به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، دکتر «پرویز فارسیجانی» تهیه کننده سینما و تلویزیون، استاد دانشگاه و پدیدآورنده کتاب «منشور سینما» در گفتوگویی اظهار داشت: مسئولان سینمای کشور تلاش کردند از نظر اجرایی و فیزیکی جشنواره بهتری نسبت به سال‌های گذشته داشته باشند و احساس آرامش بیشتری هنگام تماشای فیلم‌ها احساس می‌شد و جز اینکه یکی از فیلم‌ها سر زمان مقرر اکران نشد مسأله جدی دیگری در حوزه اجرا و ساختار وجود نداشت که از این منظر باید از مدیران سینمایی تشکر کرد.
وی ادامه داد: اما متأسفانه محتوای آثار اغلب هیچ قرابتی با فرهنگ و جامعه ما نداشت به نحوی که هنگام تماشای برخی فیلم‌ها اینطور احساس می‌شد که این شخصیت‌ها به ایران واقعی تعلق ندارند. خانواده‌ها هیچ نشانی از خانواده‌های ایرانی نداشتند؛ در فیلم‌ها عمدتا با مسائلی نظیر خیانت، دروغ، تجاوز، رها کردن خانواده و امثالهم روبرو بودیم. در هیچ یک از فیلم‌ها جایگاه زن از منظر فرهنگ ایرانی-اسلامی مشاهده نمی‌شد و می‌توان اینطور عنوان کرد که نقص عمده فیلم‌ها حول محور فقدان سبک زندگی ایرانی-اسلامی و فقدان اخلاق، امید و آگاهی که شعار جشنواره امسال دور می‌زد.
فارسیجانی سپس با انتقاد از اظهارات وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در مراسم اختتامیه جشنواره فجر چهل و یکم تصریح کرد: آقای وزیر در این مراسم تأکید داشتند که همه فیلم‌های جشنواره هم راستا با شعار اخلاق، امید و آگاهی تولید شده اند؛ ما از فقدان اخلاق و دیده نشدن ارزش‌های دینی و اسلامی در آثار سینمایی بسیار متعجب شدیم؛ بهتر است مسئولان سینمایی و وزارت ارشاد شفاف سازی کنند که آیا این فیلم‌ها در همین دولت پروانه ساخت و نمایش دریافت کرده اند؟ چطور این فیلم‌ها توسط هیأت انتخاب جشنواره گلچین شدند؟ اگر این ۲۴ فیلم گلچینی از ۷۵ فیلم متقاضی جشنواره باشند که باید بگوییم وای به حال فیلم‌های دیگر! واقعا کدامیک از فیلم‌های این رویداد با شعار‌های دولت انقلابی سیزدهم منطبق بود؟
این کارشناس فرهنگی متذکر شد: ما همچنان فاصله زیادی از سینمای تراز انقلاب اسلامی داریم و خواهش می‌کنم وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی و مدیران سینمایی در سازمان سینمایی و حوزه هنری و سازمان هنری رسانه‌ای اوج تأمل کنند و ببینند آیا فیلم‌های شان امیدبخشی داشت؟ آیا اخلاق ایرانی و اسلامی در این آثار بود؟
وی با انتقاد شدید از داوری‌های فجر چهل و یکم اظهار داشت: آیا هیأت داوران می‌دانند جوایز جشنواره فجر انقلاب اسلامی را به چه فیلم‌هایی دادند؟ کاملاً مشهود است نگاه غالب خلاف ارزش‌های دینی و اعتقادی ما است. آیا هیأت داوران نتیجه باورشان این فیلم‌ها است؟ این فیلم‌ها را تراز انقلاب اسلامی می‌دانند؟
فارسیجانی تأکید کرد: برای رسیدن به سینمای تراز انقلاب کیلومتر‌ها با منویات رهبری فاصله داریم! به نظر می‌رسد که مدیران و داوران توجهی نسبت به منویات رهبر معظم انقلاب اسلامی در حوزه سینما ندارند و توصیه بنده به آن‌ها این است که یک بار دیگر منویات حضرت آقا را در حوزه سینما مطالعه کنند. ایشان از سینما توقع دارند پیام‌های ارزشی و دینی و انقلابی بدهد، اما فیلم‌های این جشنواره در ترویج دروغ و خیانت و جنایت و تجاوز و اعتیاد و حتی اهانت به شخصیت مسئولان نظام و حکومت و زیر سوأل بردن حاکمیت نظام آن هم نه با نگاه نقادانه که با نگاه کینه ورزانه و کنایه آمیز و غرض آلود بود.
وی سپس با اشاره به برخی فیلم‌های به نمایش درآمده در فجر چهل و یکم یادآور شد: در فیلم «آن‌ها مرا دوست داشتند» یک مسئول تراز اول کشور به صورت بسیار بد به تصویر کشیده شده بود که حتی به فرزند و نوه خود رحم ندارد. در فیلم «چرا گریه نمی‌کنی؟» ارزش‌های دینی و انسانیت به سخره گرفته شده بود و زن را ذلیل و حقیر نشان می‌داد و نگاهی ابزاری به زن داشت که با دین ما منافات دارد. در «وابل» ما با سیاهی صرف روبرو بودیم و هیچ نقطه امیدی در فیلم دیده نمی‌شد.
این استاد دانشگاه سپس با بیان اینکه جز فیلم «هفت بهار نارنج»، «عطرآلود» و «غریب» هیچ یک از فیلم‌ها امید و اخلاق و آگاهی نداشتند اظهار داشت: مسأله محتوا در سینمای ما فراموش شده؛ ما در جشنواره محتوا را فدای ساختار می‌کنیم و این برخلاف نظر حضرت امام خمینی (ره) است که فرمودند سینما باید مربی انسان‌ها باشد! جز ۲-۳ فیلم کدامیک از آثار مربی مخاطبان خود بودند؟ آیا این فیلم تلخ و مشکل دار را می‌توان با خانواده تماشا کرد؟
فارسیجانی در پایان این گفتگو افزود: متأسفانه حتی فیلم‌هایی نظیر «اتاقک گلی» که تلاش داشتند مظلومیت مردم ایران در مقابل منافقین را نشان دهند در فرم خوب عمل کردند، اما محتوای درستی نداشتند؛ همین وضعیت در فیلمی مانند «شماره ده» که سرشار از خشونت بود نیز به چشم می‌خورد؛ این فیلم هم در فرم خوب بود، اما محتوای مناسب نداشت. فیلم «سینما متروپل» نیز با سخره گرفتن ارزش‌های دفاع مقدس به فیلمی ضد جنگ بدل شده بود و ترویج فرهنگ دفاع مقدس در آن جایی نداشت و جای بسی تأسف دارد که این فیلم به عنوان بهترین فیلم جشنواره چهل و یکم شناخته شد چرا که این فیلم فقط فرم داشت و ما در این جشنواره فرم را فدای محتوا کردیم؛ آیا این است سینمای تراز انقلاب اسلامی؟ چرا ارزش‌های اسلامی در رزمندگان دیده نمی‌شد؟ نه نمازی نه دعایی نه شعار حماسی! این فیلم فقط یک فیلم ضد جنگ بود و نمی‌توان عنوان فیلم دفاع مقدسی را به آن اطلاق کرد.
منبع: سینماپرس
انتهای پیام/ ۱۳۴
