به گزارش گروه سایر رسانه‌های دفاع‌پرس، کلمه عید یک واژه عربی است که از فعل عاد (عود). یعود بمعنی بازگشت گرفته شده است و لذا ایامی را که مشکلات گروه، قوم، خانواده و فرد برطرف می‌شد و به راحتی و پیروزی نائل می‌آمدند، آن روز را عید می‌نامیدند. از همین روی امام معصوم (ع) می‌فرماید: در آن روز که از تو گناه سر نزند همان روز برایت عید است؛ و حضرت مسیح روز نزول مائده را روز عید (بازگشت) به پیروزی، پاکی و ایمان به خدا دانسته و آن را روز به عید نامگذاری کرده است. روایت شده که نزول مائده در روز‌های یکشنبه صورت می‌گرفت، بدین سان روز‌های یکشنبه از احترام خاص در بین مسیحیان برخوردار است.
کلمه عید تنها یکبار در قرآن در قرآن کریم آمده است، آنجا که می‌فرماید: الهم ربنا انزل علینا مائده من السماء تکون لنا عیداً لاولنا و اخرنا و آیه منه» روز اول رمضان ماه شوال را نیز به این لحاظ عید نامیده‌اند، که امر به امساک، صوم برداشته شده و به مسلمانان دستور داده شده که روزه خود را افطار کنند و به خوردن و آشامیدن روی آورده‌اند.
واژه افطار
و اینکه چرا این عید را عید فطر نامیده‌اند؟ افطار از فطور اخذ شده و فطور به معنای خوردن و نوشیدن است: لذا انسان مسلمان پس از یک روز روزه گرفتن طبق دستور اسلام در وقت اذان شرعی افطار می‌نماید و اجازه خوردن و آشامیدن می‌گیرد.
مسلمانان در این روز فرخنده در اثر یکماه تلاش و عبادت و استفاده‌های بی‌شمار معنوی از ضیافت الهی به صفایی باطن نیز دست پیدا نموده و در حقیقت شخصیت واقعی خویش را بازیافته‌اند. فطرت پاک انسانی او که در طی یک سال در اثر غبار‌های جهل، نادانی و غفلت به انواع گناهان و معصیت الهی مبتلا شده و حال که در پرتوی فضای معنوی آن ماه و تلاش‌های خویش به یک زندگی نوین دست یافته است، از این روی این زندگی را می‌توان به (بازگشت به خویشتن) نامید.
امام باقر (علیه السلام) از رسول خدا (صلى الله علیه وآله) نقل کرده است که آن حضرت فرمود: هنگامى که روز اوّل شوّال فرا مى‌رسد، منادى ندا مى‌دهد: اى مؤمنان براى دریافت جوائز و پاداش‌هاى خود بشتابید! آن گاه امام (علیه السلام) فرمود: جایزه‌هاى خداوند مانند جایزه‌هاى پادشاهان نیست (یعنى جایزه او بسیار بزرگ و معنوى و قبولى طاعات و رضوان الهى است). در پایان نیز تأکید فرمود: «روز اوّل شوال روز دریافت جایزه هاست!» حال این روز عزیز و پربرکت در عقیده شیعیان از شأن و منزل بالایی برخوردار است و در آثار روایی شیعیان احادیث بسیاری در فضیلت این روز وارد شده است.
در روایتی طولانی در فضیلت ماه رمضان، از پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله و سلم نقل شده است: «فَإِذَا کَانَتْ لَیلَةُ الْفِطْرِ وَ هِی تُسَمَّى لَیلَةَ الْجَوَائِزِ أَعْطَى اللَّهُ الْعَامِلینَ أَجْرَهُمْ بِغَیرِ حِسَابٍ»؛ و، چون شب عید فطر-که شب جوائز نام دارد- فرا رسد، خداوند پاداش عمل کنندگان را بدون حساب و شمارش ببخشد. «فَإِذَا کَانَتْ غَدَاةُ یوْمِ الْفِطْرِ بَعَثَ اللَّهُ الْمَلَائِکَةَ فِی کُلِّ الْبِلَادِ فَیهْبِطُونَ إِلَى الْأَرْضِ وَ یقِفُونَ عَلَى أَفْوَاهِ السِّکَکِ فَیقُولُونَ یا أُمَّةَ مُحَمَّدٍ اخْرُجُوا إِلَى رَبٍّ کَرِیمٍ یعْطِی الْجَزِیلَ وَ یغْفِرُ الْعَظِیمَ:؛ و، چون صبح روز عید فرا رسد خداوند فرشتگان را به همه شهر‌ها بفرستد.
پس در زمین فرود آیند و سر کوچه‌ها و گذر‌ها بایستند و [با صدایى که آن را همه آفریدههاى خدا جز جن و آدمیان میشنوند] گویند: اى امّت محمّد! به سوى پروردگار کریم [براى نماز عید] بیرون شوید که او پاداش فراوان دهد و گناهان بزرگ را بیامرزد. «فَإِذَا بَرَزُوا إِلَى مُصَلَّاهُمْ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِلْمَلَائِکَةِ: مَلَائِکَتِی! مَا جَزَاءُ الْأَجِیرِ إِذَا عَمِلَ عَمَلَهُ؟ قَالَ: فَتَقُولُ الْمَلَائِکَةُ: إِلَهَنَا وَ سَیدَنَا! جَزَاۆُهُ أَنْ تُوَفِّی أَجْرَهُ.»؛ و، چون سوى محلّ برگزارى نماز عید روند خدا عزّ و جلّ به فرشتگان فرماید: اى فرشتگان من! مزد کارگر -، چون کار خود را انجام دهد- چیست؟ عرضه دارند: معبودا و سیدا! این که مزدش را کامل پرداخت کنی. «قَالَ: فَیقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ: فَإِنِّی أُشْهِدُکُمْ مَلَائِکَتِی أَنِّی قَدْ جَعَلْتُ ثَوَابَهُمْ عَنْ صِیامِهِمْ شَهْرَ رَمَضَانَ وَ قِیامِهِمْ فِیهِ رِضَای وَ مَغْفِرَتِی»؛ خداوند عزّ و جلّ فرماید: شما را گواه مى گیرم که من پاداش روزهی رمضان و نمازشان را خشنودى و آمرزش خود از ایشان قرار دادم.
و، چون سوى محلّ برگزارى نماز عید روند خدا عزّ و جلّ به فرشتگان فرماید: اى فرشتگان من! مزد کارگر -، چون کار خود را انجام دهد - چیست؟ عرضه دارند: معبودا و سیدا! این که مزدش را کامل پرداخت کنی «وَ یقُولُ: یا عِبَادِی سَلُونِی فَوَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَا تَسْأَلُونِّی الْیوْمَ فِی جَمْعِکُمْ لِآخِرَتِکُمْ وَ دُنْیاکُمْ إِلَّا أَعْطَیتُکُمْ»؛ و خداوند [خطاب به بندگان خویش] مى‌فرماید: اى بندگان من! [هر چه مىخواهید] از من بخواهید که به عزت و جلال خودم سوگند که امروز در این اجتماع خویش، هر چه براى دنیا وآخرت خود بخواهید عطا مىکنم. «وَ عِزَّتِی لَأَسْتُرَنَّ عَلَیکُمْ عَوْرَاتِکُمْ مَا رَاقَبْتُمُونِی وَ عِزَّتِی لَآجَرْتُکُمْ وَ لَا أَفْضَحُکُمْ بَینَ یدَی أَصْحَابِ الْخُلُودِ»؛ و به عزت و جلال خودم سوگند تا وقتی که مرا مراقب خود بدانید [و از من بترسید] شما را در پناه مىگیرم و نزد کسانى که در دوزخ جاودانند رسوایتان نسازم.
منبع: الف
انتهای پیام/ ۱۳۴
