گروه استان‌های دفاع‌پرس ـ «مهدی رحیم‌آبادی» مدیر هنری و امور سینمایی اداره‌کل حفظ آثار و نشر ارزش‌های دفاع مقدس خراسان جنوبی؛ قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل متحد در ۳۰ تیرماه ۱۳۶۶، به اتفاق آراء به تصویب رسید و جمهوری اسلامی ایران در ۲۷ تیرماه ۱۳۶۷ به‌طور رسمی آن را پذیرفت و مدتی پس از آن نیز، آتش‌بس رسمی بین دو کشور در حال جنگ با نظارت مأموران سازمان ملل برقرار شد.
قطعنامه ۵۹۸ در قالب فصل ۷ منشور سازمان ملل متحد قرار می‌گیرد که همین مسئله آن را از حالت توصیه‌ای خارج و برای دو طرف لازم‌الاجرا می‌کند. این قطعنامه از لحاظ محتوایی با قطعنامه‌های قبلی تفاوت بسیاری داشت.
کشورهای غربی معتقد بودند جنگ بین ایران و رژیم بعث عراق جز نابودی منابع دو کشور هیچ سرانجامی را به‌دنبال نداشته است پس لزومی به ادامه آن نیست، در نتیجه برای پذیرش قطعنامه ۵۹۸ فشارهایی از جانب کشورهای دیگر اعمال می‌شد و استفاده صدام از تجهیزات و سلاح‌های شیمیایی گسترده نیز نشان می‌داد که این فرد دیوانه‌تر از آن است که بتوانیم در برابر کارهای عجیب و غریب او ایستادگی کنیم.
مسئله دیگر، امتناع شورای امنیت از معرفی عراق به‌عنوان متجاوز جنگی بود. قطعا هرگز هیچ کشوری در مورد اینکه عراق آغازکننده جنگ بود، شک نداشته است، اما با این وجود چون در ایران نظامی انقلابی و مخالف با امیال و اوامر استکبار جهانی به روی کار آمده بود، سازمان‌های بین‌المللی چندان تمایلی به اینکه در قطعنامه ۵۹۸ جانب یک کشور را بگیرند، نداشتند و سعی می‌کردند به جای حقیقت‌یابی، به حل منازعه بپردازند، هرچند در بند ۷ قطعنامه ۵۹۸ به تشکیل کمیته‌ای برای ارزیابی میزان خسارات وارد شده به هر کدام از طرفین اشاره شده بود اما این هم وعده‌ای پوچ بود که عملا نفعی برای ایران به‌دنبال نداشت.
با نگاهی به استراتژی‌های آمریکا متوجه می‌شویم غربی‌ها تمایل زیادی به تضعیف دو کشور داشتند در حالی که این جنگ، منازعه‌ای بود که برای حل آن باید تمامی جامعه بین‌الملل تلاش می‌کردند، متأسفانه علی‌رغم صدور قطعنامه‌های متعدد از جانب شورای امنیت، وجود چنین مسائلی منجر به طولانی شدن جنگ بین ایران و عراق شد.
امام خمینی (ره) برخلاف میل باطنی قطعنامه را پذیرفتند و پس از پذیرش قطعنامه، پیام مهمی به مردم ایران صادر کرد که در قسمتی از آن بیان کردند؛ «قبول این مسئله برای من، از زهر کشنده‌تر است؛ ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او، این جرعه را نوشیدم».
جنگ تحمیلی ۸ ساله، تنها جنگ در تاریخ ایران است که در پایان آن حتی یک وجب از خاک کشور به تصرف دشمن درنیامده بود و به راستی که تک‌تک صحنه‌های این جنگ ترجمان آیه ۸۱ سوره مبارکه اسراء است: «وَ قُلْ جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً؛ و بگو حق آمد و باطل نابود شد، آری باطل همواره نابودشدنی است».
انتهای پیام/
