به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، نام «سه‌راه شهادت» یا همان «سه‌راه مرگ» را زیاد شنیده‌ایم؛ همان‌جایی که کمتر کسی می‌توانست از آن سالم عبور کند، تازه اگر هم از این قسمت رد می‌شد، باید پای خود را روی پیکرهای همرزمان و دوستان شهید خود می‌گذاشت که تا دقایقی قبل در کنار او بودند و شاید هم پیش از عملیات، همدیگر را در آغوش گرفته و با هم وداع کرده بودند.
«حمید داودآبادی» پژوهشکر و نویسنده دفاع مقدس، در صفحه مجازی خود، درباره «سه‌راه شهادت» نوشته است:
آن‌هایی که خاطرات عملیات «کربلای ۵» را خوانده‌اند، غالبا با نام «سه راه مرگ» یا همان «سه راه شهادت» مواجه شده‌اند؛
سه راه مرگ آن‌جا بود که شاید کسی را می‌دیدی و حداکثر ۱۰ دقیقه بعد باید پیکرش را کناری می‌گذاشتی تا بماند، یا اگر شد ببرندش عقب.
سه راه مرگ آن‌جا بود که بچه‌ها دنبال عزرائیل می‌کردند.
سه راه مرگ آن‌جا بود که فاصله خواستن و رفتن، به ثانیه‌ای بند بود.
سه راه مرگ آن‌جا بود که فقط کافی بود در ذهنت بگذرد که بروم! خود را در آن سوی هستی می‌دیدی.
سه راه مرگ آن‌جا بود که هر که از خود برید، به خدا رسید.
سه راه مرگ آن‌جا بود که هرکه، چون من، از خدا گریخت، به خود رسید.
سه راه مرگ آن‌جا بود که من پرادعا! خیلی از دوستانم را جا گذاشتم تا امروز لاف رفاقت آنان را بزنم و برای شما روضه جدایی بخوانم؛ شهیدان «سید محمد هاتف»، «سید احمد یوسف»، «علیرضا شاطری»، «علی زنگنه»، «ابراهیم احمدی نژاد»، «علیرضا حیدری نژاد»، «علی ابوالحسنی»، «مهدی حقیقی»، «محمود عبدالحمیدی»، «محمد مهدی قیداریان»، «احمد بوجاریان» و... و از همه مهم‌تر، خدا!
انتهای پیام/ 113
