گروه استان‌های دفاع‌پرس ـ «غلامرضا بنی‌اسدی» پیشکسوت دفاع مقدس؛ انقلاب شد. شرایط به سمتی رفت که انقلاب بشود. وجه تمایز انقلاب با آنچه برخی‌ها – به خطا- انقلاب می‌خوانند در همین است. در این که کسی انقلاب نمی‌کند.
نه پول‌پاشی می‌تواند پایه انقلاب بشود و نه خبرپاشی و شبکه‌سازی و سایر چیز‌های دیگر. آنچه این‌ها می‌توانند به راه بیاندازند، «شورش» است. شور و جولانی دارد اما مثل کف روی آب، به اندک زمانی، از بین می‌رود. آنچه در مطالعه انقلاب اسلامی بدان می‌رسیم این است که آن روزها، ابرها، باران زا بود نه اینکه بارورسازی شده باشد.
انقلاب اسلامی در یک مسیر طبیعی رخ داد. این را باید به کسانی گفت که امروز می‌پرسند چرا انقلاب کردید. ما انقلاب نکردیم. انقلاب شد، آن هم به عنوان نتیجه قهری مسیری که حکومت با استبداد و تن دادن به استعمار می‌پیمود و راهی که ملت در برابر آن برای خود برگزیده بود.
انقلاب اسلامی، تزاحم و برخورد دو مسیر حرکتی بود؛ چیزی که ناگزیر می نمود. رژیم، همه راه‌ها را بسته بود غافل از این که خودش در راه‌بندان به بن‌بست خواهد رسید نه مردم.
مردم مثل قطرات به‌هم پیوسته آب جاری‌اند، راه خود را باز می‌کنند حتی اگر «سنگِ سخت» سر راه‌شان باشد. آنچه در درس چشمه و سنگ در دبستان می‌خواندیم تمثیلی است که رژیم نفهمید اما انقلابیون فهمیدند. امام، مردم را هوشیار کرد. همین بود که مردم مثل آب به راه زدند. نرم و عطش‌زدا و اثربخش.
تفنگ دست‌شان نبود که اگر بود هم در برابر تانکی که شاه به خیابان آورد راهی از پیش نمی‌برد. آنچه تانک را از نفس انداخت، نفسِ حضور مردم و نَفَس‌های پاک‌شان بود. حضوری که وقت شرعی‌اش را از افق کلام روح‌الله می‌گرفت نه در ساعتی که رادیو و تلویزیون شاه اعلام می‌کرد و نه حتی در قراری که گروه‌های سیاسی و حتی چریکی اعلام می‌کردند. همین حضور مردم بود که باعث شد دیگر گروه‌ها و سازمان‌های مبارز هم به این نتیجه برسند که اگر همصدا با مردم امام را فریاد نکنند، خود از گردونه انقلاب حذف خواهند شد. می‌دانستند، تفنگی که پر شال بسته‌اند، اگر بن‌بست ایجاد نکند، راه هم باز نخواهد کرد.
تجربه سال‌ها به کوه و کمر زدن به آنان آموخته بود که این جا ایران است. نه می‌شود مثل فلان کشور از روستا به شهر لشکر کشید و نه مثل فلان جریان، با مبارزه چریکی و مشی مسلحانه رژیم را شکست. این سنگِ سخت را جز جریان زلال و مدام آب و آگاهی نمی‌توانست از جا برکند. آب را مردم شکل دادند و آگاهی را امام در جان‌ها افروخت و نتیجه را همه می‌دانیم؛ پیروزی انقلاب.
این را هم باز همه می‌دانیم که انقلاب، با رهبری امام، مردمی حادث شد. قطعا بقایش هم از همان جنسِ حدوث است؛ حضور مردم. تا مردم هم پای کار باشند، هیچ شورشی نمی‌تواند انقلاب را فرو بریزد حتی اگر به توان باطل شرق و غرب تجهیز شود.
انتهای پیام/
