گروه بین‌الملل دفاع‌پرس- سمانه حسن‌خانی؛ «امنیت» واژه گمشدهی افغانستان است؛ کشوری که سالیان سال است که با تحولات ناخوشایند دست و پنجه نرم می‌کند.
تشدید و گسترش ترور‌های زنجیره‌ای و کشتار‌های سازمان‌یافته، گسترش و پیچیده‌تر شدن توطئه‌ها و مداخلات خارجی همواره در این کشور بوده و گویی قرار نیست یک روز به پایان برسد.
قرار بود آمریکا و هم‌پیمانانش برای مقابله با تهدیدات تروریستی که ناامن‌کننده جهان است، به افغانستان بروند و با نابودی گروهک تروریستی طالبان، کابل را به آرامش برسانند، اما امروز پس از گذشت سال‌ها از حضور این کشور در افغانستان، وضعیت کابل هر روز آشفته‌تر از قبل می‌شود.
متاسفانه ناامنی، ترس و دلهره ناشی از آن جزئی از زندگی مردم کابل شده و نتیجه سال‌ها کوشش برای مقابله با رشد تروریست، تأسیس پایگاه‌های نیروهای خارجی و اصلاحات در نیروهای نظامی است که نتایجش سقوط شهرها، افزایش حملات انتحاری و کشتار‌های خونین و وحشیانه مردم بی‌گناه است که در ماه مبارک رمضان ۱۴۰۰ به اوج خود رسید.
این جنایت بزرگ در مدرسه دخترانه سیدالشهدا (ع) دشت برچی کابل منجر به شهادت مظلومانه بیش از ۶۵ دختر دانش‌آموز روزه‌دار و مادران آنان و مجروحیت بالغ بر ۱۶۰ تن دیگر شد و بار دیگر مصیبت غم‌انگیزی را برای مردم سختکوش این کشور رقم زد.
این حادثه دردناک در شرایطی رخ داد که آمریکایی‌ها مدعی آغاز خروج از افغانستان بودند و به نظر می‌رسد دولت این کشور با انتقال تروریست‌های تکفیری از سوریه و عراق به افغانستان و جلب همکاری حامیان منطقه‌ای خود برای حمایت‌های تسلیحاتی برای ارتکاب جنایات تروریستی درصدد القا کردن این موضوع هستند که اگر از افغانستان خارج شوند جنگ و ناامنی به این کشور بازخواهد گشت.
رژیم تروریست آمریکا با تشدید جنگ نامشروع یک بار دیگر نشان داد که نه تنها به حل بحران این کشور علاقه ندارد بلکه هر روز به دنبال فرصتی است تا صلح و آرامش افغانستان را از بین ببرد. حضور این کشور به بهانه حادثه ۱۱ سپتامبر منجر به این شد که میلیون‌ها نفر افغانی خانه‌های خود را ترک کنند، کشت مواد مخدر افزایش یافت، حملات شبه نظامیان در تمام افغانستان گسترش پیدا کرد و تقاضای پناهندگی در کشور‌های دیگر سرسام‌آور شد و خوشبختی برای مردم این منطقه تبدیل به سراب شد.
شبه نظامی‌گری با بودن آمریکا در افغانستان رشد کرد و این حضور نه تنها تغییری در وضعیت القاعده و دیگر گروهها به‌وجود نیاورد و حتی مردم کابل بعدها با تهدید دشمن دیگری با نام گروه تروریستی «داعش» در این کشور روبرو شدند.
حضور نظامی آمریکا در خاورمیانه فقط با اهداف خدمت به غرب و گروه‌های القاعده، داعش و تروریستها بود و هیچ خیری برای مردم مظلوم این کشور نداشت. با توجه به این میزان خشونت و ناامنی باید مسئولان این کشور چاره‌ای برای آن بیندیشند تا مردم آواره افغانستان روی خوش ببینند.
امنیت خدشه‌دار شده این کشور همت بلند مسئولان دلسوز را می‌طلبد؛ باید علت این همه جنگ و ناامنی ریشه یابی شود که چرا امنیت که یکی از اولویت‌های اصلی حکومت یک کشور است هر روز شکننده‌تر و چالش‌های بیشتری نمایان می‌شود؛ این کشور می تواند از ظرفیت دیپلماسی استفاده کند و با همراه کردن جامعه جهانی در مقابله با تروریسم و معرفی کشور‌های حامی تروریسم در افغانستان به تغییر افکار جامعه جهانی نسبت به این کشور‌ها که از این حمایت، نفع می‌برند، کمک کند.
انتهای پیام/341
