به گزارش گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، ماه مبارک رمضان یعنی عجین شدن روح و جسم با حقیقت توحید عالم. در این ایام، حال و هوای حیات و زندگی، رنگ دیگری دارد و انسان به راستی درک می‌کند که در فضای خاص و استثنایی قرار گرفته است.
در ادامه سخنان رهبر معظم انقلاب اسلامی، حضرت امام خامنه‌ای را در این باره می‌خوانیم؛
انسان باید دستاورد ماه رمضان را برای خود حفظ کند
انسانی که به برکت ماه رمضان، قدرتِ مبارزه با هوای نفس پیدا کرده، دستاورد بزرگی را به‌دست آورده است که باید آن را حفظ کند. انسانی که از عادت به هوسرانی و عادت زشت پاسخ‌گویی مثبت به هوس‌ها و شهوات - تا هرجایی که برای او مقدور است - رنج می‌برد، در ماه رمضان می‌تواند بر این عادت فائق آید، باید این را برای خود حفظ کند. همه بدبختی‌های بشر بر اثر پیروی از هوای نفس است. اگر انسان این قدرت را بیابد که بر خواهش نفس غلبه پیدا بکند، انسانِ رستگاری شده است. ماه رمضان این را در شما به‌وجود آورده است.(۱۳۷۸/۱۰/۱۸)
ماه رمضان، مظهری از بندگی خداست
ماه رمضان، مظهری از بندگی خداست، راه روشنی به‌سوی تقواست، مایه غفران ذنوب است، مایه روشنی دل‌هاست. ماهی است که خدای متعال بندگان را به ضیافت خود می‌پذیرد و بندگان به خدای متعال نزدیک می‌شوند. ماه عظیمی است. خدای متعال، مراسم با عظمت این ماه را این‌گونه مقرّر فرموده است که به آسانی و سادگی پایان نپذیرد. در پایان این ماه - که ماه عبادت است - روزی را قرار داده است که روز عید باشد، روز اجتماع باشد، روز بزرگی باشد، برادران مسلمان به هم تهنیت بگویند، موفقیّت‌های ماه رمضان را قدر بدانند، میان خود و خدا محاسبه کنند، آنچه را که در این ماه شریف ذخیره آنها شده است، برای خودشان حفظ کنند.(۱۳۷۷/۱۰/۲۸)
هرکس بنا به توجهش از ماه رمضان بهره‌مند می‌شود
ماه رمضان در هر سال، قطعه‌ای از بهشت است که خدا در جهنّم سوزان دنیای مادّی ما آن را وارد می‌کند و به ما فرصت می‌دهد که خودمان را بر سر این سفره الهی در این ماه، وارد بهشت کنیم. بعضی همان سی روز را وارد بهشت می‌شوند. بعضی به برکت آن سی روز، همه سال را و بعضی همه عمر را. بعضی هم از کنار آن، غافل عبور می‌کنند که مایه تأسّف و خسران است. حالا برای خودشان که هیچ، هر کس که ببیند این موجود انسانی، با این همه استعداد و توانایىِ عروج و تکامل، از چنین سفره با عظمتی استفاده نکند، حق دارد که متأسّف شود. این، ماه رمضان است. ماه ضیافت اللَّه است. ماه لیلةالقدر است.
از بس این‌ها را تکرار کرده‌ایم و شنیده‌ایم و گفته‌ایم، برایمان عادّی شده است. انسانی به کمال راه پیدا می‌کند که از بین همین چیزهای تکراری، حقایق را پیدا کند. علم مادّی نیز همین طور است. همه در مدّت عمرشان دیده‌اند که وقتی سیب از درخت جدا می‌شود، به طرف زمین می‌افتد. دیگر از این کار عادّی‌تر، چیزی در دنیا هست!؟ اما یک نفر متوجّه شد که این یک پدیده است: چرا سیب پایین می‌آید؟ چرا از درخت که جدا می‌شود بالا نمی‌رود؟ آن وقت نیروی جاذبه کشف شد.
ماه رمضان یک پدیده الهی است
یک باب جدید در دانش بشری باز شد. همه این چیزهای عادّی زندگی ما از این قبیل است. قرآن را ملاحظه کنید: «افلا ینظرون الی الابل کیف خلقت.» برای عربِ شترسوار چیزی عادّی‌تر از شتر هست!؟ انسان را به آن ابل متوجّه می‌کند. ما باید به این پدیده‌های الهی که دور و بر ماست، توجّه کنیم. یکی از آنها، همین ماه رمضان است. این ضیافت اللَّه چیز کمی نیست. شنیده‌ایم «ضیافت اللَّه» میهمانی است! آن هم میهمانی‌ای که میزبان آن، خدای عظیمِ علیمِ کریمِ قدیر است که سراسر آفرینش، در قبضه قدرت اوست. «فهی بمشیتک دون قولک مؤتمره.» این، ضیافت الهی است، این هم ما که دعوت شده‌ایم: «دعیتم فیه الی ضیافت اللَّه.» از این باید استفاده کرد. استفاده از این به چیست؟ به همین چیزهایی که در اختیار ما گذاشته‌اند: همین روزه، همین نماز، همین نوافل، همین دعا، همین ذکر، همین توجّه، همین خشوع و همین تضرّع. (۱۳۷۲/۱۱/۱۷)
انتهای پیام/ 121
