گروه بین‌الملل دفاع‌پرس: ۲۶ سال از نسل‌کشی «سربرنیتسا» و کشتار مسلمانان این شهر به جرم دین آن‌ها می‌گذرد و این موضوع با توجه به ابعاد وحشتناک این فاجعه انسانی، با گذشت بیش از دو دهه همچنان به‌عنوان یک زخم التیام‌ناپذیر برای مردم «بوسنی» محسوب می‌شود.
هرقدر که رویداد‌های تلخ و شوکه کننده آن روز‌ها را مرور کنیم بازهم گستردگی آن سهمگین و غیرقابل باور است. اینکه نیرو‌های صرب به فرماندهی «راتکو ملادیچ» بیش از هشت هزار نفر را قتل عام کردند، اصلا موضوعی نیست که بشریت بتواند با آن کنار بیاید و توانایی پذیرفتن آن را حتی تا سال‌های آینده داشته باشد.
نکته تاسف بار ماجرا اینجاست که این جنایت پس از آن صورت گرفت که ارتش جمهوری صرب بوسنی پس از هفته‌ها محاصره شهر «سربرنیتسا» و با توجه به اینکه سازمان ملل متحد این شهر را منطقه امن اعلام کرده بود دست به این نسل کشی زدند.
نکته شرمسار کننده اینجاست که بیش از هزار نفر از این مردم تحت حفاظت نیرو‌های هلندی بودند، ولی در کمال ناباوری این نیرو‌ها با توجه به اینکه می‌دانستند اگر مردم را به نیرو‌های صرب تحویل دهند موجبات مرگ آن‌ها را فراهم می‌کنند بازهم چنین کاری را انجام دادند.
متاسفانه نیرو‌های صرب آنقدر در این ماجرا آزادی عمل و دست باز داشتند که هشت هزار انسان بی‌گناه را در مدت زمان ۱۰ روز با اتوبوس از محدوده تحت حفاظت سازمان ملل خارج کرده و آن‌ها را در اطراف شهر «سربرنیستا» قتل‌عام کردند. امری که بخشی از مسئولیت این کشتار را متوجه سازمان ملل متحد و سربازان حافظ صلح آن می‌کند.
یکی از مهم‌ترین شاخص‌های میزان آزار و اذیت مسلمانان شهر «سربرنیتسا» را می‌توان عدم کشف و شناسایی بیش از هزار قربانی این نسل کشی انسانی آن هم پس از گذشت سال‌ها در قرن بیستم دانست. البته تا امروز پیکر بیش از ۶۶۰۰ نفر از کشته شدگان در گورستان «پوتوچاری» در حومه شهر «سربرنیتسا» به خاک سپرده شده است و سالانه تعدادی دیگر کشف، شناسایی و سپس به خاک سپرده می‌شوند.
اگر برگ برگ این واقعه غیرانسانی را ورق بزنیم می‌بینیم که مردم مسلمان بوسنی نهایت تلاش خود را کردند تا زنده بمانند و در این مسیر به دو گروه تقسیم شدند. گروه نخست مردم به کارخانه قدیمی باطری‌سازی که تحت کنترل سربازان هلندی بود، پناه بردند و گروه دوم نیز راهی منطقه تحت کنترل سربازان بوسنیایی که راه جنگل بود شدند، اما متاسفانه مردم هر دو گروه راه به جایی نبردند و به دست نیرو‌های صرب کشته شدند.
ژان رنه روئر کمیسر پلیس و رئیس سابق تحقیقات در خصوص «سربرنیتسا» برای دادگاه ویژه سازمان ملل برای یوگوسلاوی در سخنانی عنوان کرده است که از سال ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۱ به مدت شش سال مسئول تحقیق در خصوص این کشتار بوده، اما برخی از جنایتکاران دخیل در این نسل کشی همچنان آزاد هستند و این موضوع موجب ناراحتی و اعتراض خانواده‌های کشته شدگان شده است.
هرچند دادگاه بین‌المللی کیفری لاهه ژنرال راتکو ملادیچ را به جرم قتل‌عام هزاران غیرنظامی بوسنیایی مجرم شناخت و او را به حبس ابد محکوم کرد. اما برای آشنایی بهتر با ابعاد این نسکل کشی بهتر است بدانیم که ۴۵ نظامی صرب در مجموع به ۶۹۹ سال زندان محکوم شدند که این موضوع نشان‌دهنده اقدام و برنامه‌ای سازمان یافته توسط صرب‌ها برای این نسل کشی است.
متاسفانه بعد از گذشت سال‌ها از نسل کشی مسلمانان «سربرنیتسا» گروه‌های ملی‌گرا و حتی برخی از مقامات این نسل کشی را انکار می‌کنند و از همه بدتر نیز هنوز هیچ قانونی علیه منکران این جنایت‌های جنگی وجود ندارد. ضمن اینکه به دلیل مقاومت ناسیونالیست‌ها در پارلمان این کشور شناس فراوانی در حمایت از قربانیان بوسنیایی متصور نیست.
مردم ایران با مطالعه هرچه بیشتر و بهتر این واقعه تلخ و ضدانسانی بیش از پیش با اقدامات ضد انسانی دولت وقت حاکم بر یوگوسلاوی آشنا شوند و بدانند که در سال ۱۹۹۵ مسلمانان کشور بوسنی فقط به این جرم که مسلمان بودند قتل‌عام شدند.
گزارش از روزبه قمصری
انتهای پیام/ 411
