به گزارش حماسه و جهاد دفاع پرس - سیده فاطمه سادات کیایی: اگر زمانی، لحظه ای و حتی ثانیه ای در ارتباط با ماجراهای پیش آمده در سوریه، مدافعان حرم و حضور بچه های جوان شیعه در صحنه دفاع از حرم و بزرگتر از آن حریم حق دچار تردید شدید توصیه ام این است که نگاهی به نامه محمودرضا بیضایی بیاندازید. نامه ای که به حق می توان آن را نوشته ای عارفانه دانست که او در شب شهادت حضرت امیرالمومنین به همسرش نوشته و از دلیلش برای حضور در جبهه سوریه گفت. نمی دانم محمودرضا در شب قدر به چه حقیقتی از ایمان و یقین رسیده بود که جبهه سوریه را کربلای امروز خواند و خود را در صف عاشوراییان قرار داد تا جامانده قافله فرزند علی در زمانه ای که پر از ابن ملجم ها و معاویه ها با نقابی از دین هستند، نباشد. او جایی در این نامه نوشته است: «مسوولیت سنگینی بر دوشمان گذاشته شده است و اگر نتوانیم از پسش برآییم، شرمنده و خجل باید به حضور خداوند و نبی‌اش و ولی‌اش برسیم چرا که مقصریم. کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا و بقول سید مرتضی آوینی این یعنی اینکه همه ما شب انتخابی خواهیم داشت که به صف عاشورائیان بپیوندیم و یا از معرکه جهاد بگریزیم و در خون ولی خدا شریک باشیم.»
و نیز در جای دیگری می گوید: «شام نقطه شروع حرکت ابناء ابوسفیان ملعون است و این خاکریز نباید فرو بریزد؛ این حرکت خطرناک و این تفکر آدمکش ارهابی، پر و بال گرفته و حمام خون بین شیعیان و سایر مسلمین راه می‌اندازد. جبهه جدیدی که از تفکر اسلام آمریکایی، صهیونیسم و ارهاب از کشورهای مختلف تشکیل شده است، هدف نهایی‌اش فقط و فقط جلوگیری از نهضت زمینه‌سازان ظهور و در نهایت مقابله با تحقق وعده الهی ظهور می‌باشد.»
محمودرضا در جایی گفته بود که شهادت یک انتخاب است. برای آن هایی که مرگ را آگاهانه در آغوش می کشند زندگی می شود تلاش برای چشیدن طعم شهادت و شهادت می شود نقطه رهایی از تعلقات دنیایی و رسیدن به آنچه در زندگی انتخاب کرده. محمودرضا نشان داد که او از تبار السباقون السابقون قرآن است که برای رسیدن به درجه مقربون جلوتر از هم سن و سالانش قدم برداشت و در فضایی که خود از آن با عنوان «فضای غبار آلود فتنه» نام می برد، پرچمدار حق طلبی شد.
یک چیز بین صحبت های دوستان محمودرضا و همه آن هایی که از نزدیک او را دیده بودند مشترک است اینکه می گویند «محمود رضا خاص بود»، این خاص بودن را می توان در بیان روایت های نزدیکان شهید شنید، می توان آن را به خوبی در شهادتش حس کرد که زودتر از رفاقیش پر گرفت و در شخصیتی که همه را شیفته خودش کرده بود پی برد، بسیاری از شهدا و رزمنده هایی که امروز یا از بین ما رفته اند و یا گمنام در کنار ما روزگار می گذارنند اعتراف می کنند که محمودرضا چه در بحث های نظامی و چه اخلاقی پیشرو همرزمانش بود.
اگر امروز در بیان گفتمانی که محمودرضاها را پرورش داد و آنان را به نقطه ای سانید که بین ماندن و رفتن، رفتن را انتخاب کنند در جامعه نهادینه نشده، از سهل انگاری ماست، چرا که نتوانستیم محمودرضا و امثال او را از منظر رسانه به درستی به جامعه امروز معرفی کنید.
انتهای پیام/ 141
