عاشقانه‌ای از مادر شهید حسین دلیر در یادمان شهدای هویزه

رضوان دیمه‌کار مادر شهید «حسین دلیر» امروز در یادمان شهدای هویزه در گفت‌وگو با خبرنگار اعزامی دفاع‌پرس به هویزه اظهار داشت: عاشق مولایمان سیدالشهدا (ع) بود و در روز ولادت ایشان به دنیا آمد. نامش را حسین گذاشتیم. پسرم ۱۲ سال مفقودالاثر بود و مانند مولایش اباعبدالله (ع) با بدنی بی‌سر و تکه تکه بازگشت.

وی بیان داشت: هشت ماه پیش از بازگشت پیکرش در عالم رویا دیدم درب خانه باز شد و حسین با شتاب وارد حیاط خانه شد، در وسط حیاط، در حال بستن بند کفش بود که از در اتاق بیرون آمدم و دیدم صورتش تماما سیاه شده، از او پرسیدم: پسرم صورتت را آفتاب سوزانده است؟ قربان صدقه‌اش رفتم و گفتم: چرا برای ما نامه ننوشتی؟ ما خیلی نگرانت بودیم، چرا ما را بی‌خبر گذاشتی؟ ما در نبود تو خیلی رنج کشیدیم، گفت: مادر اگر خیلی سوال کنید به خانه خودمان برمی‌گردم، پرسیدم خانه شما کجاست؟ گفت: زیرپل سوم.

دیمه‌کار درباره اعزام پسرش به جبهه‌های جنگ می‌گوید: حسین ۱۵ سال و برادرش دو سال از او بزرگتر بود، شناسنامه برادرش را گرفت و سال تولدش را از سال ۴۶ به ۴۴ تغییر داد تا بتوانند به جبهه‌های جنگ اعزام شود.

وی ادامه داد: زمانی که می‌خواست به جبهه برود به او گفتم: عزیزم تو کم سن و سال هستی، نمی‌توانی اسلحه به دست بگیری و بجنگی؛ اما او در جوابم گفت: من نمی‌خواهم اسلحه به دست بگیرم، می‌خواهم سقا باشم و سقا بودن تنها یک لیوان می خواهد و ظرفی آب.

دیمه‌کار با بیان اینکه پسرم عاشق امام حسین(ع) بود، گفت: به خاطر دارم زمانی که پسرم سه سال بیشتر نداشت به خانه همسایه رفتیم، آنجا روضه شیخ احمد کافی گذاشته بودند، پسرم به شدت گریه می‌کرد، صاحب خانه گمان کرد که او گرسنه است و برایش غذا آورد، زمانی که همسایه از کنار ما بلند شد حسین در گوش من گفت: مادر من گرسنه نیستم من برای امام حسین (ع) گریه می‌کنم.

مادر شهید بیان داشت: سرانجام آخرین صفحه زندگانی شهید حسین دلیر در عملیات والفجر ۸ در منطقه عملیاتی «فاو» ورق می‌خورد و به مولایش امام حسین(ع) می‌پیوندد.

وی در پایان اضافه کرد: نقش زنان و مادران در تربیت صحیح و درست فرزندان اثرگذار است، چرا که اگر تربیتی درست با رزق حلال صورت گیرد قطعاً فرزندان‌شان عاقبت بخیر می‌شود.

انتهای پیام/ 161