گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس – سید محمدجواد میرخانی؛ خبر آمد خبری در راه است؛ باز هم قرار است که از کربلای جبهه‌ها مسافرانی گمنام که سال‌های قبل از زیر آب و قرآن مادران خود، مسافر جبهه‌ها شدند، بازگردند و خدا می‌داند که مادران‌شان این‌روزها زنده‌اند و قرار است با قاب عکس فرزندان خود، در میان شهدا دنبال گمشده‌شان بگردند، یا این‌که با درد فراق فرزند خود، چشم از دنیا فروبسته‌اند.
باز هم قرار است کاروان‌های عاشقی در شهرها و روستاهای سراسر کشور با دود اسپند و سلام و صلوات به حرکت در بیایند و مردم عاشقانه با نوای «این گل پرپر از کجا آمده، از سفر کرببلا آمده» به استقبال قهرمانان سرزمین خود بیایند، ۲۵۰ قهرمان گمنامی که روزگاری در جبهه‌ها برای بستن سربند «یا زهرا (س)» سر از پا نمی‌شناختند و حالا در سالروز شهادت مادرشان و ایام شهادت بزرگ‌شهید ایران‌زمین حاج قاسم سلیمانی بازمی‌گردند، تا پیام‌ها، راه و منش خود را بازهم به مردم و مسئولان یادآوری کنند.
آری! شهدا حامل پیام‌های زیادی هستند؛ پیام‌هایی از جنس وحدت، استقامت، ایثار، معنویت، اخلاق و صدها و شاید هم هزاران پیامی که می‌توان آن‌ها را در وصیت‌نامه‌های‌شان یافت و با الگوگیری از این پیام‌ها، مشکلات را حل کرد و راه سعادت و خوشبختی را در پیش گرفت.
مگر نه این است که شهدا نقطه «وحدت» جامعه هستند و همه مردم با هر تفکری، فارغ از جناح‌بندی‌های سیاسی، تفاوت‌های قومیتی و... به ایثارگری‌های شهدا اذعان دارند و برای آن‌ها احترام قائلند؟ مگر نه این است که شهدا آیندگان را به حفظ انقلاب اسلامی، حفاظت از بیت‌المال، شناخت دشمن، داشتن بصیرت، دستگیری از مستمندان، پیروی از ولی‌فقیه و... توصیه کرده‌اند؟ و مگر نه این است که همین شهدا، به‌غیر از این‌که برای حفظ خاک و امنیت وطن خود، به مقابله با دشمن رفتند، برای حفظ انقلاب اسلامی و لبیک به امام خمینی (ره)، با الگوگیری از راه حضرت سیدالشهداء (ع) و شهدای کربلا، به جبهه‌هایی پای نهادند که مقابل آن‌ها تنها صدام نبود، بلکه تقریباً می‌توان گفت همه کشورهای ابرقدرت شرق و غرب پشت او ایستاده بودند؟
اما حال چه شده است که امروز جامعه ما بعضاً دچار معضلاتی شده که درست عکس خواسته شهداست و به‌قول معروف عکس شهدا را می‌بینیم و عکس شهدا عمل می‌کنیم؟
آری! شهدا حامل پیام‌های زیادی هستند و می‌آیند تا پیام‌های خود را هم به مردم و هم به مسئولان منتقل کنند و این‌که همه جامعه با شوری وصف‌ناشدنی به استقبال آن‌ها می‌آیند، خود اقدامی ارزشمند و سرمایه فرهنگی و اعتقادی بزرگی برای این مرز و بوم است؛ اما این شور نباید تنها در زمان تشییع پیکرهای شهدا شعله‌ورتر شده و پس از آن، الگوگیری از راه، منش و سیره شهدا کمتر مورد توجه قرار گیرد؛ بلکه این تشییع‌ها باید تلنگری باشند تا ما به خودمان بیاییم و مقدمه‌ای باشد تا «شعور شهدایی» در جامعه پررنگ‌تر از گذشته شود.
یادمان باشد در هر جایگاهی که هستیم، فرقی ندارد و شهدا برای همه ما پیام دارند؛ بنابراین همان‌گونه که از شهدا استقبال گرمی می‌کنیم، «شعور شهدایی» را نیز باید بیش از گذشته سرلوحه زندگی اجتماعی خود قرار دهیم و لازم است تا برویم و با واقعیت‌های زندگی آن‌ها آشنا شویم و هرگز نپنداریم که این شهدا دست‌یافتی نیستند؛ بلکه شهدا هم از جنس همین مردمی بودند که روزگاری در میان ما می‌زیستند؛ لذا لازم است که برویم زندگی‌نامه‌ها و وصیت‌نامه‌های آن‌ها را بخوانیم و روایت‌های همرزمان آن‌ها از ایثارگری‌های دوران دفاع مقدس را بشنویم و در مراسم تشییع آن‌ها تصمیم بگیریم تا از آن به بعد، شهدایی زندگی کنیم.
انتهای پیام/ 113
