گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس: پس از اعلام رسمی پذیرش قطعنامه ۵۹۸ از سوی جمهوری اسلامی ایران در ۲۷ تیر سال ۱۳۶۷، حکام بعثی که این اقدام ایرانی‌ها را حمل بر ضعف آن‌ها پنداشته بودند، با لشکرکشی مجدد به داخل خاک ایران، بخت خود را برای تکرار قماری که آن را هشت سال قبل باخته بودند، دیگر بار آزمودند.
در طول مدّتی که صدّام درگیر تصرّف مجدد بخش‌هایی از اراضی خوزستان بود، در جبهه غرب و محور قصرشیرین دست به هیچ اقدامی نزد، ضمن آن‌که در دوران حملات خود قبل از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ توسط ایران نیز، هرگز نیرو‌های ایرانی را نسبت به آن منطقه حساس نکرد و بدین‌گونه مانع از هوشیاری و عکس‌العمل احتمالی آن‌ها شد. در همین حال صدّام طی توافق با «مسعود رجوی» سرکرده «مجاهدین خلق»، تصمیم گرفت تا آخرین تیر در کمانش را هم علیه جمهوری اسلامی ایران شلیک کند.
متعاقب این تصمیم، صدّام در سوم مرداد سال ۱۳۶۷ با به کار گرفتن گسترده نیرو‌های فرقه رجوی؛ موسوم به «ارتش آزاد‌یبخش ملی» به‌عنوان پیاده نظام ارتش بعث، تصمیم گرفت ضمن عبور دادن این نیرو‌ها از مرز‌های غربی کشور و اشغال قصرشیرین و سرپل‌ذهاب، از طریق شهر‌های کرند، اسلام‌آباد‌غرب، کرمانشاه، و همدان، آنان را به تهران برساند و کار انقلاب اسلامی را در پایتخت آن، یک‌سره کند.
اهداف اولیه منافقین در ۲۴ ساعت اول آغاز عملیاتِ موسوم به «فروغ جاویدان»، عبارت بودند از: عبور از مرز، تصرف شهر‌های کرند، اسلامآباد غرب و کرمانشاه در ۳۰ دقیقه بامداد سه‌شنبه چهارم مرداد ۱۳۶۷ و اعلام جمهوری دموکراتیک اسلامی در کرمانشاه و هدف نهایی نیز فتح تهران و سرنگونی حکومت اسلامی، طی یک برنامه زمان‌بندی شده ۳۳ ساعته و امضای پیمان صلح میان ایران و عراق.
رجوی در این باره گفته بود: «...عملیات بزرگی را طراحی کردیم که در نهایت منجر به فتح تهران و سقوط رژیم می‌شود. همانند شهاب باید به تهران برویم و... ما نباید این فرصت تاریخی را از دست بدهیم. باید حمله کنیم و کارش را یک‌سره کنیم. پس از فتح تهران، چند نفر از رهبران با مردم صحبت می‌کنند و به مردم اسلحه می‌دهند و ما قرارداد صلح با عراق را امضا می‌کنیم و...»
لازم به یادآوری است که این‌گونه عملیات‌های مشترک صدّام با منافقین مسبوق به سابقه بوده است، آخرین آن به خرداد سال ۱۳۶۷ برمی‌گردد که طی آن با انجام عملیات مشترک عراق و منافقین در مهران با نام «چلچراغ» و ورود به شهر مهران، سازمان مجاهدین خلق (منافقین) با دعوت از خبرگزاری‌های خارجی طی یک برنامه بزرگ تبلیغی و فرافکنی زیاد از موفقیت‌های این عملیات، اقدام به فریب اذهان بینندگان و شنوندگان، جداشدگان و طرفداران خود در نقاط مختلف اروپا و آمریکا و حتی زندان‌های ایران کرد. به‌علاوه نیرو‌های این سازمان تروریستی، در آمریکا دست به تظاهرات زدند تا بتوانند حمایت مقامات آمریکایی را نیز بگیرند که در همین راستا روز ۳۰ خرداد سال ۱۳۶۷ (درست سه روز بعد از عملیات مهران)، ۱۳۸ نماینده کنگره و ۱۴ سناتور آمریکایی، اکیداً به «جرج شولتز» وزیر خارجه آمریکا توصیه کردند که از جنبش‌های مقاومت داخلی در ایران خاصه سازمان مجاهدین خلق مستقر در عراق حمایت کند. حتّی یکی از نمایندگان کنگره آمریکا به نام «مروین دایملی» در روز دوشنبه ۶ تیرماه سال ۱۳۶۷ در تظاهرات سازمان در واشنگتن شرکت کرد و طی سخنانی که از شبکه‌های تلویزیونی آمریکا هم پخش شد، اظهار داشت: «نباید دست از تلاش کشید، مطمئن باشید که با کمی صبر و تلاش بیشتر به زودی از مهران به تهران رژه خواهیم رفت».
به دنبال آن، «صدّام» حامی تمام‌عیار «رجوی»، در هشتم تیرماه سال ۱۳۶۷ طی یک سخنرانی درباره جنگ عراق با ایران و عملیات آتی سازمان مجاهدین خلق، اظهار کرد: «بعد از مدتی خواهید دید که چگونه مجاهدین خلق به اعماق خاک خودشان نفوذ خواهند کرد و همین طور پیوستن مردم ایران به صفوف آن‌ها را خواهید دید».
بعد از اطمینان از پشتیبانی آمریکا و عراق و اخذ کمک‌های تسلیحاتی و مالی گسترده، سرازیر شدن مزدوران آن‌ها به عراق، منافقین در جمع بندی عملیات «چلچراغ» به این نتیجه می‌رسند که ابتدا استان کرمانشاه و بعد اهواز را تصرف کنند. روی اولین فرضیه، برای سه‌ماه دیگر شروع به شناسایی، طرح‌ریزی و سازمان‌دهی عملیات می‌کنند.
انتهای پیام/ 113
