گروه استان‌های دفاع‌پرس- عصمت دهقانی؛ ماه رمضان ماه رحمت و برکت ماه نزول قرآن و شب قدر بهترین فرصت توبه، انابه و استغاثه است که خداوند باریتعالی به بندگانش ارزانی داشته است. چه فرصتی بهتر از شبی که عبادات در آن برابر هزار ماه است.
در این شب‌ها بندگان مخلص با فرشتگانی هم نشین می‌شوند که از افلاک به خاک آمده اند تا سجاده نشینی خاکیان افلاکی را به نظاره بنشینند و فریاد استغاثه و خواستن‌ها را به عرش اعلی برسانند. خیلی‌ها سعی می‌کنند در این لیالی، پشت خاکریز نفس، درس بندگی و تقویت اراده را مرور کنند؛ و حالا در شب‌هایی که واژه‌ها اشک می‌شوند چه زیباست یادی کنیم از شهدای گلگون کفن. همان مردان مردی که راه حق را بر گزیدند و شهادت سر آغاز زندگی شان بود و با فراغ بال و با لبخندی بر لب از خویش تا خدا رفتند. افسوس بر این همه دور ماندن از کسانی که خاک جبهه‌ها را پر از غیرت و مردانگی کردند. ما هر ساله در چنین شب‌های برگناهانمان مرثیه می‌خوانیم، ولی اندکی نمی‌گذرد که در پشت سیم خوارد خواسته‌های دنیوی گیر می‌کنیم، در این شب‌های قدر، خدا کند دست تقدیر راهمان را از شهدا جدا نکند.
بی شک حال و هوای شب‌های قدر جبهه‌ها حال و هوای وصف ناشدنی بوده است. در سرزمینی که لحظه به لحظه قصه مقاومت و دفاع از ارزش در آن جریان داشته است، شب‌های قدرش نیز سرشار از قصه‌های عاشقانه بوده است که عشاقش جز معشوق ابدی ندیدند و هر آنچه بویی از نام و نشان دنیوی داشت به باد فراموشی می‌سپردند و پیروزی جبهه حق و شهادت تنها خواسته شان از خداوند بود. چه شب‌هایی که بوی ناب بهشت از میان «الغوث الغوث خلصنا من النار یا رب» رزمندگان به مشام زمین می‌رسید.
در تصاویر به یادگار مانده از رزمنده‌ها و شهدای هشت سال دفاع مقدس، می‌بینیم که چگونه کنج عزلتی برای خود برگزیده اند و بر روی تلی از خاک و یا در بین شیار‌ها و حفره‌ها، در تنهایی و تاریکی، رو به قبله نشسته و قرآن را بر سرشان گرفته و گاهی هم اجتماعات چند نفره برگرد نور فانوسی حلقه می‌زدند و دعا‌ها را با هم نجوا می‌کردند و آرزوهایشان را از خداوند منان می‌خواستند و بعضا همانجا محل عروج‌شان شده است.
به راستی در شب‌های که بندگان خدا بر خوان کرم الهی دعوت شده اند، رزمندگان با دعا و ندبه از خداوند کدامین تقدیرشان را جست و جو می‌کردند و آنگاه که پیشانی بندگی برخاک‌های پاک مناطق عملیاتی می‌سایدند در سجده هایشان از خداوند چه خواستند؟ و هق هق گریه‌های‌شان نشان از کدامین دلتنگی‌ها داشت؟ و در قنوت‌های ملتمسانه شان آنگاه که دستان نیاز را بالا برند دعایشان چه بود؟
همان‌هایی که گاهی آرام از خیال اروند رد می‌شدند و گاهی رمل‌های نرم فکه افتخار بوسه بر پوتینهایشان داشت و گاهی کوه‌های سر به فلک کشیده حاج عمران در برابر عظمتشان سر تعظیم فرود می‌آورد، در کدامین شب تقدیر شهادت‌شان مقدر شد؟
و حالا ماییم که باید از هر فرصت برای گرامیداشت یاد و نام این مردان میدانی که بلا جویان کوی دوست بودند استفاده کنیم تا رشادت‌های‌شان در غبار زمان گم نشود و چه فرصتی بهتر از لیالی قدر، برای یاد آوری ایثار و از خود گذشتگی کسانی که جز به درگاه معبود ابدیشان سر تعظیم فرو نیاوردند و برای دفاع از ارزش‌ها و آرمان‌های ناب اسلام نیاز به هیچ میز مذاکره‌ای ندیدند.
انتهای پیام/
