آزادسازی پاوه؛ الگوی مواجهه با فتنه ضدانقلاب

گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس - حامد افروغ: ایران بزرگ چه پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و چه پس از آن همواره از سوی دشمنان داخلی و خارجی در معرض خطر تجزیه قرار داشت تا از این طریق قدرت یکپارچکی آن برای دشمنان بیرونی از بین برود و هم دشمنان داخلی به اطفای آتش حرص و طمع خود برای حکمرانی ذیل پرچم اقوام مورد علاقه‌شان برسند.

احزاب سیاسی کرد مانند «کومله» و «دموکرات» اولین مواجهه خود با حکومت مرکزی را سال ۱۳۲۱ درست زمانی‌که ایران توسط انگلیس و شوروی اشغال شد، کلید زدند چرا که موقعیت را برای مواجه با پهلوی اول و برداشتن علم جدایی‌طلبی مناسب دیدند. این دست حرکت‌های خیانت‌بار غالبا از سوی قدرت‌های روز دنیا حمایت شده است به طوری‌که دولت اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی مسائل کُرد‌ها را به دقت زیرنظر داشت و به منظور تشویق حرکت‌هایتجزیه‌طلبانهٔ کُرد‌ها در کشور‌های ترکیه، عراق و ایران، سوریه می‌خواست جمهوری کُرد مستقل و کوچکی در خاک خود تأسیس کند تا به این واسطه تمرکز قدرت در یک کشور بزرگ، به پراکندگی آن در کشور‌های ریز و کوچک تقسیم شود.

ناگفته نماند که در طول تاریخ برخلاف تمایل کرد‌های ساکن در کشور‌های همسایه، کرد‌های ایران به عنوان قدیمی‌ترین قوم ایرانی کمترین اقبالی به تجزیه و جدایی از موطن اصلی خود نشان نداده‌اند و این امتیاز که برگرفته از عرق وطن‌دوستی و غیرت ملی آنان است، همواره مانند سدی محکم در برابر جدایی‌طلبان قرار گرفته به طوری‌که آنان را وادار به تعدی و دشمنی با مردم کرد واداشته است. نمونه‌های اجبار و زورگویی جدایی‌طلبان به کرد‌های ایرانی را در مقاطع مختلف تاریخی از جمله پس از پیروزی انقلاب اسلامی به وفور دیده‌ایم که تازه‌ترین آن همراهی جدایی‌طلبان با فتنه ۱۴۰۱ بود که با عدم اقبال کرد‌های ایرانی روبرو شد.

سال ۱۳۵۸ نیز که عنان کشور در دست دولت موقت بود، به دلیل ضعف مدیریتی این دولت، ضد انقلاب به ویژه کومله و دموکرات در صدد اشغال کرمانشاه و شهر‌های تابعه آن برآمدند. از آنجا که ضعف دولت موقت برای جدایی‌طلبان مشهود بود، تجزیه‌طلبان قسمت عمده‌ای از کردستان را اشغال کرده و تصمیم داشتند با اشغال پاوه به سایر نقاط کرمانشاه نیز یورش ببرند و مناطقی از این استان را هم تصرف کنند.

در راستای نقشه فوق، ضد انقلاب در حمله به پاوه با مقاومت مردم مسلمان این شهر و نیرو‌های مدافع آن مواجه شد لذا به تنها بیمارستان آن حمله کرد و با تصرفش، جنایات بسیاری را رقم زد؛ به نحوی که عده‌ای از مجروحان بستری در بیمارستان را با مُثله کردن به شهادت رساند. شهید اصغر وصالی که قبل از انقلاب دوره‌های چریکی سنگینی را گذرانده بود همراه گروهش معروف به «دستمال‌سرخ‌ها»، به عنوان یک نیروی عملیاتی و اطلاعاتی سپاه تهران به کردستان می‌رود و برای دفاع از تمامیت ارضی کشور در برابر تجزیه‌طلبان ضد انقلاب ایستادگی می‌کند.

شهید چمران که از سوی امام (ره) فرماندهی منطقه را کسب کرده بود و با رها کردن زندگی و تحصیل در آمریکا، برای پیوستن به جمع مبارزان علیه رژیم صهیونیستی، در فلسطین و لبنان دوره‌های چریکی را فرا گرفته و نیز تجربه‌ای که به واسطه حضور در جنگ‌های نامنظم تا آن زمان کسب کرده و به یک نیروی عملیاتی و اطلاعاتی تبدیل شده بود، همراه سرلشکر «ولی‌الله فلاحی» به آن منطقه رفت که بالگردشان در حلقه محاصره گروهک‌های ضد انقلاب افتاد و زیر آتش شدید وارد پاوه شد و همراه با دستمال‌سرخ‌ها و مردم به مقابله با ضد انقلاب پرداخت.

وقتی خبر فتنه ضد انقلاب در پاوه و شرح جنایاتشان به امام (ره) می‌رسد، پیامی خطاب به مردم پاوه و نیرو‌های نظامی صادر می‌کنند که شور و هیجانی ملی را برانگیخته و سیل عظیمی از مردم را برای دفاع از پاوه و مقابله با ضد انقلاب راهی کرمانشاه می‌سازد. در شرایطی که نیرو‌های مدافع شهر به شدت با ضد انقلاب در حال نبرد بودند و هر آن بیم سقوط شهر نیز می‌رفت، صدور پیام تاریخی امام (ره) مبنی بر لزوم اقدام سریع نیرو‌های مسلح کشورمان در پشتیبانی از مردم و مدافعان پاوه، باعث شد که نیرو‌های ضد انقلاب فرار را بر قرار ترجیح دهند.

بدین ترتیب خطر سقوط شهر پاوه با استقامت مردم پاوه، فرماندهی شهیدان وصالی و چمران و پشتیبانی ملت از این خطه با صدور فرمان امام راحل از بین رفت و سبب شد تا عناصر ضد انقلاب از طریق کوه‌های اطراف شهر فرار کنند.

انتهای پیام/ 112