به گزارش گروه حماسه و جهاد دفاع‌پرس، «کنت آر. تیمرمن» هم‌اکنون روزنامه‌نگار و نویسنده‌ی سیاسی است. او نامزد انتخابات کنگره‌ی آمریکا از ایالت مریلند در سال‌های ۲۰۰۰ و ۲۰۰۸ بود که در هر دو دوره شکست خورد. تیمرمن هم‌چنین یکی از مؤسسین و مدیر اجرایی «بنیاد دموکراسی در ایران» و رسماً خواستار تغییر نظام در ایران است.
وی در کتاب «سوداگری مرگ» که به ناگفته‌های جنگ تحمیلی عراق علیه ایران اختصاص دارد درباره خرید‌های تسلیحاتی صدام و کمک‌های آشکار و پنهان کشور‌های غربی به عراق در زمان جنگ تحمیلی توضیح می‌دهد: «جنگی که صدام حسین علیه آیت الله‌ها (ملت ایران) به راه انداخت، موجب پیدایش بزرگترین بازار اسلحه در تاریخ جهان شد. طی هشت سال جنگ خونین ۳۹ کشور به ایران و عراق اسلحه می‌فروختند.
در اغلب موارد این کشور‌ها در آن واحد، به هر دو طرف سلاح می‌دادند. در سال ١٩٨٤، به دنبال عملیات «استانج» بسیاری از کشور‌ها از فروش سلاح و قطعات یدکی به ایران خودداری ورزیدند و عراق تنها نقطه امید فروشندگان بین‌المللی اسلحه شد. در سراسر این هشت سال جنگ، عراق به چشم خریدار کاملاً قانونی سلاح نگریسته می‌شد، در حالی که ایران در صحنه بین‌المللی [بخصوص بازار اسلحه] مطرود و رانده شده بود.
عراق علاوه بر خرید اسلحه از فرانسه و غرب، با استفاده از دلار‌های نفتی سرشار، به صنایع تسلیحاتی جهان سوم نیز کمک می‌کرد، در حالی که پاره‌ای از این کشور‌ها از عهده سیر کردن شکم مردم خود نیز بر نمی‌آمدند. برزیل، شیلی، چین، آفریقای جنوبی و مصر از تجارت اسلحه با عراق به سود‌های بادآورده‌ای دست یافتند.
بعضی مثل، چین هم توپ ارزان به عراق می‌فروختند و هم از آن کشور حمایت سیاسی به عمل می‌آوردند. پاره‌ای پا را از این حد فراتر می‌نهادند تا اشتهای سیری‌ناپذیری صدام را ارضا کنند. آنها به طور غیر مستقیم فناوری پیشرفته غربی و عمدتاً آمریکایی را در اختیار عراق قرار می‌دادند.
آمریکا به مصر چراغ سبز داد تا این کشور مقادیر عظیمی اسلحه به عراق بدهد. معامله بالگردهای هیوز (Hughes Helicopters) راه‌هایی که از سال ١٩٦٧ بین دو کشور عراق و آمریکا بسته شده بودند را به روی عراق گشود. شرکت «ام.بی.بی» آلمان چند فقره فروش عمده بالگرد به عراق را از طرق مختلف مخفی ساخت نخستین فقره معامله شامل ۲۰ فروند بالگرد BO ١٠٥ را مؤسسه پژوهشی استکهلم در زمینه صلح بین‌المللی (SIPRI) در سال ۱۹۸۱ ردیابی کرد.
ظاهراً بالگردهای عراقی در سال‌های ۱۹۸۲ و ۱۹۸۳، از مونیخ به بغداد ارسال شده‌اند. البته این محموله‌ها را مستقیماً به عراق نمی‌فرستادند، بلکه ابتدا آنها را به سوئیس منتقل کردند و شرکتی به نام «سوئیس ترانسار» تفنگ‌های آتش سریع ساخت سوئیس و سایر سلاح‌های لازم را بر آنها نصب کرد. سپس به مرز اتریش فرستاده شدند و شرکت «دنتسل» وسایل مخابراتی و دستگاه کنترل آتش مخصوص عملیات نظامی را بر روی آنها سوار کرد.
یک گروه صلح‌طلب اتریشی آخرین این بالگردها را در سال ١٩٨٤ در فرودگاه پیچلینگ اتریش شناسایی کرد در حالی که در پوشش استتاری بودند و با هواپیمای باری عراقی حمل می‌شدند تا به مقصد نهایی یعنی بغداد فرستاده شوند.
انتهای پیام/ 112
