به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، «نساء نیکو» عضو انجمن منتقدان و نویسندگان سینمایی ایران؛ شیرهان نوجوانی بلوچ است که آرزو دارد روزی قهرمان ملی بوکس شود. در این راه برادرش میرهان که یکی از بوکسور‌های سرشناس استان است تلاش دارد مسیر را برایش هموار سازد، اما وقوع حادثه‌ای سبب میشود تا شکل زندگی شیرهان دگرگون شود.
دومین ساخته حسین ریگی فیلمساز بلوچ سینمای ایران باز هم به سراغ یک فیلم بومی در زادگاه خود رفته است و اشراف او به سیستان و بلوچستان سبب شده تا شاهد تصاویر بکر و بدیعی از جاذبه‌های محیطی این استان باشیم، ریگی مبنای فیلم خود را ورزش بوکس حرفه‌ای قرار داده که شاید اصلی‌ترین عامل محرکه او برای این فیلم و این موضوع کسب نخستین مدال تاریخ بوکس ایران در مسابقات قهرمانی جهان توسط دانیال شه بخش ورزشکار ایرانی الاصل بلوچستانی در سال ۱۴۰۰ باشد.
ریگی همچون فیلم قبلی اش فیلمی را با موضوع نوجوانان و جوانان ساخته و به نظر میرسد دغدغه دوم این فیلمساز پس از پرداختن به مسائل زادگاه خود توجه به حوزه جوانان و نوجوانان است.
فیلم در بخش ساختاری خود دو ویژگی خوب و قابل تامل دارد، اولی استفاده از لوکیشن‌های بسیار زیبا و چشم نواز و حتی تعجب آور تا جایی که اگر به اقلیم سیستان و بلوچستان اشاره نشود وجود چنین جاذبه‌های زیبایی تا حد زیادی برای بیننده‌ای که سیستان و بلوچستان را از روی تصاویر و فیلم‌های خبری دیده غیر قابل باور است و در این حوزه فیلمبرداری شهرام نجاریان در به تصویر کشیدن این جذابیت‌ها که عمدتا با نما‌های لانگ شات و یا نما‌های هوایی همراه است این حیرت و زیبایی را توامان تقویت می‌کند.
ویژگی دوم استفاده قوی و پر رنگ از موسیقی بلوچی است که توسط فردین خلعتبری ساخته شده و به طرز حیرت آوری زیباست و نقش تاثیر گذاری در کلیت ساختار «هوک» دارد. به جز این دو عامل شاید کمتر بتوان به عامل اثر گذار دیگری در «هوک» اشاره کرد، فیلمنامه‌ای که توان همراه ساختن مخاطب با خود را ندارد.
ریتم قصه در روایت کند است و قصه جلو نمی‌رود و آنقدر حواشی مختلف در قالب داستانک‌های ریز و درشت بر داستان و هسته اصلی درام چیره شده که در نهایت نیز نمی‌توان سیر تحول شخصیتی شیرهان در انتهای فیلم را به راحتی باور کرد و مورد پذیرش قرار داد.
بازی‌های ضعیف و تصنعی بازیگران حرفه‌ای مثل امیر جعفری و علی اوسیوند و رویا تیموریان که تلاش کرده‌اند تا با نزدیک شدن به لهجه بلوچی کاراکتر‌های خود را برای تماشاگر باور پذیر سازند و در این بخش هیچگونه موفقیتی کسب نکرده‌اند و در این حوزه بازی‌های ضعیفی را شاهد هستیم که البته در این بین انصافا نباید از بازی چشمگیر بازیگر نوجوان نقش نوجوانی شیرهان و نقش آفرینی متفاوت امیر مهدی ژوله در نقش کهور (دلال مبارزات زیرزمینی بوکس) به سادگی عبور کرد.
ریگی در «هوک» تلاش کرده تا در بخش فیلمنامه و ساختار به جذابیت‌های گیشه‌ای اثرش نیز نیم نگاهی داشته باشد و اگرچه نسبت به لیپار این نگاه قویتر و پخته‌تر شده، اما همچنان نقص‌هایی در اثر وجود دارد. نقص‌هایی که توانست با بازنویسی فیلمنامه و توجه ویژه به برخی نقاط عطف و در ساختار نیز با بهره گیری از یک مشاور کار بلد و حرفه‌ای تا حدود زیادی برطرف شود تا تماشاچی با داستان و اثر باور پذیرتر و پذیرفتنی تری مواجه شود که در هر صورت این نقایص همچنان باقی است و بعید به نظر میرسد این اثر در زمان اکران عمومی بتواند نظر مساعد و مثبت تماشاچیان سینمای ایران را به سادگی به سوی خود جلب کند.
منبع: ایرنا
انتهای پیام/ ۱۳۴
