شهید «طهرانی‌مقدم» ورزش کردن را برای نظامیان تکلیف شرعی می‌دانست

به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، همیشه می‌خواست اولین باشد، این اولین بودن نه فقط در ساخت موشک و فناوری موشکی بلکه در ورزش که یکی از علایق شهید حسن طهرانی مقدم بود نیز خود را نشان می‌داد.

خواسته‌هایش شخصی نبود، اقتدار را برای خودش نمی‌خواست، تلاش‌هایش برای اعتلای کشور و نظام بود. شهید طهرانی مقدم فارغ از اینکه یک دانشمند برجسته موشکی بود، یک کوهنورد حرفه‌‎ای محسوب می‌شد. تقریبا هر دو ماه یکبار به دماوند صعود می‌کرد و در این راه توصیه‌های زیادی به دوستان و نزدیکانش داشت. بارها برنامه صعودهای گروهی از جمله صعود یکصد نفره به علم‌کوه و صعود گروه‌های چند نفر به کوه‌های مختلف اشاره کرد. زمان‌هایی که به کوه نمی‌رفت در هفته چندین بار همکارانش را دور هم جمع کرده و فوتبال بازی می‌کردند.

یکی از دوستان شهید به نام حمزه جردیان گفته بود: «زمانی که در پادگان الغدیر بودیم در فوتبال هیچ تیم نظامی نبود که از ما ببرد. همیشه آقای شهسواری تاکید می‌کرد که باید بروید و اول شوید. هر وقت اسم فوتبال یگان ما می‌آمد یعنی اولین تیم در کل نیروهای مسلح».

اولین صعود دسته جمعی به کوه را با جمعی از نیروهای نظامی به منطقه علم کوه با هماهنگی چند کوهنورد برنامه ریزی کرده بود. همیشه به این موضوع اعتقاد داشت که تمام کشور پول بیت المال به خزانه دولت و حساب نظامیان می‌ریزند تا نیروهای نظامی همیشه آماده باشند، برای آماده بودن باید بدنی ورزیده داشت و برای این کار هم باید ورزش می‌کرد. صعود یک صد نفری نیروهای نظامی به علم کوه اتفاق افتاد. با اینکه برخی از کوهنوردان مایل به انجام این کار نبودند و کار را سخت می‌دانستند اما اصرارهای حاج حسن جواب داد و صعود هم به خوبی انجام گرفت.

تاکید داشت چه در بحث کوهنوردی و چه کارهای دیگر باید از لوازم و تجهیزات تخصصی استفاده کرد این ابزار در حکم پله و جهشی برای کارهای بزرگتر است.

در برنامه‌های کوهنوری روی خواندن نماز اول وقت و پرداختن به مناسک دینی اصرار داشت. یکی از کوهنوردان نزدیک به شهید طهرانی مقدم به نام محمد جداییان گفته است: یکبار برای کوهنوردی به علم‌کوه رفته بودیم که در برگشت موقع اذان مغرب ایشان می‌خواست در جایی بایستد و نماز بخواند که از هر نظر جای خطرناکی بود. با وجود تذکرات دوستان شهید طهرانی مقدم اصرار داشت نماز بخواند. از آن طرف هم ما اصرار داشتیم اینجا خطرناک است و حتی خطر سقوط سنگ هم وجود دارد اما شهید مدام اصرار می‌کرد که حتما باید به نماز بایستد. با اصرار توانستیم راضی‌اش کنیم تا کمی جایمان را تغییر بدهیم بعد نماز را بخواند. روی نماز خیلی مقید بود.» حتی در یکی از صعودها که پنج هزار نفر به دماوند صعود کردند ایشان پرچمی مزین به نام مبارک حضرت فاطمه (س) را به اهتزار درآورد. ضمن اینکه به گفته دوستان شهید، همواره در همه کارها به حضرت زهرا (س) متوسل می‌شد.

انتهای پیام/ 141