به گزارش خبرنگار دفاعپرس از تبریز، «صابر مدبری نسب» در اول خرداد سال ۱۳۴۱ در «سراب» دیده به جهان گشود. وی در مبارزه مردم با رژیم منحوس پهلوی همراه شد و پس از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی و آغاز جنگ تحمیلی، راه جبهههای حق علیه باطل را در پیش گرفته و در راه دفاع از کشور و آرمانهای خود، ۲۲ اسفند سال ۱۳۶۳ در جزیره مجنون به شهادت رسید.
فرازی از وصیتنامه شهید «صابر مدبری نسب»
میخواهم به آن پشت میزنشینان که به ضد انقلاب بهانه داده و با کارهای غیر شایسته خود، آبروی جمهوری اسلامی ما را میبرند، عرض بکنم [که] ای برادر مسئول! در هر مقامی و هر لباسی که هستی، تو چرا باید فریب این شیطان را بخوری و به خون این شهیدان انقلاب خیانت بکنی؟ تو برادر پاسدارم! باید طوری عمل کنی که ضد انقلاب حتی نتواند در مورد شما صحبتی بکند و از کاه کوهی بسازد. ای برادر مسئول! این را بدان که این شهدا در آن دنیا سؤال پیچت خواهند کرد و وای بر آن روزی که نخواهی توانست جوابگوی سوالات این شهیدان باشی. این را بدان که این انقلاب با خون هزاران شهید جان بر کف بارور شده است.
من نمیخواهم اطاله کلام شود؛ زیرا تمام مسائل بهصورت واضح در جامعه محسوس است و زیاد در اینباره سخن گفتهاند. امروز ملت ما بیدار است و گول زدن این امت به هیچعنوان موثر نیست؛ زیرا این امت حق و ناحق را بهخوبی دریافته است و هدف اصلی را که همانا ایجاد جامعه محمدی (ص) و مساوات و عدل و برچیدن تمام ظالمان میباشد.
آری! آن هنگام است که به عمق ضعف و گناه و معصیت خویش پی میبرم و به حال رزمندگانی کم سن و سال هم، چون «محمد تقی میانجی» و هزاران رزمنده دیگر که با اخلاق و کردارشان، درس اخلاق و عمل میدهند، غبطه و حسرت میخورم.
در مقابل این بسیجیها و سپاهیان حزبالله که جان ناقابلشان را در طبق اخلاص نهاده و تمام مسایل دنیوی اعم از شغل، مقام، ثروت، پدر و مادر، ازدواج، برادر و خواهر، موقعیت اجتماعی و تمامی زندگی خود را رها کرده و صرفاً خالق و خود را در مقابل خالق دیدن را میبینند و بس، ما چه میکنیم و آن مقامات و آن پشت میزنشینان چه میکنند؟ آیا واقعاً حرمت خون را نگه میداریم و آیا به گفته و وصیت این عزیزان عمل میکنیم؟
اصلاً آیا به فکر این عزیزان هستیم یا نه؟ البته حقیر نمیخواهم بگویم که این ملت شهیدپرور ایثارگری نکردند و خدای ناکرده به فکر این عزیزان رزمنده نیستند، بلکه روی سخن من با آن گروه و آن مشت افراد بیوجدان و خدانشناس است که فقط و فقط به فکر خود و خوردن و آشامیدن و ثروتاندوزی خویش هستند.
انتهای پیام/