گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- علی عبدالصمدی؛ سومین روز از ماه رجب مصادف با سالروز شهادت دهمین ستاره‌ی آسمان امامت و ولایت حضرت امام علی بن محمد هادی علیه‌السلام است. ایشان در ۱۵ ذی الحجه‌ی سال ۲۱۲ هجری قمری در روستای صریا در نزدیکی مدینه متولد شدند؛ روستایی که جد بزرگوارشان امام موسی کاظم آن را بنا نهاده بودند. دوران حیات ایشان مصادف با زمان خلافت معتصم، واثق، متوکل، منتصر، مستعین و معتز بود.
در دوران خلافت عباسیان بالاخص دوران امامت امامان بزرگواری که با خلافت آن آل ظلم و فساد هم زمانه بودند، دو موضوع بارز و شاخص بود. نخست پا گرفتن فرقه‌هایی که خود را اسلامی می‌دانستند، ولی از راه حق و حقیقت اهل بیت دور شده بودند و دوم تشکیل شبکه‌ای وکلا و نواب ائمه‌ی هدی علیهم السلام جهت ترویج و گسترش علوم ناب اسلامی.
بسیاری از کسانی که ادعای میراث‌داری امامت داشتند، در آن دوران سر به قیام برداشتند و خیال تشکیل دولت، حکومت و تشکیلاتی سیاسی داشتند. برخی از این قیام‌ها ادعای امامت مورد تایید حضرت امام هادی (ع) را نیز داشتند (مانند نمیریه یا نصیریه و...) که البته ایشان اکیدا با آن‌ها مخالف بودند و علنا با آن‌ها مخالفت می‌کردند و اهتمام خاصی داشتند تا مردم را از فریب دشمنان بر حذر دارند.
هدایت جامعه‌ی اسلامی به صورت مستقیم و یا از طریق تشکیل شبکه‌ی وکلا و نمایندگان باعث شد تا به ایشان لقب هادی یعنی هدایتگر داده شود. امام دهم شیعیان جهان بسیار اهل تقوا و پرهیزگاری بودند و از همین رو تقی نیز نامیده می‌شدند. امام هادی علیه السلام از جمله امامانی بودند که از دوران نوجوانی به مقام امامت رسیدند و نهایتا در سوم رجب سال ۲۵۴ هجری قمری در سن چهل و یک سالگی با دسیسه‌ی خلیفه‌ی زمان معتز عباسی به شهادت رسیدند.
از ایشان رساله‌ای در جبر و اختیار و زیارت‌هایی مانند جامعه‌ی کبیره و غدیریه به جای مانده است. زمینه چینی برای ظهور نوه‌ی بزرگوارشان و ترویج فرهنگ انتظار ظهور از جمله اقداماتی بود که ایشان در طول حیات و امامتشان به آن مبادرت داشتند. ایشان با علم کامل به این موضوع که نوه‌ی ایشان از نظر‌ها محو و پنهان خواهند شد، سعی داشتند تا فرهنگ استفاده از نواب و وکلا را بیشتر در میان مسلمانان باب کنند تا در زمان غیبت ایشان بدانند و بتوانند که چگونه از وجود آن امام بهره‌مند شوند.
انتهای پیام/ ۱۳۳
