گروه فرهنگ و هنر دفاع‌پرس- رسول شادمانی؛ مجلس شورای اسلامی که این روز‌ها پیش‌ثبت نام متقاضیان برای حضور در دوازدهمین دورۀ این محفل مردم‌نهاد در حال انجام است، اسفندماه سال جاری نمایندگان خود را خواهد شناخت.
نمایندگان به رسم معمول مجالس حاکمیتی، با گرایش‌ها و تخصص‌های گوناگون، به نمایندگی از اقوام مختلف از سراسر کشور و با تکیه به آراء مردمانی که درپی فردایی بهتر چشم امید به تفکرات و اقدامات منتخبین خود دوخته‌اند، قدم به کارزار مجلس می‌گذارند. نمایندگان ملت با ورود به مجلس به پشتوانۀ علایق، سلایق و برخورداری از توانمندی لازم، جهت انجام وظیفه و خدمت وارد کمیسیون‌های تخصصی مجلس می‌شوند. اما یکی از حوزه‌های بسیار مهم و راهبردی که همواره مورد غفلت از سوی نمایندگان ملت قرار گرفته، که بالطبع، خسارت ناشی از آن در بطن جامعه عیان و مشهود است، حوزۀ فرهنگ و حضور کم‌رنگ متخصصین و مهندسین این حوزه در کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی است.
اقبال کم نمایندگان برای عضویت در کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی، داستان پرتکرار فصول مختلف این مجمع مهم، کلیدی و استراتژیک است؛ محملی که بسیاری از کارشناسان و تئوریسین‌های سیاسی، موفقیت یا عدم موفقیت حاکمیت‌ها را بیش از هر چیز متوجه عملکرد مجلس آن حکومت می‌دانند.
مروری بر تعداد متقاضیان عضویت در کمیسیون فرهنگی مجلس ششم تا دهم، حکایت از کاهش معنادار نمایندگان و عدم اقبال متخصصین حوزۀ فرهنگ، از میان منتخبین مردم برای حضور در این کمیسیون دارد. ۲۵ متقاضی در مجلس ششم و کاهش آن به ۱۹ متقاضی در مجلس هفتم و در ادامه ۱۶ متقاضی در مجلس هشتم، ۹ متقاضی در مجلس نهم و سرانجام چهار متقاضی در مجلس دهم قصه‌ی پرغصه‌ی ارادت نیم‌بند حاکمان فرهنگی مردم به عرصۀ فرهنگ است. غم‌بارتر اینکه، برخی اعضاء کمیسیون کم‌فروغ فرهنگی در ادوار مختلف، سرریز نمایندگان ناکام و مازاد ۱۲ کمیسیون دیگر بوده‌اند که لاجرم به عضویت کمیسیون فرهنگی درآمده‌اند. در مجلس یازدهم و در مرحلۀ نخست، رشدی سه برابری حاصل شد و ۱۲ نماینده داوطلب فعالیت در کمیسیون فرهنگی شدند، اما این رشد هم یعنی سه نفر کمتر از حد نصاب لازم برای تشکیل کمیسیون فرهنگی؟!
این روند نامبارک و خطیر در حالی است که انقلاب اسلامی ایران به رهبری امام خمینی (ره) به پشتوانۀ تحولاتی دینی و فرهنگی رقم خورد. امام راحل، مهم‌ترین راه تضمین استقلال یک ملت و رهایی کامل آن از دام شیطنت دشمنان را اصلاح و استقلال فرهنگ آن ملت دانسته و فرمودند: «قضیه تربیت یک ملت به این است که فرهنگ آن ملت، فرهنگ صحیح باشد.»(۱)
و نیز در فرازی دیگر فرمودند: «ملت عزیز ایران و سایر کشور‌های مستضعف جهان، اگر بخواهند از دام شیطنت‌آمیز قدرت‌های بزرگ تا آخر نجات پیدا کنند، چاره‌ای جز اصلاح فرهنگ و استقلال خود ندارند.»(۲)
در اهمیت موضوع فرهنگ، رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز در خلال رهنمود‌ها و تأکیدات مؤکدی که همواره در این حوزه داشته‌اند، بخش فرهنگ را نیازمند رفع مظلومیت دانستند و فرمودند: «خیلی از مشکلات جامعه ما با فرهنگ‌سازی حل می‌شود، توجه کنید که امروز عمده قوای دشمنان ما در جبهه فرهنگی کار می‌کنند.»(۳)
کم‌فروغ بودن حوزه فرهنگ در جایگاه قانون‌گذاری کشور و عدم استقبال نمایندگان ملت از حضور مؤثر در این عرصه، گواه از اوج مظلومیت فرهنگی نظام اسلامی دارد که لاجرم ولنگاری فرهنگی را در جامعه به بار می‌آورد.
دلایل این آسیب و معضل دامن‌گیر را شاید بتوان در مصلحت‌اندیشی و جاه‌طلبی برخی نمایندگان، درپی سوء‌استفاده از فقر اقتصادی و اجتماعی مردم یافت.
شرایط نامطلوب اجتماعی و افسارگسیختگی تورم اقتصادی، و خاصه وجود برخی کاستی‌های در ساختارهای شهری و روستایی، نمایندگان را گاه بر آن می‌دارد تا جهت جلب آرای مردم، به وعده‌های اقتصادی و عمرانی در حوزه انتخابی‌شان متوصل شوند و نیز جهت حفظ جایگاه و تمدید حضور خود در دوره‌های بعدی مجلس، تظاهر به انجام اقدامات اقتصادی، عمرانی و سازندگی در حوزه خود کنند.
از سوی دیگر مشکلات و معضلات فوق‌الذکر، نگاه بسیاری از مردم را با امید به رفع آن‌ها و ایجاد فردایی بهتر، به‌ویژه در شهر‌های کوچک و روستا‌ها بیشتر از حوزه فرهنگ متوجه خود می‌کند و بر همین اساس، نخبگان و متخصصین فرهنگی نمی‌توانند در عرصه رقابت و کارزار انتخاباتی عرض اندام کنند و به مجلس راه یابند. این در حالی است که با افزایش دانش و آگاهی اجتماعی می‌توان جامعه را متوجه اهمیت و نقش‌آفرینی اعجازگر «فرهنگ» و رفع بسیاری از مشکلات و معضلات اقتصادی، اجتماعی و حتی سیاسی با گسترش علوم فرهنگی در جامعه کرد.
۱) صحیفه نور، ج۷، ص ۷۴
۲) همان، ج ۱۵، ص ۲۶۷
۳) ۴ شهریور ۱۳۸۶
انتهای پیام/ 130
