به گزارش خبرنگار دفاع‌پرس از اردبیل، دانشجوی شهید «حسین اسدی نصیرآبادی» فرزند اسکندر در پنجم آذرماه 1337 در روستای نصیر آباد از توابع شهرستان مشکین شهر به دنیا آمد.
بعد از شروع جنگ تحمیلی به عنوان بسیجی به جبهه اعزام و در بیستم دی ماه 1365 در شلمچه و با اصابت ترکش به فیض شهادت نایل و پیکر پاک وی در گلزار شهدای عاشورای مشکین شهر آرام گرفت.
وصیت نامه دانشجوی شهید « حسین اسدی نصیرآبادی»:
بسم الله الرحمن الرحیم
با درود و سلام به صاحب عصر امام زمان (عج) تعالی فرجه و با عرض سلام به امت و خانواده مقدس شهدا و مفقودین و اسرا.
متن وصیت نامه این بنده گنهکار بدین مضمون آغاز می گردد.
معبودا، خجالت می کشم از اینکه قلم به دست گرفته و با قلبی آکنده از خطاها و گناهان مطالبی در این مجموعه بگنجانم. خدایا، تقصیر کردم، اشتباه کردم، الهی گناه کردم در حالی که نظاره می کردی، خطا کردم که ماموران تو ضبط می کردند. الهی، هر چه فکر می کنم غرق در گناهم از کدامین توبه کنم، ولی می دانستم که تو توبه پذیری، تو مهربانترین، مهربانانی. فکر کردم که چرا شهادت نصیبم نمی گردد.
دریافتم که باید نیت خروج از دنیا داشته باشم، از دنیا بریدم تا به معبود بپیوندم.
باید از دنیا برید، به معبود پیوست و بنا به فرمایش پیامبر اسلام: «الدنیا ساعه فاجعلها طاعه» « دنیا یک لحظه است و باید در این لحظه مطیع و عبد و بنده خدا بود» و این با رفاه و رفاه طلبی سازگار نیست.
برادران فرهنگی کارتان برای خدا باشد تا عبد خدا باشید.
بت ها را بشکنید تا مطیع خدا باشید و حصارها را بشکنید تا حصارهای معنوی به رویتان باز شود.
سخنی چند با مادرم. مادرجان نمی گویم، بر مرگ من گریه نکنید. گریه بر شهید ثواب دارد. صبر کنید که خدا صابران را دوست دارد، از بچه ها مواظبت کنید.
به دخترم بگویید که پدرت در عملیات والفجر 8 چون سربازان کربلا دست و پایش را از دست داد و به فرزندانم دروغ نگویید و بگویید که پدرت در عملیات اسلام علیه کفر تمام وجودش را داد و برای شما افتخار آفرید. بلی برادر و خواهرانم، برادرت حسین خودش را فدای اسلام و انقلاب کرد.
ای خواهران عزیز اگر چه من نتوانستم برای شما برادر خوبی باشم، اما این افتخار برای شما بس است که توانستم سرباز لایقی برای امام زمان و نایبش امام امت باشم.
به برادران امور تربیتی و به شاگردان عزیز بگویید: اگر من مربی و معلم خوبی نبودم ولی خدا را شکر می گویم که توانستم در تمام جریانات پیشرو و جلودار باشم. به برادران و خواهران نهضت سوادآموزی بگویید اگر چه در مدت اندک خدمتم در نهضت سواداموزی نتوانستم خدمت قابل توجهی نسبت به انقلاب و اسلام انجام بدهم ولی با نهایت شرمندگی از خدا توفیق خدمت می خواستم.
ولی بالاخره ای دوستان و برادران همسنگرم، شما را سفارش می کنم که در ترک لذت، لذت ببرید.
در پایان باز هم از مادر و همسر و خواهران و برادرانم می خواهم که مرا حلال کنند.
از کلیه فرهنگیان و مربیان و دانش آموزان و همه امت می خواهم که بنده را حلال کنند. کتابخانه ام را به پسرم روح الله هدیه می کنم، امیدوارم که سرمایه خوبی باشد.
انتهای پیام/
