به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، نوشت: نیمه‌های شب نوزدهم رمضان هزار و چهارصد و چند سال قبل بود که حرامیان فرق مبارک مولای مظلوم و مقتدرمان را شکافتند و محراب مسجد کوفه را از خون پاک و مطهرش رنگین کردند.
در حالی که امیر مؤمنان پیشانی بر خاک سائیده و سر به سجده داشت...
امروز در سوگ مولای‌مان حضرت امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام این ستون را به گونه‌ای متفاوت با دیگر روز‌ها می‌نگاریم و به قسمتی از یک یادداشت که به همین مناسبت نوشته شده بود اختصاص می‌دهیم.
«آن شب، غمی جانکاه نه فقط بر آسمان کوفه! که بر هر دو جهان مُلک و ملکوت سایه انداخته بود، مولای ما بار‌ها به آسمان نگریسته و زیر لب‌های مبارک آیه «إِنَّا لِلهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ» را زمزمه کرده بود. سحرگاه آن شب که راهی مسجد کوفه بود، سکوت همه شهر را فرا گرفته بود.
حتی باد هم از بیم آنکه سکوت آن شب شکسته نشود، آهسته قدم برمی‌داشت. هنگام واقعه رسید و فرق مولا شکافت. جرج جرداق آن اندیشمند مسیحی لبنانی چه زیبا گفت که؛ «قُتِلَ عَلِیٌّ فِی مِحْرَابِ عِبَادَتِهِ لِشِدَّهًْ عَدْلِهِ... علی از شدت عدالتی که داشت در محراب عبادت کشته شد».
شهادت حضرت امیر علیه‌السلام برخلاف آنچه حرامیان می‌پنداشتند و می‌خواستند، پایان بینش و منش او نبود.
این فراز از «زیارت امین‌الله» انگار برای امروز است. آن جا که خطاب به امیرالمؤمنین (ع) می‌خوانیم «اَشْهَدُ اَنَّک جاهَدْتَ فِى اللهِ حَقَّ جِهادِهِ، وَ عَمِلْتَ بِکتابِهِ، و اتَّبَعْتَ سُنَنَ نَبِیهِ صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَآلِهِ، حَتّى دَعاک اللهُ اِلى جِوارِهِ، فَقَبَضَک اِلَیهِ بِاخْتِیارِهِ، وَاَ لْزَمَ اَعْدائَک الْحُجَّهًَْ مَعَ مالَک مِنَ الْحُجَجِ الْبالِغَهًْ عَلى جَمیعِ خَلْقِهِ... شهادت مى‌دهم که تو در راه خدا آن طور که شاید و باید جهاد نموده و به کتاب خدا عمل و سنن و احکام پیامبرش صلّى الله علیه و آله و سلّم را پیروى کردى تا حق‌تعالى تو را به جوار خودش خواند و به اختیار خویش قبض روحت فرمود و با کشتن تو بر دشمنان اتمام حجّت کرد، [و این همه]در حالى است که همه حجّت‌ها و براهین بالغه الهى در دست تو بود.».
منبع: کیهان
انتهای پیام/ ۱۳۴
