به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، پایانه‌های نفتی «البکر» و «الامیه» از بزرگترین مراکز صدور نفت عراق هستند که در شمال خلیج فارس، در دهانه «خورعبدالله»، نزدیک جزیره «بوبیان» کویت قرار گرفته‌اند.
ششم آذر سال ۱۳۵۹ دلامردان نیروی دریایی ارتش جمهوری اسلامی ایران همراه با خلبانان جان‌برکف نیروی هوایی در عملیاتی تحت عنوان «مروارید»، بیش از دو سوم این پایانه‌های نفتی را منهدم کرده و پرچم پرافتخار جمهوری اسلامی ایران را بر مرتفع‌ترین دکل این پایانه‌ها به اهتزاز درآوردند.
شب هفتم آذر، دشمن بعثی برای جبران این شکست‌ها، تعدادی شناور جنگی را از طریق بندر نظامی «ام‌القصر» به‌سمت پایانه‌های نفتی «البکر» و «الامیه» اعزام کرد که در مصاف با نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران، ۱ فروند از شناورهای عراقی غرق و ۲ فروند صدمه دیده و بقیه نیز از صحنه عملیات گریخته و به ام‌القصر بازگشتند.
سپیده دم هفتم آذر، دشمن بار دیگر در صدد بازپس‌گیری این پایانه‌ها برآمد؛ اما این‌بار از پشتیبانی لجستیکی و اطلاعاتی کشورهای منطقه و آواکس‌ها و ماهواره‌های کشورهای استکباری و یاری گرفتن از تأسیسات نظامی ساحلی کشورهای نزدیک صحنه عملیات برخوردار بود؛ لذا با این حال ناوچه «پیکان» به‌تنهایی توانست تعداد دیگری از کشتی‌ها و هواپیماهای عراقی را از صحنه عملیات خارج کند تا اینکه پس از ساعت‌ها نبرد بی‌امان، هنگام ظهر، در حالی که دلاورمردان آخرین گلوله‌های خود را به سوی دشمن نشانه می‌رفتند، ناوچه پیکان مورد اصابت چند موشک قرار گرفت و با پرسنل شجاع خود در شمال خلیج فارس، در دل آب‌های نیلگون آن جای گرفت.
نتیجه این مصاف، انهدام بزرگترین پایانه‌های صدور نفت منطقه و از کار انداختن بیش از ۵۰ درصد از توان رزمی نیروی دریایی عراق بود؛ اما این سوال پیش می‌آید که چرا نیروی دریایی عراق بعد از اینکه در ۷ آذر سال ۵۹ شکست خورد و تقریباً از بین رفت، دوباره بازسازی نشد و به میدان نیامد؟
پاسخ این سوال بر اساس نظرات تعدادی از پیشکسوتان و اساتید هیئت معارف جنگ شهید صیاد شیرازی به این پرسش ارائه شده است.
نیروی دریایی عراق به فرض بازسازی تجهیزات باقیمانده خود، بازهم توان مقابله با نیروی دریایی ما را نداشت؛ چراکه حتی از ناوچه‌های سالم موجود هم نتوانست در شمال خلیج فارس بهره عملیاتی ببرد و تقریباً در بندر ام‌القصر و سایر آبراه‌های داخلی عراق زندانی بودند و البته عراق در همان زمان اقدام به خرید تعدادی ناو فوق مدرن از ایتالیا کرده بود؛ ولی با تهدیدی که از سوی ایران مبنی بر جلوگیری از ورود تجهیزات نظامی عراق از مسیر تنگه هرمز به خلیج فارس صورت گرفته بود، چنین ریسکی را نکرد و نتوانست ناوهای خریداری شده خود را وارد میدان جنگ کند.
به هر حال باتوجه به اینکه بحث آموزش در نیروی دریایی بحث بسیار فنی و زمان‌بری است و تا کارکنان بخواهند آموزش ببینند و تجربه کسب کنند، چند سال طول می‌کشد؛ لذا عراق در واقع مأموریت نیروی دریایی خود را به نیروهای فرامنطقه‌ای واگذار کرد و آن‌ها جای رژیم بعثی را گرفتند و در پایان هم با نیروی دریایی ایران درگیر شدند.
انتهای پیام/ 113
