به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع‌پرس، وقتی شهیدی آرامیده در میان خاک‌ها، پس از سال‌ها به کوچه پس کوچه‌های شهر‌ها و روستا‌ها برمی‌گردد، همراه او نسیم بهاری ایمان و امید در جامعه می‌وزد و نور گرمابخش خورشید اتحاد و همدلی، دل‌ها را روشن می‌کند. وقتی شهید می‌آید، همراه خود معنویتی می‌آورد که قلب‌ها را مانند آینه پاک می‌کند و چشمه زلال معرفت و عشق را در چشم‌ها می‌جوشاند؛ پس برای همین است که مردم زیر تابوت شهید، به خروش می‌آیند و وقتی تابوتی که مزین به پرچم سه‌رنگ جمهوری اسلامی ایران است را بر روی دست می‌گیرند و حرکت می‌کنند، گویی پرچم میهن خود را بالا برده‌اند و به سوی قله گام برمی‌دارند.
چه زیبا صحنه‌ای رقم خورد؛ زمانی که مردم روستا‌های اطراف کوهپایه کرمان، مسیر ۲ کیلومتری بین روستای عبدال‌آباد تا منطقه سیمک را با پای پیاده پیمودند و شهید گمنامی را تا جایگاه ابدی‌اش مشایعت کردند؛ انگار که نه، قطعاً دل‌های این جمعیت انبوه که دنبال این شهید گمنام می‌رفتند، با دل شهید گره خورده است؛ نه‌تنها با دل شهید؛ بلکه بالاتر از آن، با آرمان‌های انقلابی که آن شهید گمنام با خون خود، درخت اقتدار آن را آبیاری کرد، گره خورده است؛ حال کجایند آن کسانی که می‌گویند این مردم از اعتقادات و آرمان‌های انقلاب خود دست کشیده‌اند؟!
انتهای پیام/ 113
