گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- رسول حسنی؛ رسانه ملی به دلیل ماهیت مردمی بودن خود که ذات این رسانه است، با دیگر رسانه‌های دیداری و شنیداری تفاوت‌هایی اساسی دارد. همین تفاوت‌هاست که تولید محتوا در این مدیوم پیچیده را دشوار می‌کند.
برنامه‌سازی در رسانه ملی به دلیل تنوع و کثرت مخاطب که سلایق و خاستگاه‌های پرشماری دارد، آسان نیست. این ویژگی می‌تواند هم پاشنه آشیل و هم نقطه رشد صدا و سیما قلمداد شود. این امر بخصوص در مناسبت‌های مختلف ملی و مذهبی نمود بیشتری دارد. در این ایام مخاطبان، رادیو و تلویزیون را با دقت نظر بیشتری نبال می‌کنند. تعداد آنها نسبت به سایر ایام سال بیشتر می‌شود و به همین دلیل بیشتر زیر ذره‌بین است و به تبع آن بیشتر مورد نقد و داوری قرار می‌گیرد.
برخی برنامه سازان وجه سهل‌الوصول برنامه‌های مناسبتی را در نظر گرفته و با قرار دادن دوربین در استودیو و لوکیشن‌های مرتبط و استفاده از مجری و دعوت از یک کارشناس، برنامه تلویزیونی تولید می‌کنند. این نوع برنامه‌ها در ایام سوگواری برای مصائب اهل بیت در محرم و صفر بیشتر دیده می‌شود. به تصویر کشیدن عزاداری مردم و پخش زنده از مجالس سخنرانی و مداحی نهایت خلاقیت برخی برنامه‌سازان تلویزیونی است که حاصل آن برای مخاطب چندان قابل توجه نیست.
«مناسبتی سازی» که در واقع ژانر انحصاری رادیو و تلویزیون ایران است نیاز به بازنگری و تغییر اساسی در فرم و محتوا دارد. مخاطب امروز رسانه ملی قطعا با مخاطب دهه 60 متفاوت است. ذائقه فکری او به دلیل تنوع رسانه و بی‌شمار اطلاعاتی که از مسیرهای گوناگون دریافت می‌کند ذهن او را اشباع کرده و نیاز دارد اطلاعات تازه‌ای را با فرمت و فرم متفاوتی به دست بیاورد. رسانه ملی باید ساختار مناسبتی سازی خود را که سال‌هاست به آن خو کرده، تغییر دهد و طرحی نو دراندازد.
بیننده تلویزیون در روزهای منتهی به ایام خاص سال مثل نوروز، دهه فجر، هفته دفاع مقدس، ماه مبارک رمضان، ایام فاطمیه و محرم در انتظار این است که تلویزیون قرار است چه سریال‌هایی را روی آنتن بفرستد. وجود بی‌شمار موضوع کار نشده مخاطب را مجاب نمی‌کند هر سال سریال بارها پخش شده‌ای را ببیند که دیدن چند باره آن اگر ملال‌آور نباشد، خسته کننده است.
نزدیک یک دهه می‌شود که از ساخته شدن و پخش سریال «مختارنامه» می‌گذرد. این سریال ارزشمند که در خود مولفه‌های قابل تامل بسیاری دارد، یکی از سریال‌های ماندگار رسانه ملی بوده و حتی می‌تواند جزئی از میراث فرهنگی ما محسوب شود. اما به مصداق این مثل که آب ار چه همه زلال خیزد/ از خوردن پر ملال خیزد» باید گفت که پخش چند باره «مختارنامه» نه تنها تاثیر مثبتی نخواهد داشت که نتیحه عکس در مخاطب می‌گذارد. تلویزیون در محرم امسال نیز اقدام به پخش سریال «مختارنامه» خواهد کرد تا به نحوی بخشی از جدول برنامه‌های خود را پر کند. وقتی اغلب مخاطبان به دلیل پخش چند باره سریال ببشتر سکانس‌ها و صحنه‌ها را حفظ هستند و حتی با بازیگران آن دیالوگ‌های کاراکترها را تکرار می‌کنند چه ضرورتی برای پخش آن وجود دارد.
مدیران تلویزیون به جای اجازه ساخت و تولید برنامه‌های گفت‌وگو محور که هیچ آورده‌ای برای مخاطب ندارد و به جای حمایت از سریال‌هایی با قسمت‌های بالا که مطلقا فاقد ارزش‌های هنری است، بهتر است به سمت ساخت مینی سریال‌هایی بروند که مخاطب را راضی نگه دارد. تجربه موفق «شب دهم» شاهد مثال خوبی برای این ادعاست که رسانه ملی پتانسیل بالایی برای جذب مخاطب دارد. همچنین هنرمندان شاخصی وجود دارند که می‌توانند فرهنگ عاشورا را با زبان درام به مخاطب عرضه کنند. تنها کافی است، تجربه‌های موفق گذشته در قالب و فرم جدیدی به کار گرفته شود.
انتهای پیام/ 161
