به گزارش خبرگزاری دفاع مقدس، در حالی که دوازده روز از آغاز تجاوز رژیم بعث عراق به ایران اسلامی میگذشت، اولین گروه رسمی از استان فارس به جبهههای جنوب اعزام شدند. فرماندهی این گروه را سیدمحمد کدخدا به عهده داشت و حمیدرضا صدیقی نیز معاون او بود. از جمله رزمندههایی که در این گروه حضور داشتند میتوان به مهدی ظل انوار، محمد اسلامی نسب، رضا گلریز خاتمی، محمد کاوه مهدی زارع، رضا افتخاری، حمیدرضا مانی، موسی رضازاده، ابوالفضل گزنی، محمدباقر رنجبر، سید مهدی پرورده و... اشاره کرد.
این گروه پس از رسیدن به اهواز و هماهنگی با طرح و عملیات سپاه اهواز به دو دسته تقسیم شدند. دسته اول به سمت روستای «خضرج عبدالله» و مسجد جامع سوسنگرد و دسته دوم در جاده سوسنگرد ـ اهواز، دب حردان و کارخانه نورد اعزام شدند و به انجام مأموریتهای محوله پرداختند.
اولین درگیری این گروه در پانزدهم آبانماه 1359 و در جاده سوسنگرد ـ اهواز رخ داد. مقارن ساعت 10:05 شب رزمندهها به فرماندهی سید محمد کدخدا به مدت یک ساعت و نیم با دشمن درگیر شدند. در این درگیری چندین خودرو دشمن منهدم شد و چند نفر از نیروهای خودی نیز در این درگیری مجروح شدند. همین گروه دو روز بعد در محور «دب حردان» با دشمن درگیر و ضمن انهدام سه تا چهار خودرو دشمن، بدون تلفات باز میگردند.
این گروه به فاصله چند روز ضمن هماهنگی با شهید دکتر چمران و تکاوران همراه وی، ضربات چشمگیری را به دشمن وارد میکنند. چند روز بعد با انتشار این خبر که عراق قصد حمله به اهواز را دارد و تیپ 37 زرهی شیراز عملیات مقابله را شروع کرده است، نیروهای فارس سریعاً خود را به محور «نورد» رسانده و به کمک رزمندگان این تیپ میشتابند و ضمن درگیری با دشمن و حضور در معرکه پس از 24 ساعت با یک مجروح به اهواز بر میگردند. فرماندهی تیپ 37 زرهی در این درگیری، به عهده ستوان یکم گندمکار بود.
اعزام به سوسنگرد
همزمان با پدافند رزمندگان اسلام در فارسیات، سید محمد کدخدا و مهدی ظلانوار با تعدادی از نیروهای اعزامی به شیراز بازگشته و مجدداً به همراهی حسن حقنگهدار و حجتالاسلام سیدجعفر ذاکری با همراهی 142 نفر از اعضای سپاه و بسیج شیراز عازم سوسنگرد میشوند. این افراد قبل از حضور در جبهههای نبرد نیز فعال بوده و در چند نوبت راهپیماییهایی را علیه بنیصدر ترتیب داده بودند.
این گروه با کمترین امکانات به خط مقدم اعزام شدند. تمام تجهیزاتی که این گروه در اختیار داشت تفنگ ام 1، 30 قبضه ژ 3 (که تعدادی از آنها خراب بودند)، یک قبضه آر پی جی 7 و یک بازوکا بود. این گروه مستقیماً وارد سوسنگرد شده و در یک خط دفاعی در فاصله حدود 5 کیلومتری این شهر در روستای «ابوحمیزه» و در کانالی به ارتفاع تقریبی 60 الی 70 سانتی متر مستقر شدند.
در این روزها، گروه های مستقر در سوسنگرد درگیریهای سخت و متعددی با مزدوران بعثی داشتند که علی رغم کمبود شدید تجهیزات لازم و مناسب، تنها با توکل به خدا در مقابل دشمن تا دندان مسلح مقاومت نموده و با چنگ و دندان از سرزمین اسلامی خود دفاع میکردند و با آنکه به علت هجوم سنگین تانکهای عراقی در ساعت 10 صبح 19/8/59 از سمت «کرخه کور» مجبور به عقب نشینی شدند، ولی مقاومت دلاور مردانه آنها باعث گردید تا دشمن نتواند وارد شهر سوسنگرد شود.
در این درگیریها 8 نفر از رزمندگان اعزامی از کازرون و همچنین علی خزری، شهابی، صفدر سلطانی و علی شفاف به فیض شهادت نائل آمدند. در این مدت چند نفر از رزمندههای استان فارس از جمله حسن حق نگهدار، جلیل با عرضه، مهدی ظل انوار، سید محمد کدخدا، محمد باقر رنجبر و محسن رنجبران نیز به عنوان آر. پی. جیزن در سوسنگرد به شکار تانک میپرداختند.
25 آبان 1359 تانکهای عراقی از چهار طرف به مدافعانی که چند روز در محاصره قرار داستند، حمله کردند. طبق دستور شورای عالی دفاع، نیروهای ایرانی قرار بود 26 آبان سوسنگرد را از محاصره خارج کنند، اما بنی صدر با مانعتراشی دستور میدهد نیروهای ارتش در این عملیات حاضر نشوند. این وضعیت شبانه به اطلاع امام رسیده و ایشان دستور میدهند سوسنگرد باید آزاد شود.
آیت الله خامنهای، نماینده امام در شورای عالی دفاع، شبانه دستور امام را به نیروهای ارتش ابلاغ و پیگیری میکند و صبح 26 آبان 1359، نیروهای ارتش همراه با رزمندگان ستاد جنگهای نامنظم، سپاه و نیروهای مردمی و رزمندگانی از استان فارس و شهرستان کازرون، وارد عمل شده و سوسنگرد را در روز پنجاه و هفتم جنگ آزاد میکند.
