قبول قطعنامه 598 برای من از زهر کشنده‌تر است

ارتش بعث عراق به طور گسترده از جنگ افزارهای شیمیایی علیه کردهای عراقی و مردم و نظامیان و مناطق مختلف کشورمان ایران استفاده کرد. همچنین اقدام به بمباران و موشکباران شهرها و اهداف غیرنظامی نمود که عراق همواره اقدام کننده و پیش قدم بود. حملات نظامی در انتهای جنگ در خلیج فارس نیز انجام شد که منجر به آسیب برخی سکوی های نفتی و کشتی های تجاری و نفتکش گردید. بسیاری از کشورهای استعماری و حتی منطقه از عراق حمایت تسلیحاتی، مالی و اطلاعاتی و عملیاتی کردند.

قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل یکی از قطعنامههای شورای امنیت است که در ۲۹ تیر ۱۳۶۶، برای پایان دادن به جنگ ایران و عراق صادر شد. این قطعنامه بلافاصله از سوی عراق پذیرفته شد، ولی بعد از گذشت یک سال در ۲۷ تیر ۱۳۶۷ از سوی ایران پذیرفته شد.

پذیرش این قطعنامه هرچند به معنای پذیرش آتشبس از سوی ایران بود، ولی عراق به حملات خود ادامه داد و مجدداً داخل خاک ایران شد تا شاید نقاط مهمی از جمله خرمشهر را به دست بیاورد تا با وضع بهتری در مذاکرات حضور داشته باشد، اما موفقیتی بدست نیاورد و رزمندگان دلاور کشورمان با حضوری مقتدرانه مانع از تجاوزهای رژیم بعث عراق گردیدند و نهایتاً جنگ در ۲۹ مرداد ۱۳۶۷پایان یافت.

 

حضرت امام خمینی پیام مهمی در این مورد خطاب به ملت ایران صادر فرمودند که در قسمتی از این پیام آمده است: «و اما در مورد قبول قطعنامه که حقیقتا مسأله بسیار تلخ و ناگواری برای همه و خصوصا برای من بود این است که من تا چند روز قبل معتقد به همان شیوه دفاع و مواضع اعلام شده در جنگ بودم و مصلحت نظام و کشور و انقلاب را در اجرای آن میدیدم، ولی به واسطه حوادث و عواملی که از ذکر آن فعلا خودداری میکنم و به امید خداوند در آینده روشن خواهد شد و با توجه به نظر تمامی کارشناسان سیاسی و نظامی سطح بالای کشور ـکه من به تعهد و دلسوزی و صداقت آنان اعتماد دارمـ با قبول قطعنامه و آتش بس موافقت نمودم و در مقطع کنونی آن را به مصلحت انقلاب و نظام میدانم و خدا میداند که اگر نبود انگیزهای که همه ما و عزت و اعتبار ما باید در مسیر مصلحت نظام و مسلمین قربانی شود، هرگز راضی به این عمل نمیبودم و مرگ و شهادت برایم گواراتر بود، اما چاره چیست؟ همه باید به رضایت حق تعالی گردن نهیم دیروز روز امتحان الهی بود که گذشت و فردا امتحان دیگری است که پیش میآید .... من باز میگویم قبول این مسأله برای من از زهر کشندهتر است ، ولی راضی به رضای خدایم و برای رضایت او این جرعه را نوشیدم و نکتهای که تذکر آن لازم است در قبول این قطعنامه فقط مسؤولین کشور ایران با اتکای خود تصمیم گرفتند. تصمیم امروز فقط برای تشخیص مصلحت بود .... بدانید که پیروزی از آن شماست».

 

پس از تصویب قطعنامه، دبیرکل  وقت سازمان ملل در جلسه شوراى امنیت طى سخنانى اظهار داشت: قطعنامهاى که اینک تصویب شد، اوج تلاشهاى مشترک اعضاى شوراى امنیت به عنوان نمایندگان جامعه بینالمللى براى برقرارى راه حلى جامع، عادلانه و شرافتمندانه براى منازعه ایران و عراق است. براى پایان بخشیدن به جنگ در این منطقه لازم است که سیاستهاى ملىِ همه اعضا هماهنگ با نیات اعلام شده شورا گردد. در این جهت، پاراگراف اجرایى شماره 5 قطعنامه مسئولیت مشترکى را براى همه کشورهاى عضو سازمان ملل متحد در پى دارد... یک قدم اساسى با مشورت دو کشور و دیگر کشورهاى منطقه، برقرارى ترتیباتى براى امنیت و ثبات منطقه خواهد بود. در مورد مسئولیت منازعه در اسرع وقت با مشورت دو طرف احتمال تشکیل هیأت بىطرف براى رسیدگى به موضوع هدف اصلى خواهد بود... بیایید همه با هم همکارى کنیم، شما اعضاى شورا، ایران و عراق و من به عنوان دبیر کل سازمان ملل متحد».