گروه فرهنگ دفاع‌پرس؛ این روز‌ها موضوع حذف فیلم‌های فلسطینی از روی پلتفرم نتفلیکس به موضوع روز خبر‌های فرهنگی و هنری تبدیل شده است. همین چند روز پیش خبر رسید که نتفلیکس، به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین سرویس‌های استریم پخش فیلم در سراسر دنیا ۳۲ فیلم فلسطینی یا آثار مرتبط با وضعیت فلسطینیان را از این پلتفرم حذف کرده است؛ اقدامی که بسیار خبرساز و جنجال‌آفرین بود و حتی واکنش سازمان حقوق‌بشری «آزادی به پیش» (freedom forward) را نیز در پی داشت و از نتفلیکس خواست در این مورد پاسخگو باشد که چرا دست به چنین اقدامی زده است.
این نخستین باری نیست که هنر و سینمای غرب خدمات متقابلی به صهیونیسم داده‌اند و نمونه‌های بسیاری از رفتار دوگانه غرب در مواجهه با «هنر مقاومت» وجود دارد. این نخستین باری نیست که رسانه‌ها هم به کمک صهیون می‌آیند و نخستین اعتراض مردمی هم نسبت به عملکرد رسانه‌ها نیست و هنوز اعتراضات حذف آثار سینمای فلسطین از جشنواره‌های سینمایی و تلویزیونی ادامه دارد.
به طورمثال پس از آن که رویداد‌های بین المللی سینما و جشنواره‌های برلین، کن، لوکارنو و اسکار به صحنه‌ای از آزادی‌خواهی سینماگران درحمایت از مردم غزه بدل شد و صدای مظلومیت ملت فلسطین در میان زرق وبرق جشنواره‌های غربی طنین‌انداز شد، رژیم صهیونیستی و حامی همیشگی آن، آمریکا، تلاش می‌کنند تا چنین رویداد‌هایی را به صورتی برگزار کنند که جریانی از سکوت در مورد این جنایت گسترده شکل بگیرد. ازهمین رو چندی پیش جوایز امی که به تولیدات تلویزیونی می‌پردازد با حذف مستند «من اهل غزه هستم وهنوز زنده‌ام» بیسان اودا، نقاب از چهره دروغین صهیونیست‌ها و آمریکایی‌ها که خود را مدافع حقوق بشر و آزادی بیان معرفی می‌کنند، برداشت.
دومینوی حذف و حمایت
نتفلیکس به‌عنوان بیست‌وهشتمین شرکت سودده جهان این توانایی را دارد که فرصت نمایش فیلم‌ها را برای کاربرانش تمدید کند ولی این کار را انجام نمی‌دهد، چون هم سود و صرفه‌ای برایش ندارد و هم ادامه این روش و شناخت بیشتر مردم فلسطین از دریچه دوربین فیلمسازان این کشور به مصلحت صهیونیسم جهانی نیست. حذف سیستماتیک فلسطین از رویداد‌های سینمایی وهنری در حالی از سوی لابی‌های صهیونیستی اعمال می‌شود که پس از عملیات طوفان الاقصی بسیاری از سینماگران جهان در حمایت از فرهنگ مقاومت با مردم فلسطین همنوا شدند.
هنرمندان در کنار مردم آزادیخواه جهان برعکس برگزارکنندگان جشنواره‌های وابسته به پول‌های صهیونیستی، خواستار حذف اسرائیل به جای مردم فلسطین از رویداد‌های هنری هستند. اولین جرقه حذف اسرائیل از مجامع سینمایی از بهمن‌ماه سال گذشته در جشنواره فیلم ساندنس آمریکا زده شد. راهپیمایی صلح آمیز جمع بزرگی ازهنرمندان حاضر درجشنواره مستقل فیلم ساندنس آمریکا برای حمایت از مردم غزه در این رویداد با همراهی و همدردی رسانه‌های سینمایی و غیرسینمایی همراه شد و بازتاب جهانی یافت.
حقیقت سانسور پذیر نیست!
فلسطین یک حقیقت همیشه زنده است و نمی‌توان آن را از حافظه مردم جهان پاک کرد. اما صهیونیست‌ها و حامیان‌شان تصور می‌کنند به‌خاطر برخورداری از منابع عظیم مالی و کنترل روی بازار‌های مختلف فرهنگی و هنری می‌توانند تا جایی که امکان دارد جلوی انتشار صدای حق و حقیقت را در عرصه جنگ نرم بگیرند و بر این ایده که نقد و نظر مخالف هم باید از صافی نظر آنها رد شود، صحه بگذارند.
«آمازون»، «نتفلیکس» و دیگر پلتفرم‌های ایجادشده توسط بنگاه‌های مالی غربی اگرچه وظیفه اصلی خود را خدمت به بشریت و پرکردن اوقات فراغت وی نشان می‌دهند، اما کار ویژه و اصلی‌شان خدمت به صهیونیسم جهانی در مواقع اضطرار و استثناست. سکوی ایرانی عماریار به‌عنوان یکی از حامیان سرسخت فلسطین و حق، پس از این موضوع اعلام کرد که برخی از این آثار را تحت همان عنوان قصه‌های فلسطینی در اختیار مخاطبان فارسی زبان قرار خواهد داد؛ البته برخی از این آثار همچون فیلم‌های سینمایی «فرحه»، «عمر» و فیلم کوتاه «هدیه» هم‌اکنون نیز در عماریار در دسترس مخاطبان قرار دارند، اما به‌زودی همه آثا حذف شده از نتفلیکس در سکوی ایرانی عماریار قابل مشاهده خواهد بود.
فیلم سینمایی «فرحه»
«فرحه»، یک فیلم درام تاریخی محصول سال ۲۰۲۱ به کارگردانی و نویسندگی دارین جی. سالام است که با همکاری بین‌المللی براساس یک داستان واقعی ساخته شده است. اولین نمایش این فیلم در جشنواره تورنتو در ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۱ بود. این فیلم بعد از انتشار با واکنش‌های متعدد رسانه‌های جهان مواجه شد.
«فرحه» در اردن فیلمبرداری شده است. سالام در مصاحبه‌ای اظهار کرد که «برخی از عوامل فیلم هنگام تیراندازی، پشت مانیتور به یاد خانواده‌ها و داستان‌های‌شان و داستان‌هایی که از پدربزرگ و مادربزرگشان می‌شنیدند، گریه می‌کردند».
ماجرای فیلم در سال ۱۹۴۸ و روستای طنطوره در شمال فلسطین اشغالی و برای دختری ۱۴ ساله با همین نام رخ می‌دهد. «فرحه» دختری سرزنده و هوشیار است که مادر خود را از دست داده است. او می‌خواهد ادامه تحصیل دهد، اما به دلیل آنکه روستای آنها پس از مقطع ابتدایی مدرسه‌ای برای دختران ندارد، از تحصیل باز می‌ماند؛ لذا «فرحه» تصمیم می‌گیرد برای ادامه تحصیل به شهر برود. در روز‌هایی که او می‌کوشد پدرش را برای ادامه تحصیل در شهر قانع سازد، اشغالگران انگلیسی در حال ترک فلسطین هستند. زمانی که پدر «فرحه» نامه ثبت‌نام وی در مدرسه‌ای در شهر را امضا می‌کند، اشغالگران صهیونیست به روستای آنها حمله می‌کنند و این آغاز ماجرای دراماتیک این دختر نوجوان است.
فیلم سینمایی «عمر»
عمر یک فیلم درام فلسطینی محصول ۲۰۱۳ به کارگردانی هانی ابواسعد است. از این فیلم در جشنواره کن سال ۲۰۱۳ رونمایی شد. فیلم عمر پنجمین اثر بلند داستانی ابواسعد و دومین فیلمی است که در میان آثار سینمایی وی، به لیست نامزد‌های نهایی جوایز اسکار راه یافته است. این فیلم طی ۸ هفته در شهر‌های ناصره، نابلس و بیت شنان تصویربرداری شد.
این فیلم ۹۸ دقیقه‌ای که از واقعیت‌های زندگی روزمره مردم فلسطین الهام گرفته، روایتگر رابطه چند دوست است که برای آزادی سرزمین خود با سربازان اسرائیلی مبارزه می‌کنند.
داستان فیلم درباره یک کارگر نانوایی به اسم «عمر» است که هر روز خود را در تیررأس سربازان اسرائیلی قرار می‌دهد و از دیوار امنیتی اسرائیل بالا می‌رود تا زن مورد علاقه‌اش «نادیه» را ملاقات کند. ازدواج عمر و نادیه پس از اینکه عمر توسط سربازان اسرائیلی در یک درگیری بازداشت می‌شود، به هم می‌خورد و عمر در بازداشتگاه رژیم اشغالگر زیر شکنجه‌های شدیدی قرار می‌گیرد و با جریاناتی همراه می‌شود.
فیلم، میزان ظلم و خشونتی که جوانان فلسطینی در جامعه تحت محاصره با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند را به تصویر می‌کشد. جوانانی که از یک سو با تانک و تفنگ و دیوار امنیتی اسرائیل روبه‌رو هستند و از سوی دیگر با شکافی که اشغالگران در میان آنها ایجاد می‌کنند، مواجه می‌شوند. این شکاف ایجادشده از دو حالت خارج نیست؛ جوان فلسطینی یا به جرم مبارزه و مقاومت در زندان می‌ماند یا در ازای خیانت و جاسوسی، آزادی‌اش را به دست می‌آورد.
فیلم کوتاه «هدیه»
«هدیه» به کارگردانی فرح نابلسی و نویسندگی هیند شوفانی و فرح نابلسی ساخته شده است.
داستان، ماجرای کارگری به اسم یوسف است که یک روز با دختر کوچکش، «یاسمین» راهی کرانه باختری می‌شود تا برای همسرش، هدیه سالگرد ازدواج بخرد.
صحنه‌های آغاز فیلم آن‌قدر دلهره آورند که انگار از همان اول می‌خواهند به مخاطب بفهمانند منتظر اتفاقات خوبی نباشد. فیلم با یوسف شروع می‌شود که صبح زود منتظر عبور از ایستگاه بازرسی ۳۰۰ است. این بخش از فیلم است که کارگردان آن را «باارزش‌ترین صحنه» فیلمش می‌داند: «تن‌ها کسی که در این صحنه بازیگر است، یوسف، قهرمان ماست… سایرین صد‌ها فلسطینی دیگری هستند که طبق معمول هر روز سر کار می‌روند… اینکه چطور در این منطقه فیلمبرداری کردیم داستان مثنوی هفتاد من است، اما در هر صورت من تصمیم گرفتم که ریسک آن را به جان بخرم».
۳۰۰، ایست بازرسی بدنامی در شهر «بیت لحم» است که هزاران کارگر فلسطینی در صف‌های دراز از لابه‌لای میله‌های فولادی‌اش عبور می‌کنند که فقط و فقط سرکار بروند.
«هدیه»، اولین فیلمی نابلسی است؛ آن هم در ۳۵ سالگی و وقتی که پس از سفری کوتاه به فلسطین تصمیم گرفت تحلیل‌گری مالی را کنار بگذارد و از فلسطین و مردمش بگوید. نابلسی در لندن در خانواده‌ای فلسطینی به دنیا آمده؛ خانواده‌ای که طی جنگ اعراب و اسرائیل در سال ۱۹۶۷، سرزمین مادری‌شان را ترک کردند. حالا او در اولین فیلمش به وطن پرداخته و درباره این بازگشت می‌گوید: «من در انگلیس متولد و بزرگ شدم. در خانه ما هیچ وقت بحث سیاسی نبود، اما پدر و مادرم آن طور هم نبودند که من ریشه‌ام را فراموش کنم. من هرگز درباره وطنم بحران هویت نداشتم؛ من یک انگلیسی‌فلسطینی هستم».
نابلسی با این فیلم که نامزد بهترین فیلم کوتاه اسکار هم شد و جایزه فیلم کوتاه بفتا ۲۰۲۱ را هم برد، به گواه منتقدان، انصافاً کارگردان خوبی است حتی اگر اولین فیلمش که هدیه است، فقط ۲۴ دقیقه باشد.
این فیلم با دوبله فارسی، اختصاصی در سکوی عماریار منتشر شده است.
این آثار و سایر فیلم‌های که نتفلیکس آنها را حذف کرده است، از طریق سکوی عماریار به نشانی AmmarYar.ir در اختیار مخاطبان فارسی زبان قرار می‌گیرد.
انتهای پیام/ 121
