گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس _ رسول حسنی؛ «فتح خون» روایتی است از حادثه شگفت‌آور عاشورا که در ۱۰ فصل و یا به عبارت بهتر ۱۰ مجلس تنظیم شده است. این کتاب بر اساس یادداشت‌های شهید آوینی در سال‌های بعد از شهادتش منتشر و با اقبال وسیعی روبه‌رو شد. اما چرا این کتاب با همه اهمیت آن در محافل جدی ادبیات چندان که باید دیده نشد؟ با وجود انتشار چندباره کتاب و اهمیت موضوع و سبک روایی‌اش هنوز مورد بحث و نظر کارشناسانه قرار نگرفته است.
شهید آوینی در کتاب «فتح خون» روایت شهادت امام حسین علیه‌السلام را موضوع اصلی خود قرار داده تا از طریق آن تفسیر امروزی خود از واقعه عاشورا را ارائه دهد. «فتح خون» را نباید در حوزه مقتل نویسی دسته بندی کرد این نکته به معنای این نیست که اثر مورد بحث سندیت ندارد بلکه به دلیل نگاه شخصی شهید آوینی به مسئله کربلا فتح خون خود نگاشته‌ای مبتنی بر حقایق عاشوراست. از این منظر «فتح خون» اثری بی‌بدیل در حوزه ادبیات عاشورایی است.
اما پرهیز شهید آوینی از افتادن به دام فرم‌زدگی سبب شده تا در محافل جدی ادبیات که اساسا میانه‌ای با رسالت ادبیات انقلابی ندارد دیده نشود. هر چند این مسئله ابدا از ارزش‌های ذاتی کتاب کم نمی‌کند، باید توجه داشت که توجه به این اثر می‌توانست به جهانی شدن ادبیات عاشورایی کمک کند.
بسیاری هستند که آوینی را به واسطه مجموعه مستند روایت فتح می‌شناسند حال آنکه وسعت اندیشه شهید آوینی و قدرت قلمش بیش از آثار مستند اوست. این که بسیاری با قلم شگفت‌انگیز آوینی آشنا نیستند به دلیل کاهلی مدیریت فرهنگی است که ظاهراً در برنامه ریزی‌های آن‌ها آوینی و نگاه او در اولویت قرار ندارد.
در شرایطی که به واسطه همه‌گیر شدن اینترنت و سهل شدن گردآوری مطلب از یک موضوع مشخص کتاب‌سازی باب شده است و عده‌ای از این نمد بادآورده برای خود کلاه تفاخر می‌بافند، وجود «فتح خون» غنیمتی است که باید قدر آن را دانست. ضریب دادن به این اثر نه تنها شهید آوینی بلکه سبک و سیاق ادبیات عاشورایی و انقلابی را معرفی خواهد کرد.
انتهای پیام/ 161
