گروه استان‌های دفاع‌پرس - عصمت دهقانی؛ امروز در این عصر فعلی، شهیدان تک ستارگان شب ظلمانی جاهلیت دوران هستند که با نور فطرت خود زندگی را روشن می‌کنند. گاه با باز خوانی یک رویداد تلخ، شانه‌هایمان می‌لرزد آن وقت است که چشمانمان را می‌بندیم و دلمان می‌خواهد مشتی فریاد شویم. در چنین روزی، زیبایی شهادت برای نو نهالانی آغوش باز کرد و زمین با تمام وسعت خویش راهی شد به سوی آسمان.
دلم می‌خواهد از آرزوهای کودکانه‌ای بنویسم که زیر آوارها ماند. برای گفتن از مظلومیت‌شان باید هزاران واژه را قطار کرد. دلم می‌خواهد فریاد بزنم و بگویم: ای شمایی که دم از حقوق بشر می‌زنید، کمی آهسته تر! شما حتی به کودکانی رحم نکردید که هیجان مدرسه رفتن‌شان در نگاه پنجره‌ها شور زندگی می‌آفرید و چقدر زود این روزها از رویای ذهن مادران آنها پرکشید و سال‌هاست آخرین مشق فرزند دلبندشان را میان باران اشک می‌خوانند.
در دوران دفاع مقدس هرگاه رزمندگان دلاور لشکر اسلام عرصه را بر دشمن زبون تنگ می‌کردند، رژیم بعث عراق به دریوزه‌گی می‌افتاد و با خوی وحشیانه از طریق بمباران‌هایی هوایی، حمله به شهر ها و مناطق را در دستور کار خود قرار می‌داد.
سال ۱۳۶۵ که در تاریخ دفاع مقدس سال پر حادثه‌‌ای است، در ماه‌های پایانی همین سال عملیات کربلای ۴ و ۵ روی داد که در عملیات کربلای ۵ مواضع ارتش عراق در کانال «پرورش ماهی»، «پنچ ضلعی» واقع در جنوب شرقی آن و شلمچه از سمت شمال مورد هجوم رزمندگان اسلام قرار گرفت و بسیاری از دژهای نفوذ ناپذیر دشمن تسخیر شد.
صدام این بار زودتر از همیشه و درست به فاصله یک روز از آغاز پیروزمند کربلای ۵ دستور حمله به شهرها و کشتار مردم بی‌دفاع به ویژه بمباران مدرسه‌ها، بیمارستان‌ها و مراکز علمی و آموزشی را صادر کرد.
۲۰ دی سالروز حمله موشکی رژیم بعث عراق به دبستان شهید «فیاض بخش» و مدرسه راهنمایی «امام حسن مجتبی (ع)» شهرستان بروجرد است که در این بمباران ۶۸ دانش آموز مظلومانه به شهادت رسیدند و نیمکت‌های سوخته نردبان عروج شان تا بهشت شدند.
رهبر معظم انقلاب اسلامی در ایام تصدی ریاست جمهوری در دیدار با خانواده شهدا با اشاره به جنایات وحشیانه رژيم بعثی در به شهادت رساندن دانش آموزان بی‌دفاع و مظلوم ایرانی فرمودند: «ملت ما حرکات قساوت آمیزی را که با دانش آموزان شده است کم و کوچک نخواهد شمرد و عکس‌العمل ما در مورد گل‌های پر پر شده مدارس ایران خیلی شدید خواهد بود.»
و حالا کاش شهدا بودند در روزهای که در خاکریز فکرمان شهید می‌شویم و پشت سنگر احساسمان تیر می‌خوریم و گاهی خودمان شادی‌هایمان را تشییع می‌کنیم اما دست تمنایمان به سوی آنها دراز است هر روز عهد می‌کنیم که دلمان بر مزار صبر آنها بماند تا شیون و فراق مادران داغدار را در پیچ و خم‌های روز مرگی‌های دنیوی گم نکنیم.
انتهای پیام/
