان نوازی و دلگرمی آن داشت.
مادر شهید با عصای که در دست داشت به استقبالم آمد، چین و چروک صورت مهربانش از فراق جگر پاره و دلتنگی ها بی وقفه حکایت می کرد. پای صحبت‌های این مادر صبور و ایثارگر می‌نشینم تا خاطراتی از فرزندش و چگونگی تحمل سال‌ها فراق و حرف‌هایی که در دل دارد را برای خبرنگار ما روایت کند.
عشق به اهل بیت ویژگی اصلی شهید
می گوید اقدس نصیر، مادر شهید شیرزاد کاظمی است، از تاریخ تولد ستاره زندگیش در دوم دی ماه سال 47 در یک روز سرد زمستانی که در روستای حلوایی دیده به جهان گشود برایم گفت، دومین فرزند خانواده بود و دارای سه خواهر و یک برادر دیگر.
مادر شهید با اشک های غلطانی که مانند مروارید از چشمانش سرازیر بود از عشق شیرازه جانش به اهل بیت به ویژه امام حسین(ع) برایمان گفت و از روزی که شیرزاد می خواست به جبهه اعزام بشود.
وی گفت: یک روز که مشغول پخت نان بودم با لبخندی که بر لب داشت از مدرسه برگشت و در کنارم نشست و سر صحبت را باز کرد، می‌دانستم می‌خواهد چیزی بگوید. گفتم پسرم چیزی شده است که اینچنین صغری و کبری می چینید؟ با صدای لرزانی گفت مادر همه عازم جبهه هستند.
در حالیکه برای چسباندن نان به تنور سرم را درون تنور کرده بودم گفتم شیرزاد چه می‌خواهید، گفت: مادر اجازه بده بروم جبهه، سرم را از تنور بیرون آوردم و گفتم هر وقت دیپلمت را گرفتید می روید سربازی، تا پایان درس خواندنت فکر جبهه را از سرت بیرون کن.
مادر شهید ادامه داد: چند روزی شیرزاد در فکر بود هر چه با وی صحبت می کردیم دمق بود و زیاد حوصله جواب دادن نداشت، همین موجب شد که به مدرسه بروم و با مدیرش صحبت کنم، مدیرش از اخلاق خوب و درس خواندن عالی شیرزاد گفت و اینکه پسر من بهترین دانش آموز مدرسه طالقانی بیجار است، با شنیدن این سخن ها از زبان مدیر مدرسه با خودم فکر کردم دیگر جایز نیست مانع رفتن شیرزاد که شیرازه جانم بود بشوم و همان روز که از مدرسه برگشت به او گفتم می خواهید به جبهه بروید برو دیگر مانع رفتنت نمی شویم دست علی همرات.
اقدس نصیری با صدای لرزان بیان داشت: شیرزاد علاقه شدیدی به امام حسین(ع) داشت و در دوران دانش آموزی هم عضو فعال بسیج دانش آموزی مدرسه‌اش بود و بالاخره در تاریخ 20 دی ماه سال 66 در حالیکه دانش آموز سوم دبیرستان در رشته تجربی بود مانند پرنده ای که از قفس آزاد می شود به جبهه اعزام شد و در تاریخ 23 اسفند همان سال در درگیری با منافقین در منطقه چناره به فیض عظمای شهادت نائل آمد
یتیم نوازی و اهمیت به فرائض دینی از خصوصیات شیرزاد بود
فراق پسر برای مادر سخت بود، دیگر تاب سخن گفتن نداشت با خواهر شهید گفتگویم را ادامه دادم، شمسی کاظمی خواهر شهید شیرزاد کاظمی از یتیم نوازی برادرش برایم گفت: وی بیان داشت: با شیرزاد در یک مدرسه درس می خواندیم چند دانش آموز داشتیم که از نعمت پدر محروم بودند. شیرزاد همیشه پول جیبی های که پدرمان به ما می داد جمع می کرد و می‌گفت شمسی من رویم نمی شود تو این پول را به آن بچه های یتیم بده.
این خواهر شهید ادامه داد: برادر خیلی به فرائض دینی و حجاب اهمیت می داد و هیچگاه راضی نبود من و خواهرهایم بدون چادر تا دم دروازه هم برویم و بر اقامه نماز اول وقت خیلی تاکید داشت و می گفت: سبک شمردن نماز از خواندن آن خیلی بدتر است.
وی تصریح کرد: شهدای ما از جان که عزیزترین سرمایه خودشان بود گذشتند تا این مملکت به دست اجنبی‌ها نیفتاد و وظیفه ما انتقال فرهنگ شهید و شهادت به نسل جدید است.
شمسی کاظمی ادامه داد: رزمنگان ما در زمان جبهه به یک ساعت دیگر خودشان امید نداشتند و حاضر بودند پوتین هایشان را از پا دربیاورند تا رزمندگان دیگر از آن استفاده کنند چون می دانستند مال دنیا هیچ ارزشی ندارد.
هیچگاه نمی توانم سوم فروردین سال 67 را فراموش کنم
خواهر شهید در حالیکه آهی از سینه کشید بیان داشت: اولین روز فروردین سال 67 قرار بود نیروهای بسیجی اعزامی از شهرستان بیجار لشکر صاحب الزمان، سپاهیان حضرت امیر از عملیات والفجر 10 غرب کشور برگردند، آن روز بسیار سخت بود هر چه منتظر ماندیم شیرزاد را در هیچکدام در اتوبوس ها ندیدیم.
روز دوم فروردین مادر و پدرم در حالیکه غم دنیا بر روی دلشان بود ، پدم عازم شهر سنندج شد، به او گفته بودند پسر شما فردا باز می گردد، شب همان روز پسر دایی و بچه اش به دیدن ما آمدند، با دیدن این صحنه ها در منزل ما طاقت نیاوردند و به تعاونی سپاه رفتند، زمانی که برگشت چهره اش غمگین بود و حکایت از داغی بزرگ داشت ، همه به گریه افتادیم و ناله سردادیم، خانه ی ما همچون شب عاشورا شیون و غوغا در خرابه ی ما برپا بود .
آن روز یعنی سوم فروردین 67 مصادف با روز سوم شعبان میلاد امام حسین (ع) چه روز عظیمی روز تشییع جنازه مصادف با روز پاسدار بود، شیرزاد از همان دوران کودکی علاقه عجیبی به امام حسین(ع) داشت و روز تشیع جنازه اش هم مصادف بود با روز ولادت عشق خودش.
خواهر شهید ادامه داد: اگر چه با رفتن برادر عزیزم پشت پدر شکست، قلب ما آزرده شد، چهره‌ی خواهرانش پیر و سرشکسته از بی برادری شد اما این داغ برای من سنگین تر است چون معلمی دلسوز، الگویی سالم، برادری مومن و نماز خوان، عاشق به اهل بیت و پیرو خط امام، نگهبانی آگاه و پشتوانه ای محکم را از دست دادم.
خواهر شهید از مسئولان خواست در انتقال درس ایثار و آزادگی شهدا به نسل جدید دریغ نکنند و نگذارند فرهنگ جبهه و دوران دفاع مقدس به وادی فراموشی سپرده شود.
انتهای پیام/
