«مرتضی شعبانی» دوست و دست‌یار شهید آوینی در مجموعه روایت فتح در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع‌پرس، به ذکر خاطراتی از همکاری خود با شهید آوینی پرداخت و با بیان اینکه کار اصلی من در همکاری با شهید آوینی، دست‌یاری ایشان بود، اظهار داشت: شخصا بخاطر اینکه کار را با عکاسی شروع کرده بودم همیشه یک دوربین عکاسی به همراه داشتم و این مسئله بخاطر علاقه شخصی من به عکاسی بود که همیشه عکس میگرفتم.
وی یکی از خاطرات با شهید آوینی را مرور کرد و گفت: یک‌بار در فکه مشغول فیلمبرداری بودیم و گاهی که کاری نداشتیم عکس میگرفتم، شهید آوینی این صحنه را دید و بخاطر این‌کار از من ناراحت شد و دوربین را از گردن من باز کرد و به راننده داد و گفت، «دوربین را داخل ماشین بگذار و درش را قفل کن تا دست نزند»؛ بله ایشان جا‌هایی مانع عکس گرفتن ما می‌شد البته این‌طور نبود که عکاسی دوست نداشته باشند. ما امروز می‌فهمیم که منظورش این بود که وقتی قرار باشد همزمان دو کار انجام دهیم تمرکز لازم از بین می‌رود. بلاخره ما آنجا یا باید عکاسی می‌کردیم یا فیلمبرداری. همزمانی این دو کار سخت بود یعنی اگر در حین فیلمبرداری کسی عکاسی هم انجام بدهد حتما به کار فیلم او لطمه وارد شده است یا برعکس یعنی باید یک کار را انجام می‌دادیم که درست‌ترین کار همین بود که شهید آوینی تاکید داشتند و اجازه ندادند من عکاسی کنم.
این تهیه کننده مستند در پاسخ به اینکه همچنان به توصیه شهید آوینی گوش می‌دهد یا نه، گفت: بله؛ من از آن روز همیشه سعی دارم فقط یک کار را انجام بدهم که البته آن کار عکاسی است و این کار برای دل خودم است.
شعبانی درباره تجربه همکاری با شهید آوینی و اینکه آیا تحت تاثیر ایشان بوده است، عنوان کرد: من واقعا کار را با شهید آوینی شروع کردم و هرچه دارم از ایشان است، چون من اصلا دانشگاه نرفته بودم و مطالعه خاص و گسترده‌ای درباره فیلم و مستند نداشتم هرچند در این زمینه فیلم زیاد دیده بودم و مطالعاتی را هم انجام دادم، اما هرآن چیزی که من از فیلم و مستند یاد گرفتم در کلاس‌هایی بود که شهید آوینی در سال ۱۳۶۶ برگزار کردند و به صورت عملی در مستند‌هایی همچون «شهری در آسمان» و «باری دیگر کربلا» و ... انجام دادیم، صورت گرفت. تجربه عملی ما در این مستند‌ها بود و تجربه‌ی آکادمیک کلاس‌های آوینی بود که برای مستندسازی برگزار می‌کردند.
وی درباره ویژگی کلاس‌های شهید آوینی خاطرنشان کرد: نمی‌توانیم بگوییم کلاس‌های شهید آوینی کلاس چه چیزی بود و چه ویژگی‌هایی داشت یعنی ممکن است شخص در کلاس قاب‌بندی و ترکیب‌بندی و زیبایی‌شناسی یادبگیرد، اما در عالم هنر چیز‌هایی وجود دارد که حکمت است که آقا مرتضی دنبال این بود که حکمت سینما را به ما بیاموزد و این تفاوت فاحشی آموزش آقا مرتضی با سینمای متعارف بود.
این تهیه کننده و مستندساز تدریس اندیشه‌ها و سبک مستندسازی شهید آوینی را ضروری دانست و تاکید کرد: افسوس می‌خورم که چرا دانشگاه‌ها از شهید آوینی استفاده نمی‌کنند؛ منابعی از ایشان وجود دارد و تجربیات‌شان مکتوب شده اما استفاده نمی‌شود، ای کاش در کنار دیگر مواد درسی که وجود دارد، از آن‌ها استفاده می‌شد.
شعبانی درباره مسیر حرفه‌ای خود گفت: من شخصا به عکاسی و مستندسازی علاقه داشتم و اصلا کار دیگری را بلد نبودم و دوست نداشتم و اگر قرار باشد به گذشته برگردم من همین کار را انجام می‌دهم، چون عشقم است و دوست دارم. همکاری با شهید آوینی یک توفیق و لطف خدا بود که با ایشان آشنا شدیم و این مسیر برای ما مشخص شد.
وی درباره فیلم‌های تولید شده درباره شهید آوینی و گذشته او گفت: آقامرتضی هیچ وقت درباره گذشته‌اش حرفی نمی‌زد و من هم شخصا که از دوستانش شدم اطلاعی از گذشته وی نداشتم. یک روز در میدان شمشیری اهواز صبحانه خورده بودیم که کناری نشسته بودیم و منتظر بودیم ماشین آماده شود تا برای فیلمبرداری به صحنه برسم و آنجا بود که شهید آوینی برای اولین‌بار مقداری درباره گذشته هنریشان صحبت کردند که قبلا داستان و قصه می‌نوشتند و مکتوبات‌شان را بالای پشت‌بام بردند و آتش زدند را همان‌جا من برای اولین‌بار از زبان خودشان شنیدم وگرنه هیچ چیزی از گذشته‌اش نمی‌دانستم.
انتهای پیام/ 121
